Bezradność w depresji

[likerto]

Drodzy!

 

Już wiele razy próbowałam napisać coś na forum, zaczynałam tworzyć post, ale nie kończyłam i nie wysyłałam. Ta sytuacja chyba dobrze obrazuje moją chorobę.

 

Prawdopodobnie cierpię na nawracającą depresję... W zeszłym roku przeżyłam ciężkie rozstanie, a po nim dość długi epizod depresyjny - myśli samobójcze, dużo objawów somatycznych, lęki, a przede wszystkim niezdolność do pracy. Choroba ustąpiła po 3 miesiącach - z początkiem wakacji poczułam się dobrze, pracowałam, szkoliłam się, cieszyłam wolnym czasem, a w październiku wróciłam na studia, świetnie sobie na nich radziłam, sporo pracowałam i żyłam pełnią życia, bez cienia niepokojących objawów.

Bardzo też dbałam o siebie i starałam się, zapobiec nawrotowi choroby - brałam podtrzymująco lek, byłam w grupie terapeutycznej dla osób doświadczających trudności w bliskich relacjach.

 

Tak więc żyłam sobie szczęśliwie (może nawet za szczęśliwie?) aż tu nagle TRACH! Z początkiem stycznia napadła mnie nadmierna senność, brak motywacji do wykonywania dotychczasowych obowiązków, zanik odczuwania radości z rzeczy, które dotychczas mi ją sprawiały. W połowie stycznia poczułam, ze jest już naprawdę źle - zaczęłam mieć trudności z mówieniem, pisaniem, wszystkim co wymaga jakiejkolwiek twórczości.

 

I tak choroba trzyma mnie już od ponad dwóch miesięcy i nie chce opuścić. Biorę lek, chodzę na terapię, staram się walczyć, zmuszać się do różnych aktywności i nic... Czuję ogromną bezradność wobec choroby, jaki i wobec wielu rzeczy, które dotychczas nie sprawiały mi problemu - nie potrafię nic zaplanować, podejmować decyzji, napisać maila, załatwić prostej sprawy, nie mówiąc już o pisaniu prac zaliczeniowych czy pracy magisterskiej.

 

Za to napisałam posta! Wiecie ile razy próbowałam już to zrobić.... Może to jakiś krok do przodu :)

[kociara]

likerto, gratuluję ci. Myślę, ze nie jeden post jeszcze przed tobą. Nie poddawaj się i walcz. Jeszcze tylko przesilenie wiosenne i ta cała deprecha nas opuści - mam nadzieję. Pozdrawiam

[likerto]

Dzięki kociara!

 

Może rzeczywiście będę czasem coś pisać, to trochę pomaga.

Ściskam mocno!

[tomekn]

Post bardzo dobrze napisany - na 5. Spokojnie i rzeczowo. Nic tylko brać się do magisterki :)

 

Mnie też gnębią napady totalnego braku energii, i to niezależne od aktualnej sytuacji. Razem z nimi uruchamia się kaskada negatywnych myśli, które z kolei jeszcze bardziej odbieraja energię itd. Grunt to nie dawać się takim myślom - jeśli przerwiesz to błędne koło, jest szansa powoli odzyskać energię do życia. Czego życzę w sezonie wiosennym...

[likerto]

Post bardzo dobrze napisany - na 5. Spokojnie i rzeczowo. Nic tylko brać się do magisterki :)

 

Dzięki tomekn!

Pozytywnie mnie nastroił Twój post! Nie na tyle, żeby pisać pracę, ale sprzątnęłam wreszcie pokój i zrobiłam pranie, a to duży krok do przodu. :) Odpisałam też na ważnego maila, do którego się zbierałam przez 5 dni.

 

Zerknęłam na kilka Twoich postów, dużo w nich wsparcia dla innych ludzi. Chyba jesteś dobrym duchem tego forum, co?

 

Ze mnie słaba pacjentka depresyjna, bo wcale nie mam ochoty się zmuszać i robić rzeczy, które nie sprawiają mi przyjemności... Chciałabym pozbyć się już tej choroby!

[Gość]

witaj,

może warto byłoby udać się do lekarza, alby dobrał nowe leki lub dołączył jakiś inny

 

ja też zaczęłam od ciężkiego rozstania - choruje 10 lat

[tomekn]

 

Zerknęłam na kilka Twoich postów, dużo w nich wsparcia dla innych ludzi. Chyba jesteś dobrym duchem tego forum, co?

 

Ze mnie słaba pacjentka depresyjna, bo wcale nie mam ochoty się zmuszać i robić rzeczy, które nie sprawiają mi przyjemności... Chciałabym pozbyć się już tej choroby!

 

Dzięki za dobre słowo - towar dość deficytowy w naszych czasach... Akurat na tym forum jest nań ogromny popyt, toteż staram się wychodzic naprzeciw potrzebom rynku

 

Niestety strategia zmuszania się jest w depresji marna, tylko ją pogłębia. Warto szukać w sobie jakiegokolwiek luzu, dystansu, braku przymusu. Często tu polecam uniwersalny środek temu służący - medytację. Na początku jest trudno, nie idzie się skupić, ale stopniowo rośnie koncentracja i wzmaga się energia. Oby tylko na początku się nie zniechęcać i dać sobie przynajmniej miesiąc-dwa na wdrożenie się. Efekty bywają wspaniałe, człek powraca do życia.

[Engel852]

Witam wszystkich zarejestrowalam się na tym portalu ponieważ żyje z mężczyzna który choruje na depresje jest to dla mnie uciążliwe bo juz mam dość jego zachowania i traktowania mnie tak jak on to robi gdzie przyczym później obwinia mnie ze to wszystko moja wina szczerze mówiąc podjelam decyzje ze chce się z nim rozejść to przykre ale sam przez swoja chorobę oraz mi psychikę

[Perplessa]

 

Niestety strategia zmuszania się jest w depresji marna, tylko ją pogłębia. Warto szukać w sobie jakiegokolwiek luzu, dystansu, braku przymusu. Często tu polecam uniwersalny środek temu służący - medytację.

 

 

Podpisuje sie wszystkim czlonkami. Medytacja czyni cuda a polega na oddychaniu. Nie trzeba tu zadnej filozofii. Mnie uratowala zycie w paru momentach.

[likerto]

Nie zmuszać się?

 

U mnie to chyba właśnie to, co powinnam robić. Może zmuszać się to złe słowo... Chodzi o to, żeby podejmować różne aktywności mimo, że mi się nie chce. To chyba nie pogłębia depresji, a może nawet zapobiega pogłębieniu?

[tomekn]

gdyby to się przyczyniało do depresji, to chyba każdy by ją miał... problem się zaczyna, gdy po stronie "nie chce mi się" jest wszystko, a po stronie "chciałbym" nie ma już nic. Więc jeśli cokolwiek trwa u Ciebie po tej jasnej stronie mocy, to dobra nasza. Trzymaj się tego obiema rękami -czy to będzie długi spacer, malowanie pastelą, czy ulubiony budyń - i traktuj jako nagrodę za wytrwanie w dniu, celebrowaną z pietyzmem.

[likerto]

Cześć!

 

Teraz już rozumiem. U mnie po stronie "chciałabym" nadal jest wszystko to samo, co przed chorobą. Gorzej z realizacją.

Nie rozumiem, dlaczego tak wielu rzeczy mi się nie chce...

 

Choć trochę rozumiem -- narobiłam już sobie tyle zaległości na studiach, w stowarzyszeniu, w którym działam (dziwię się, że mnie jeszcze nie wyrzucają...) i w życiu towarzyskim, że sama myśl o tym, że nie jestem w stanie ich nadrobić, demotywuje mnie do jakiegokolwiek działania... Do tego straszna senność, ogromne trudności z planowaniem i podejmowaniem decyzji, smutek bez powodu...

 

Nie jestem co prawda w tak złej sytuacji, żebym uważała, że wszystko jest bez sensu i nie chciała żyć, ale przez chorobę straciłam wiele moich planów i marzeń, a przez to żyję w niepewności, co będzie dalej.

Niedługo kończy się mój ostatni semestr studiów. Planowałam go jak najlepiej wykorzystać -- pracować z dziećmi, pisać magisterkę, przygotować projekt na studia doktoranckie, zdobywać doświadczenie w prowadzeniu szkoleń, a przez to wszystko jeszcze bardziej poczuć, że jestem już gotowa do skończenia studiów i pewna, że poradzę sobie w dorosłym życiu (w listopadzie, grudniu naprawdę tak myślałam, dużo pracowałam, ta praca sprawiała mi przyjemność, a poza tym czułam się taka szczęśliwa...)

Niestety choroba uniemożliwiła mi realizację moich planów, nie jestem w stanie pracować w przedszkolu, tak jak planowałam, nie zrobiłam projektu, nie wywiązuję się z moich obowiązków w stowarzyszeniu. Chwilami to, że ktoś coś ode mnie chce, mnie przeraża...

 

Najchętniej oderwałabym się od wszystkiego, zapomniała o problemach i zaległościach (których na razie nie jestem w stanie nadrobić i które wciąż powstają) i cały dzień spała, oglądała filmy, chodziła na spacery, niczym się nie przejmując...

 

Ale trzeba żyć dalej, wywiązywać się ze zobowiązań, odbierać co jakiś czas telefony i maile, podejmować decyzje, chodzić na zajęcia i spotkania, których strasznie mi się nie chce... To właśnie rozumiem przez "zmuszanie"... ---> że mam ochotę oglądać film albo spać, ale "zmuszam się" (czasem) do pracy... (i to takiej, do której jeszcze trzy miesiące temu siadałam z przyjemnością).

 

Ech, mogłoby mi już się zacząć chcieć!