Trudność w nauce języków obcych i mówieniu w języku polskim przy nerwicy lękowej

[Snezenka]

Cześć,

 

postanowiłam napisać, ponieważ mam problem, który bardzo mi ciąży, i dziś z jego powodu przepłakałam całą noc. 

Zacznę od tego, że mam 34 lata i od lat zmagam się z nerwicą lękową. Byłam już na trzech terapiach (dwóch grupowych i jednej indywidualnej), które bardzo mi pomogły, ale nadal miewam gorsze stany, kiedy dopadają mnie bezsilność i zwątpienie. Kiedy wyję z bólu, bo nie mogę sobie poradzić. 

Chodzi o następujący problem: sprawia mi trudność komunikowanie się w językach obcych. Co z tego, że zdaję rewelacyjnie testy pisemne (np. ostatnio na teście potwierdzającym znajomość języka czeskiego miałam 55/60, co świadczy o tym, że już znam ten język na poziomie B2/C1), skoro jest u mnie ogromna blokada językowa, która uwidacznia się jeszcze mocniej w sytuacjach stresowych. W takich momentach nie tylko czeski i angielski u mnie leżą, ale co gorsza,  język polski też! Albo mówię nieskładnie i źle odmieniam końcówki wyrazów, albo co jeszcze gorsze, przestaję mówić w ogóle. Wczoraj mieliśmy spotkanie polsko-czeskie i kompletnie się tam zablokowałam, zwłaszcza po tym, jak obecna tam Czeszka poprawiła mnie przy wszystkich. Potem na osobności powiedziała mi, żebym się nie przejmowała, bo miała dobre intencje, i że z czasem nauczę się mówić płynnie, tylko nie mogę się tak stresować i brać wszystkiego do siebie. Pomimo rozmowy z nią wróciłam do domu zapłakana. Czułam ogromne napięcie w ciele, trzęsły mi się ręce i miałam mgłę mózgową. Okropne to było. Oczywiście takich sytuacji było znacznie więcej...

Przyznam, że jestem zdołowana tym wszystkim i straciłam ochotę na naukę języków. Pod koniec lipca mam jechać na kurs językowy w Ołomuńcu, myślałam, że do tego czasu będę się sprawnie komunikować zarówno w czeskim, jak i angielskim (uczę się codziennie), ale po tym wczorajszym koszmarnym wieczorze zwątpiłam w swoje możliwości. Czuję się tępa i odczuwam ogromną niechęć do siebie, bo w moim otoczeniu nikt nie ma takich problemów, tylko ja. Miałam za tydzień odwiedzić Czecha, z którym koresponduję od jakiegoś czasu, on bardzo czeka na moją wizytę, ale nie wiem, czy będę w stanie się z nim spotkać. Facet jest poliglotą, tłumaczem, a ja nie potrafię mówić płynnie czasem nawet w ojczystym języku. Stres robi ze mną takie rzeczy, że szok.  Boję się, że zrobię złe wrażenie na nim i to sprawia, że odwlekam wyjazd. 

W sprawach zawodowych podobnie. Chciałam jesienią znaleźć pracę z czeskim (obecna jest super, ale zarabiam grosze), ale straciłam nadzieję, że mi się uda, bo wszędzie potrzebuję osób wygadanych, pewnych siebie, a nie takich jak ja.

Czy ktoś z Was ma podobnie? Jak sobie można poradzić z takim problemem? Chodzę na terapię i leczę się u psychiatry, a jednak w dalszym ciągu miewam stany, kiedy nie wierzę, że cokolwiek się zmieni.

 

 

Edytowane 22 Czerwca 2023 przez Snezenka