Prośba o pomoc- podzielenie się doświadczeniami, wspomnienia

[Nani_92]

Witam serdecznie

 

Nie jestem pewna czy piszę w dobrym dziale, ale temat jest dla mnie nowy i potrzebuję pomocy. Otóż pisze książkę, której główną bohaterką jest nastoletnia dziewczyna, u której zostaje zdiagnozowana choroba psychiczna. Dziewczyna jest wychowanką domu dziecka. Jest kilka spraw, które muszę wyjaśnić:

 

1. Kwestia diagnozy. Jakie zaburzenia poddają się leczeniu, po których chory wraca do normalnego życia, a które uznawane są za nieuleczalne? Czy chorzy z drugiej kategorii, jako dorośli, pozostają w szpitalach czy istnieją łagodniejsze odmiany choroby, przy których funkcjonują w życiu publicznym pod opieką kuratora (wątek zaczerpnięty z "Millenium", nie wiem czy prawdziwy)?

2. Czy są specjalne ośrodki opiekuńczo - wychowawcze dla dzieci z zaburzeniami osobowości? Jeśli tak, to jak funkcjonuje taki ośrodek, czym różni się od ośrodka dla dzieci zdrowych? Ile jest wychowawców, czy pracują tam lekarze, psycholodzy? Czy znajduje się one przy szpitalach? Jakiego rodzaju zaburzenia mają dzieci wychowujące się w takich miejscach? Czy są specjalne szkoły, czy dzieci te uczą się w normalnych szkołach publicznych?

3. Pytanie do rodziców dzieci z takimi zaburzeniami - czym zachowanie dzieci odbiega od zdrowych rówieśników? Czy jest w jakiś sposób przewidywalne czy raczej nieprzewidywalne?

4. Wszystko co zechcą mi państwo opowiedzieć.

 

Może to i nietypowa prośba, ale wątek ten jest dla mnie ważny i chciałabym potraktować go z należytym pietyzmem. Główna bohaterka mojej książki w rzeczywistości jest zupełnie zdrowa, ale zamierzam opisać ją w środowisku rówieśników z zaburzeniami osobowości, a nie chcę popełnić przy tym jakiejś gafy, przesadzić w czymś lub pominąć coś ważnego. Dlatego będę bafrdzo wdzięczna za każda odpowiedź/relację/opowieść/wspomnienia.

 

Pozdrawiam

[Znachor]

Wydaje mi się, że przede wszystkim trzeba by wyjaśnić jedną kwestię. U dzieci nie mówi się raczej o zaburzeniach osobowości, bo te diagnozuje się zwykle gdzieś po 21 r.ż. - wówczas mamy do czynienia z w miarę ukształtowaną osobowością. U dzieci zwykle diagnozuje się "zaburzenia" (jako punkt odniesienia bierze się tzw. normy rozwojowe dla danego wieku).

 

Co do ośrodków proponuję zainteresować cię tematem tzw. MOW (Młodzieżowe Ośrodki Wychowawcze)...zwykle trafia tam młodzież sprawiająca problemy wychowawcze.

[madseason]

wydaje mi się, że u dzieci diagnozuje się zaburzenia w sferze poznawczej, intelektualnej albo zaburzenia zachowania. Z wyjątkiem stwierdzenia upośledzenia umysłowego, raczej uczą się w publicznych szkołach.trzeba sprawdzić w jakim wieku mogą trafić do ośrodków wychowawczych (zwykle w wyniku problemów z prawem) oraz z jakimi diagnozami pojawiają się na dziecięcych oddziałach psychiatrycznych (wydaje mi się, że są to zaburzenia typu autyzm, Zespół Aspergera czy ADHD...więc raczej trudno żeby ktoś tam trafił przez przypadek).

 

co do kwestii "nieuleczalności" to poczytaj trochę psychopatologii czy literatury na temat zaburzeń osobowości, rozjaśni Ci jakiego typu bohaterów chcesz opisywać. nie ma tu prostych odpowiedzi, bo ludzie i ich zaburzenia nie są jednowymiarowi;) to tak jakbyś miała sama sobie odpowiedzieć na ile się zmieniasz w czasie życia a na ile pozostaje w Tobie "coś" niezmiennego (sposób reakcji emocjonalnych, rozumienie siebie, schematy poznawcze itd. część z tego da się przepracować, część zależy od struktury mózgu o czym opowie Ci każdy psychiatra przepisujący leki;)

[Nani_92]

Dziękuję za odpowiedzi :)

 

Oczywiście, nie są jednowymiarowi, zarówno ci zdrowi, jak i chorzy, dlatego pisanie sprawia tyle przyjemności

 

Aktualnie pracuję nad postacią kobiety chorującej na schizofrenię, ale mimo wielu przeczytanych artykułów i postów, mam wrażenie, jakbym błądziła po omacku. Ta postać z pewnością jest bardzo ciekawa, jej reakcje, przez chorobę, są często sprzeczne, co bardzo ubarwia opowieść. Ale obawiam się by nie przesadzić.

[Nastia]

Skąd u Ciebie chęć pisania o czymś, o czym nie masz pojęcia?

[Nani_92]

Gdybym pisała tylko o tym, na czym się znam, to byłaby bardzo nudna książka;)

 

Zrodził się kiedyś pomysł, powstał pewien "trzon" opowieści, a pewne wątki zaczęły rodzić się same. Okazało się, że aby doszło do pewnych wydarzeń, ktoś musi zachorować - zaczęło się szukanie lekarza. Potem wymyśliłam, że tłem opowieści będzie plan filmowy, wtedy pracowałam jako statystka, chodziłam na castingi, zagrałam nawet w jednej produkcji Tako Medii. Jeden z wątków książki zaprowadził do mnie do historii starożytnej, inny do kryminologii (mina nauczyciela, gdy zapytałam o o to, czy tabletka gwałtu metabolizuje się równie szybko po śmierci ofiary - bezcenna).

 

Temat zaburzeń osobowości właściwie pojawił się sam. Losy głównej bohaterki tak się potoczyły, że jako nastolatka trafiła do szpitala psychiatrycznego. A, ponieważ spędziła tam trochę czasu, zdążyła poznać parę osób, z kimś się zaprzyjaźnić. Nie chciałabym opisać tego w ten sposób, że po opuszczeniu szpitala zrywa wszelki kontakt z każdym kogo znała.

[Łapa]

Aktualnie pracuję nad postacią kobiety chorującej na schizofrenię, ale mimo wielu przeczytanych artykułów i postów, mam wrażenie, jakbym błądziła po omacku.

 

Porozmawiaj sobie z pół tuzinem osób chorych na schizofrenię, załapiesz jak ta choroba niszczy. Może to przykre co powiem, ale w "realu" nie poznałem nikogo kto będąc schizofrenikiem by dobrze funkcjonował, to jest coś co łamie (zapewne) większość ludzi. Baaardzo ciężki kaliber wśród chorób, zaburzeń psychicznych.