Witajcie

[mothyl]

Jestem Gośka, mam 27 lat i generalnie to fajna ze mnie osoba. Jak chyba każdy, mam w życiu kilka problemów, z którymi od trzech miesięcy staram się walczyć dzielnie. Jak każdy, miewam też w tej walce swoje wzloty i upadki.

Z wykształcenia jestem pedagogiem, jednak 1,5 roku pracy z dziećmi zweryfikowało moje powołanie. Obecnie cierpię na brak celu zawodowego. Nie wiem co chce w życiu robić, ale mimo wszystko dzielnie szukam pracy.

Zawsze uważałam się za osobę dość poukładaną i samoświadomą no, przynajmniej do momentu, kiedy wylądowałam u psychiatry i okazało się, że tak na prawdę niewiele wiem o sobie. Od kilku miesięcy przyjmuję antydepresanty z bardzo pozytywnym skutkiem. Oczekuję też w kolejce na psychoterapię pod kątem zaburzeń osobowości z tendencją do dekompensacji depresyjnych. Postanowiłam więc, że okres oczekiwania mogę spędzić w Waszym towarzystwie.

Zanim dopadły mnie problemy miałam wiele zainteresowań, do których teraz staram się wracać. Są to między innymi: malowanie na szkle, gry komputerowe, gra w szachy, mahjong, muzyka i książki... kocham czytać.

Poza tym, że mam o sobie całkiem dobre mniemanie, jest też druga strona mnie. Nie wierzę w siebie za gorsz, czuję, że nie jestem nic warta, nic nie potrafię a swoją beznadziejnością mogłabym obdarować niemałą wioskę. Wszystko co robię, robię ze względu na swoich najbliższych, bo sama nie widzę sensu w tym, żeby się starać. Czuję, że z góry jestem skazana na porażkę. Nawet podczas szukania pracy towarzyszy mi poczucie, że jestem tak beznadziejna, że sama bym siebie nigdzie nie zatrudniła.

Tyle o mnie.

Pozdrawiam.

[maciek-zsm]

hehe, mam to samo, też szukam celu zawodowego:) Do tej pory życie zweryfikowało, moje powołanie jako handlowca. Mam pracę inną, ale nie szaleję na jej punkcie:P Nie przejmuj się, szukanie pracy to najbardziej dołujące zajęcie świata, ale każdy przez nie musi przejść i potem już jest ok:) Nawet najbardziej pewni siebie a nawet zarozumiali tracą wiarę w siebie jak szukają pracy.

[mothyl]

Dzięki za ciepłe powitanie.

Jeśli o mnie chodzi, to nie zależy mi na tym, żeby od razu wykonywać "pracę marzeń". Zdaję sobie sprawę, że do tego dochodzi się stopniowo. Ja aktualnie marzę o pracy takiej, gdzie nie będę miała styczności z toksycznymi ludźmi. To było głównym powodem mojej rezygnacji z poprzedniego miejsca zatrudnienia. Relacja szefostwa z pracownikami ocierała się mocno o mobbing, a ja, jako osoba dość empatyczna i uległa, miałam lekko mówiąc przekichane. Teraz bezrobocie napędza depresję, a depresja obiera chęć do robienia czegokolwiek. Wpadłam w błędne koło, z którego bardzo chcę się wyrwać.

[maciek-zsm]

To proponuję Ci w okresie bezrobocia robić jak najwięcej z tego co możesz. Ja na przykład też kilka miesięcy szukałem pracy i zająłem się nauką języka, ćwiczeniami, dietą, zrobieniem solidnych porządków, pracami w ogródku i innymi zaległościami które miałem. To mi nie dało popaść w zupełny marazm i podbijało samoocenę:)