Szczerość jako droga do szczęścia.

[Apek]

Dopiero teraz zauważam, jak oszukiwanie siebie i bliskich źle odbijało się na mojej psychice.

Odczuwam coraz mniejsze kompleksy związane z moimi problemami. Oczywiście czasem nie warto mówić wszystkiego, bo nie mówienie o czymś to nie kłamstwo, ale jak znajdziemy w tym umiar odnajdziemy dzięki temu wewnętrzny spokój.

 

To forum wiele mi pomogło mimo tak krótkiego czasu jaki tu przebywam.

Chcę Wam wszystkim podziękować :)

[współuzalazeżniona]

W kłamstwach można się pogubić, prawda?

Wydaje mi się właśnie, że ściema obciąża psychikę, po co to komu... :)

[Apek]

Właśnie, szczególnie jak ma się problemy z własną osobowością :)

[współuzalazeżniona]

Ja myślę, że każdy je ma. Jedni większe inni mniejsze.

Ale jest chyba tak, że jedno kłamstwo rodzi drugie...i łatwo się w takim świecie zatracić.

[Apek]

Ja często zatracam się w kłamstwach, czasem na tyle, że sam siebie oszukuję i nawet o tym nie wiem. Jednak walczę z tym i jest coraz lepiej :)

[współuzalazeżniona]

Kłamstwo jest teoretycznie łatwiejsze niż szczerość. Ale to tylko teoria, bo za chwilę, tak jak mówisz, zatracasz sie i sam nie wiesz co jest prawdą.

 

Dlaczego kłamiemy?

Może boimy się, że ludzie nie będą lubić nas takimi jakimi jesteśmy w rzeczywistości.

[Gość]

Myślę, że warto troche kłamać, ale nie za dużo.

[współuzalazeżniona]

Ja generalnie mam po dziury w nosie kłamców, krętaczy i manipulatorów!

 

Wiadomo, że jak mam wory pod oczami, to facet powinien powiedzieć i tak, że pięknie wyglądam ale nie zaakceptuje kłamstwa nigdy perfidnego i prosto w oczy! Jak mnie ktoś okłamie to ma od razu minusa i zaufanie leci na łeb na szyję.... Bo ja jestem szczera i oczekuje tego też od innych.

 

Nie zawsze trzeba w stu procentach o wszystkim mowic, myślę że Slide miałeś to na myśli, bo nie każda informacja dla każdego się nadaje... Trzeba filtrować.

Ale nigdy kłamstwo, nawet w "słusznej sprawie".

Miłego dnia!

[Apek]

Raczej czasem warto "nie mówić prawdy". Kłamać nie powinno się nigdy. Myślę, że też właśnie o to chodziło.

 

współuzależniona, miło że działasz w tym temacie :)

[współuzalazeżniona]

Jakoś do mnie trafił ten temat ze względu na moje doświadczenia życiowe. Paskudne i okrutne...

Jak wiem, że moge coś w stu procentach powiedzieć i doradzić to działam.

 

Generalnie powinnam zmienić siebie że współuzależnienia na silna.

Mój terapeuta mówi, że jeszcze dwa miesiące temu byłam niezdecydowana i żyłam życiem męża. A dzisiaj ma przed sobą "dzielna, silna, odważna,pewna siebie i śliczną kobietę, nie tylko fizycznie, ale i duchowo" (cytuję jego słowa).

Życie jest jedno, działajmy i bądźmy szczęśliwi sami ze sobą, a inni będą szczęśliwi z nami!

[Gość]

Ja przez większość życia byłem bardzo zakłamany. Wynikało to z tego, bo byłem bardzo zamknięty w sobie. Ukrywałem wszystko. Od jakiegoś czasu pracuję nad tym, staram się być coraz bardziej szczery i otwarty.

[hockey]

W doroslym zyciu nie umiem klamac. Gdy bylem dzieckiem probowalem sie tego nauczyc probujac oklamac mame, ale wchodzilo na to ze konczylo sie na jakaniu lub w lepszym razie udzielalem jedynie lekko wymijajacej odpowiedzi, zastanawiam sie jacy ludzie nie maja takiej umiejetnosci, z czego to wynika. Zawsze jestem szczery, ale chcialbym umiec zachowywac sie tak by nikt sié nie orientowal w moich kantach.

[Apek]

Często jest to związane z zaburzeniami osobowości. Nie znając własnego "ja" o wiele łatwiej jest nam okłamywać siebie lub innych.

[Gość]

Ja mam kilka 'ja', które zmieniają się co jakiś czas. Po antydepresantach jest inne 'ja'. Po Kodeinie jest inne 'ja'. Po alkoholu jest inne 'ja'. Po marihuanie jest inne 'ja'. Na trzeźwo jednego dnia/tygodnia/miesiąca jest inne 'ja', a kolejnego inne. Zależy to też od sytuacji i osób, w jednym miejscu jest jedne 'ja', w innym miejscu jest inne 'ja'. Jednak pomimo to, znam swoje prawdziwe, głębokie JA, które jest piękne. Niestety boję się i nie mogę być przez większość czasu tym prawdziwym JA, bo wtedy inni mnie krzywdzą, wykorzystują, dokuczają, a ja ciągle cierpię.

[współuzalazeżniona]

Ja właśnie tak myślę, że kłamstwo pojawia się właśnie wtedy, gdy boimy się zaakceptować sami siebie, lub boimy się tego co inni o nas pomyślą.

Wychodzi na to, że ktoś kto kłamie jest tak naprawdę słaby, a nie silny... Silny pokazuje swoje JA?

[współuzalazeżniona]

Pod warunkiem, że to ja jest ustabilizowane oczywiście.

[Apek]

Ja się nie przyznaję do uzależnień - nie chcę rodzicom dodatkowej przykrości sprawiać.

[współuzalazeżniona]

A sam nad tym pracujesz? W sensie starasz się jakoś zerwać z nałogiem?

[Apek]

Tak. Cały czas z nim walczę, ale jest to najtrudniejsza walka jaka może być. Może się wydawać, że to prosty mechanizm, ale mechanizm uzależnienia jest tak skomplikowany, że nie da się go wręcz wytłumaczyć. Czuję tak silną potrzebę bycia odurzonym, że przerasta to moje możliwości. Walczę tym, że z miesiąca na miesiąc zmniejszam liczbę grup substancji. Obecnie spożywam już tylko alkohol, benzodiazepiny, opiaty i nikotynę. To i tak dla mnie duże osiągnięcie. Do tego przyjmuję leki, po których czuję się o wiele lepiej.