Jak wychowywać dzieci??

[deader]

  anna.anakaia napisał(a):

  Cytat

Czyli teraz możesz przeprowadzić ekshumację i odzyskać zdjęcia z dzieciństwa?

Mogłabym

Wyobrażam sobie taki mikry cmentarzyk w kąciku ogródka i wszystko co we mnie złe i okrutne się cieszy

[mark123]

  Aurora92 napisał(a):

  detektywmonk napisał(a):

Można dziecko bić jak nasi rodzice, można bez bicia.Wybieram drugie.

Klaps jeszcze nikomu nie zaszkodził. Oczywiście nie chodzi mi o jakieś nadmierne bicie, z byle powodu czy katowanie, bo to już patologia.

Moim zdaniem klaps może zaszkodzić w pewien sposób dziecku (np. przyczynić się do zaburzenia poczucia bezpieczeństwa) tylko wtedy, gdy dziecko ma zaburzoną pracę pewnej części mózgu, w wyniku której może wystąpić patologiczne przewrażliwienie. Tak było chyba w moim przypadku.

[Gość SmutnaTęcza]

mark123 idąc Twoim tokiem myślenia mozna wywnioskować, że każdy powinien być zaburzony.

 

klaps ≠ bicie

 

bicie = katowanie

 

katowanie ≠ klaps

[Gość]

Aurora92, nieprawda. Nie każdy dostawał klapsy - to po raz. Po dwa, dużo zależy od charakteru i psychiki dziecka. Dla wrażliwego dziecko "niewinny" dla wielu klaps, może być czymś strasznym. Dla mnie każde podniesienie ręki było okropne. Tak samo przeżywałam klapsy jak i bicie paskiem czy metalowym wieszakiem. Przemoc to przemoc. Tyle ode mnie w temacie.

[mark123]

  Aurora92 napisał(a):

mark123 idąc Twoim tokiem myślenia mozna wywnioskować, że każdy powinien być zaburzony.

 

klaps ≠ bicie

 

bicie = katowanie

 

katowanie ≠ klaps

Ja napisałem, że klaps to ogólnie nic złego i nie powoduje zaburzeń (pomijając skrajne przypadki dzieci z wrodzonym patologicznym przewrażliwieniem).

[Gość]

mark123, a skąd te informacje?

[Gość SmutnaTęcza]

  Kokojoko napisał(a):

Aurora92, nieprawda. Nie każdy dostawał klapsy - to po raz. Po dwa, dużo zależy od charakteru i psychiki dziecka. Dla wrażliwego dziecko "niewinny" dla wielu klaps, może być czymś strasznym. Dla mnie każde podniesienie ręki było okropne. Tak samo przeżywałam klapsy jak i bicie paskiem czy metalowym wieszakiem. Przemoc to przemoc. Tyle ode mnie w temacie.

 

Ja też byłam wrażliwym dzieckiem, klapy dostawałam i nic mi się od nich nie stało, ale za to nauczyłam się, co dobre, a co złe, jak się odpowiednio zachowywać. A to że teraz tu jestem? Istnieją zupełnie inne powody.

 

Doczytaj, co napisałam - że klapsy to nie to samo co bicie czy katowanie. Niektórzy niestety byli po prostu katowani.

[mark123]

  Kokojoko napisał(a):

mark123, a skąd te informacje?

Taka moja hipoteza, na podstawie swoich reakcji na klapsy (odbierałem je jako zagrożenie) i przeczytaniu, jak reagowali inni na kary w dzieciństwie.

[Gość]

Aurora, doczytałam i napisałam, że tak samo przezywałam klaps jak bicie paskiem. Byłam tak samo przestraszona i czułam się tak samo poniżona w obu przypadkach. Nie nauczyłam się nic dzięki temu, poza tym, że dorosłych trzeba się bać bo są silniejsi... Byłam jeszcze bardziej zbuntowana.

Piszesz, że byłaś wrażliwa - może nie aż tak bardzo?

 

Ja swojemu dziecku nie tłumaczę co jest dobre a co złe przy pomocy klapsów.

[Gość SmutnaTęcza]

  Kokojoko napisał(a):

Aurora, doczytałam i napisałam, że tak samo przezywałam klaps jak bicie paskiem. Byłam tak samo przestraszona i czułam się tak samo poniżona w obu przypadkach. Nie nauczyłam się nic dzięki temu, poza tym, że dorosłych trzeba się bać bo są silniejsi... Byłam jeszcze bardziej zbuntowana.

Piszesz, że byłaś wrażliwa - może nie aż tak bardzo?

 

Ja swojemu dziecku nie tłumaczę co jest dobre a co złe przy pomocy klapsów.

Chyba wiem, jaka byłam, prawda? Mój ojciec, jego alkoholizm i ciągłe awantury miały na mnie ogromny wpływ.

 

A do dzisiejszych dzieciaków niestety nie przemawiają klapsy czy upomnienia. Takie chore czasy nastają, że jak tylko ktoś da dziecku klapsa, to od razu go o katowanie oskarżają, paradoksalnie nie dostrzegając patologii tam, gdzie rzeczywiście ma ona miejsce. I to jest naprawdę smutne.

[Gość]

  Aurora92 napisał(a):

Mój ojciec, jego alkoholizm i ciągłe awantury miały na mnie ogromny wpływ.

 

Przecież temu nie przeczę...

 

A co do dzisiejszych dzieciaków - moje dziecko chodzi do przedszkola i mam brata w wieku przedszkolnym.

Dzieci dostające klapsy, częściej wykazują agresywne zachowania w stosunku do rówieśników. Obserwuje to od jakiegoś czasu i w przedszkolu i w czasie wizyt u rodziny. Mojemu dziecku nie zdarzyło się jeszcze uderzyć kogoś, wszystko mu tłumaczę i jak widać odnosi to dobry skutek.

[Gość SmutnaTęcza]

Wśród dzieciaków w moim wieku, m.in. wśród moich kuzynów - wszyscy dostawaliśmy klapsy, ale bez żadnych patologicznych zachowań, a mimo to wyrośliśmy na porządnych i bynajmniej nie agresywnych ludzi.

[mark123]

Moim zdaniem jest różnica między normalną wrażliwością, a przewrażliwieniem, które już chyba nie jest za zdrowe, bo wtedy bardzo łatwo dodatkowo skrzywić psychikę z błahych powodów.

Pewien wpływ na moją psychikę miało też moje wczesne dzieciństwo i awantury, które robił ojciec po pijaku, ale nie były one jakieś duże i miały miejsce jedynie w moim wczesnym dzieciństwie, więc za główną przyczynę mojego lęku przy klapsach uważam przewrażliwienie.

[Gość]

Aurora, to fajnie

 

Ja obserwuje, że dzieci w moim otoczeniu wychowywane przy pomocy klapsów, zamiast rozmowy są agresywne. Nawet w przedszkolu to widać. Takie dzieci leją po prostu inne dzieci - uczą się od dorosłych

 

Mark, ja sądzę, że jestem i byłam wrażliwa, nie przewrażliwiona. Gdyby była przewrażliwiona już dawno by mnie tu nie było, bo zwyczajnie nie zniosłabym pewnych sytuacji, które mnie spotkały i nie pisze tu o biciu.

[Gość SmutnaTęcza]

  Kokojoko napisał(a):

Aurora, to fajnie

 

Ja obserwuje, że dzieci w moim otoczeniu wychowywane przy pomocy klapsów, zamiast rozmowy są agresywne. Nawet w przedszkolu to widać. Takie dzieci leją po prostu inne dzieci - uczą się od dorosłych

W moim otoczeniu to wszystkie dzieciaki mają teraz ADHD. Agresywne i nadzwyczaj pyskate też są, fakt. I szokuje mnie to - byłam w ich wieku całkiem niedawno (mówię o 10-12latkach) i nie do pomyślenia było dla nas, by pyskować nauczycielowi. A ADHD? Pierwszy raz spotkałam się z tym, gdy poszłam do gimnazjum. I była to tylko jedna osoba, a nie 10, tak jak to było w jednej z klas, w której miałam praktyki. Do tego w tej samej klasie 20 osób z dysleksją. Oszaleć można.

[Gość]

Ja znam tylko jedną osobę ze stwierdzonym ADHD. Chodzi do specjalnej szkoły gdzie jest cała klasa gimnazjalna z tym zaburzeniem (?).

Dysleksję miała u mnie 1/3 klasy, a jestem z rocznika 86.

Edytowane 28 Listopada 2013 przez Gość

[mark123]

Mnie w dzieciństwie nawet zwykłe okrzyczenie powodowało, że się stresowałem, a teraz jest gorzej, jak się zdarzy, że ojciec mnie okrzyczy, to stres jest jeszcze większy i drżę.

[Gość SmutnaTęcza]

  Kokojoko napisał(a):

Ja zna tylko jedną osobę ze stwierdzonym ADHD. Chodzi do specjalnej szkoły gdzie jest cała klasa gimnazjalna z tym zaburzenie (?).

No a tutaj takie nagromadzenie dzieciaków z tym zaburzeniem było w zwyczajnej szkole. Co ciekawe, w innych klasach było zupełnie inaczej. Tak, jakby spędzili wszystkie dzieciaki z ADHD do jednej klasy. Przy czymś takim to powinien być dodatkowy nauczyciel w klasie.

[Gość]

mark123, Na bank to był czynnik, przez który Cię tak wykręciło w bani

[mark123]

  Kokojoko napisał(a):

Ja znam tylko jedną osobę ze stwierdzonym ADHD. Chodzi do specjalnej szkoły gdzie jest cała klasa gimnazjalna z tym zaburzenie (?).

Dysleksję miała u mnie 1/3 klasy, a jestem z rocznika 86.

Ja bylem chyba jedyny w klasie, u którego podejrzewano dysleksję, a osobę z ADHD spotkałem jedną w szkole średniej.

[Gość SmutnaTęcza]

U mnie większość orzeczeń o dysleksji była fałszywa. Znałam przecież tych ludzi i widziałam, czy ktoś miał jakieś problemy, czy nie. Większość osób stara się o orzeczenie, by mieć udogodnienia na egzaminach.

[mark123]

  light napisał(a):

mark123, Na bank to był czynnik, przez który Cię tak wykręciło w bani

No chyba tak; bo gdybym nie był aż takim przewrażliwieńcem, to mając dzieciństwo takie, jakie miałem, raczej nie miałbym jakoś wyraźnie skrzywionej psychiki.

 

-- 28 lis 2013, 23:31 --

 

  Aurora92 napisał(a):

U mnie większość orzeczeń o dysleksji była fałszywa. Znałam przecież tych ludzi i widziałam, czy ktoś miał jakieś problemy, czy nie. Większość osób stara się o orzeczenie, by mieć udogodnienia na egzaminach.

U mnie to nie doszli, czy mam tą dysleksję, czy jej nie mam, każdy gadał co innego.

[Candy14]

Bardzo dobry tekst mojej kumpeli

  Cytat

Od jakiegoś czasu przyglądam się wpisom dotyczących bicia, klapsów, egzekwowaniem swoich pragnień kłótniami, przemocą słowną i innymi podobnymi zjawiskami. Od jakiegoś czasu zastanawiałam się nad sensem dyskusji nad klapsami kierowanymi w stronę dzieci, bicia kobiet przez mężczyzn- bo te są najbardziej popularne. Dochodzę do wniosku, że wszystkie mają punkt centalny- GRANICE INDYWIDUALNE CZŁOWIEKA. Żadna z tych debat nie skupia się na aspekcie tych granic. Każdy człowiek posiada swoją bańkę cielesną i psychiczną, która nie powinna być naruszana przez drugiego człowieka !! Wchodzenie na czyjś prywatny teren: dziecka, kobiety, mężczyzny, dorosłego, małoletniego (zwał jak zwał)- sieje spustoszenie! Każdy oczekuje szacunku do samego siebie jednocześnie zadając ból innym. Być może będąc dzieckiem, dostałeś klapsa, lanie, reprymendę słowną w stylu "głupku, idioto, jesteś do niczego". Wiedz, że wówczas naruszona została Twoja granica INDYWIDUALNA. Nie ważny był twój komfort. Ważny był cel osoby, która w ten sposób Ciebie potraktowała. W wieku dorosłym, wielu ludzi stwierdza, że to własnie lanie ukształtowało ich charakter. Jednocześnie na podstawie takich wniosków, w celu zminimalizowania poczucia winy, wielu ludzi daje sobie prawo do robienia krzywdy drugiemu człowiekowi. Wielu ludzi w życiu dorosłym nie potrafi ponownie wczuć się w emocje, które mu towarzyszyły w sytuacjach, w których naruszone zostały jego własne granice. Nie znając granic własnej indywidualności, ciężko jest określić, gdzie znajdują się granice dziecka, partnera (czy jakiegokolwiek drugiego człowieka, którego granicę notorycznie się narusza) w momencie, gdy zadaje mu się ból. Wyszukiwanie argumentów świadczącech o ich pozytywnym znaczeniu jest normą. Nawet jeśli krzywdzony człowiek SYGNALIZUJE, że jest mu źle, że jest mu przykro- osobie, która zadaje ten ból, nawet nie przyjdzie do głowy zgodzenie się z tą informacją. Warto, podejmując taką decyzję, zastanowić się nad tym "jak bym się czuł/czuła, gdyby własnie w tym momencie, zrobiono mi to, co robię drugiej osobie"- dziecku, koledze, koleżance, partnerowi - komukolwiek".

[mark123]

Myślę, że w 95% przypadków klaps nie jest w stanie wyrządzić szkód w psychice dziecka.

[Candy14]

Masz prawo myslec co chcesz ale to nie znaczy ze jest tak jak myslisz