Samotność

[ratille]

Witam wszystkich.

 

Poszukuję kogoś z kim będę mogła porozmawiać o moim życiu. Nie wyróżniam nikogo z mojego środowiska, z kim mogłabym porozmawiać o swoich problemach.

Mam 18 lat. Sądzę, że mam poważne problemy z komunikacją interpersonalną. Moim głównym problemem są myśli samobójcze. Do tej pory sądziłam, że jestem w stanie nad tym zapanować, jednak czasami czuję się bezsilna.

Nie wymagam dużo od życia, staram się mieć jak najprostszą filozofię. W październiku chce iść na wymarzone studia. Mimo to jestem nieszczęśliwa. Nigdy nie byłam z nikim zżyta i myślę, że tak oto zmarnowałam część swojej młodości. Zdaję sobie sprawę z tego, że jak nie zacznę rozmawiać z ludźmi to nigdy nie nabędę umiejętności spędzania czasu w towarzystwie. To jest jednak dla mnie trudne, ponieważ wiele razy się rozczarowałam. Nadal przeżywam jedno ze swoich rozczarowań.

Jeżeli znajdzie się ktoś, kto ma coś w tej kwestii do powiedzenia to zapraszam do kontaktu ze mną.

[MateoOO7]

  ratille napisał(a):

Nigdy nie byłam z nikim zżyta i myślę, że tak oto zmarnowałam część swojej młodości. Zdaję sobie sprawę z tego, że jak nie zacznę rozmawiać z ludźmi to nigdy nie nabędę umiejętności spędzania czasu w towarzystwie. .

 

Po co masz się dodatkowo obwiniać za swoje problemy? To nie Twoja wina, że jesteś tak uwarunkowana. Na ukształtowanie Twojej psychiki miało wpływ wiele różnych czynników, nad którymi Ty miałaś ograniczoną lub w ogóle nie miałaś kontroli.

 

Następne pytanie które mi się nasunęło. Czy Twoje problemy to kwestia tylko braku umiejętności czy jednak uwarunkowań psychicznych? Warto znaleźć podłoże problemów i na tam zacząć swoją zmianę. Czasami próby zmuszania się i kompulsywnego nabywania umiejętności mogą być w rezultacie walką przeciw samemu sobie.

[ratille]

  MateoOO7 napisał(a):

  ratille napisał(a):

Nigdy nie byłam z nikim zżyta i myślę, że tak oto zmarnowałam część swojej młodości. Zdaję sobie sprawę z tego, że jak nie zacznę rozmawiać z ludźmi to nigdy nie nabędę umiejętności spędzania czasu w towarzystwie. .

 

Po co masz się dodatkowo obwiniać za swoje problemy? To nie Twoja wina, że jesteś tak uwarunkowana. Na ukształtowanie Twojej psychiki miało wpływ wiele różnych czynników, nad którymi Ty miałaś ograniczoną lub w ogóle nie miałaś kontroli.

 

Następne pytanie które mi się nasunęło. Czy Twoje problemy to kwestia tylko braku umiejętności czy jednak uwarunkowań psychicznych? Warto znaleźć podłoże problemów i na tam zacząć swoją zmianę. Czasami próby zmuszania się i kompulsywnego nabywania umiejętności mogą być w rezultacie walką przeciw samemu sobie.

 

 

Cześć Mateo007.

To miło z Twojej strony, że postanowiłeś odpowiedzieć na mój post. Wiele razy zawiodłam się w życiu co było uwarunkowane moim nieradzeniem sobie z nawiązywaniem kontaktów. Kilkakrotnie byłam w bliskiej relacji z człowiekiem i kilkakrotnie takie relacje zrywałam, uznawszy, że nie jestem odpowiednią towarzyszką życia. Później bardzo tego żałowałam. Myślę, że nie chcę więcej się zawodzić.

Pozwolę sobie tu skorzystać z filozofii gombrowiczowskiej. Człowiek, jeżeli staje z drugim człowiekiem twarzą w twarz odnajduje jakieś informacje na swój temat. Tego mi brakuje. Bardzo lubię wczuwać się w klimat, który dana osoba w sobie nosi.

Jest kilka czynników w wyniku których nie staję z nikim twarzą w twarz. Chodzę do liceum, które przyjmuje osoby wywodzące się z określonego środowiska. Ja do tego środowiska nie pasuję, gdyż wychowuje mnie tylko jeden rodzic i ma on przeciętną pensję.

Kolejny czynnik to moja wrażliwość. Brakuje mi wiary w siebie. Żyję w przekonaniu, że to co mam do powiedzenia jest zwyczajnie głupie lub nieistotne, a ja nie lubię mówić rzeczy niepotrzebnych.

Jeżeli znajdę osobę, której jestem w stanie zaufać to szybko okazuje się, że nie mam z nią wspólnych tematów.

Ponadto ludzie nieszczęśliwi mnie przytłaczają, a tylko takich przyciągam.