Jak ludzie domyślają się mojej diagnozy?

[MiśMały]

Moja wieloletnia psychiatra powiedziała, że tylko doświadczony psychiatra będzie wiedział, że mam diagnozę schizo. Powiedziała też, że nie widzi we mnie też nienormalności i dziwności w zachowaniu.

Na przestrzeni lat byłem też u różnych u psychologów i również twierdzili, że nie jestem nienormalny w zachowaniu. Jeden nawet powiedział, że wątpi czy faktycznie mam schizo.

Objawów pozytywnych nie mam i z resztą u mnie zawsze były w małej ilości i zawsze miałem ich świadomość. W ogóle nie jestem książkowym przykładem schizofrenika.

Tymczasem gdziekolwiek się zatrudnię, to każdy domyśla się mojej diagnozy. Nikt nie powie czy mam nerwicę, chad czy jakaś chorobę fizyczną tylko od razu schizofrenia.

Jakiś czas temu dowiedziałem się, że w miejscu zamieszkania mam opinię osoby chorej psychicznie. Jakim niby cudem skoro nie mam na osiedlu żadnych znajomości po za sąsiedzkim dzień dobry? Nie biegam też nago po ulicy ani nie mówię, że jestem mesjaszem.

Przez to całkiem zamknąłem się w sobie i boję się nawiązywać znajomości z ludźmi zdrowymi.

[bei]

Nie pytałeś nigdy osób, które się domyślają, na jakiej podstawie tak uważają?

[MiśMały]

Nie pytałem, bo nie mam z nimi kontaktu już. Obecni pracownicy nie poruszają tematu chorób, więc nie wiem co sobie o mnie myślą.

Edytowane 13 Grudnia 2024 przez MiśMały

[Verinia]

U mnie podobnie. Każdy wie i moich pobytach i już inaczej mnie traktują 

[HerShadow]

W dniu 13.12.2024 o 18:29, MiśMały napisał(a):

Jakiś czas temu dowiedziałem się, że w miejscu zamieszkania mam opinię osoby chorej psychicznie. Jakim niby cudem skoro nie mam na osiedlu żadnych znajomości po za sąsiedzkim dzień dobry? Nie biegam też nago po ulicy ani nie mówię, że jestem mesjaszem.

Przez to całkiem zamknąłem się w sobie i boję się nawiązywać znajomości z ludźmi zdrowymi.

 

Boże, jakie to przykre.   

Ludzie są okropni. Ja postanowiłam podejść do tematu w taki sposób, że jak czasem zdarzało mi się brać leki w pracy, bo nie zdążyłam w domu, to mówiłam otwarcie, że choruję na depresję i zaburzenia lękowe i koniec. Jakoś sama w sobie uznałam, że podejdę do tego jak do każdej innej choroby. Nie czułam się akurat z tego powodu jeszcze jakoś inaczej traktowana. Ale kto wie. Pewnie wszystko przede mną. 

 

Trzymaj się w tym nowym miejscu.

 

[bei]

Godzinę temu, HerShadow napisał(a):

 

Ja postanowiłam podejść do tematu w taki sposób, że jak czasem zdarzało mi się brać leki w pracy, bo nie zdążyłam w domu, to mówiłam otwarcie, że choruję na depresję i zaburzenia lękowe i koniec. Jakoś sama w sobie uznałam, że podejdę do tego jak do każdej innej choroby. Nie czułam się akurat z tego powodu jeszcze jakoś inaczej traktowana. Ale kto wie. Pewnie wszystko przede mną. 

 

Według mnie stygmatyzacja chób i zaburzeń psychicznych jest różna. Społeczeństwo jedne problemy rozumie bardziej, inne mniej.