Osobowość niedojrzała + chwiejna emocjonalnie

[Kawa z mlekiem]

Witam.

 

Mam taki o to dziwny problem, który dotyka mego męża i kompletnie nie wiem jak sobie z tym poradzić.

 

Do tej pory pokazały się w nim wszystkie cechy osobowości niedojrzałej: infantylność przeżywania, brak dojrzałych sposobów adaptacji i zaspokajania potrzeb, dziecięce reakcje, brak samokontroli i odpowiedzialności za siebie, dążenie do natychmiastowego uzyskania przyjemności - Przyjemność jest najważniejsza.

 

Osobowość chwiejna emocjonalnie typu borderline także się ujawnia: ciążenie ku byciu uwikłanym w intensywne i niestabilne związki, prowadzące często do kryzysów emocjonalnych, silny lęk przed odrzuceniem, napady intensywnego gniewu.

 

W tym zgodnie z DSM-IV przez dłuższy okres czasu występowały:

- gorączkowe wysiłki uniknięcia rzeczywistego lub wyimaginowanego odrzucenia,

- niestabilne i intensywne związki interpersonalne, charakteryzujące się wahaniami pomiędzy ekstremami idealizacji i dewaluacji,

- impulsywność w co najmniej dwóch sferach, które są potencjalnie autodestrukcyjne (np. wydawanie pieniędzy, seks, nadużywanie substancji, lekkomyślne prowadzenie pojazdów)

- nawracające zachowania, gesty lub groźby samobójcze

- niestosowny, intensywny gniew i trudności z kontrolowaniem gniewu

 

 

Czasem po prostu wydaje mi się jakby mieszkały w nim dwie osoby, raz pokazuje się jedna, później druga i tak na zmianę. Przez krótki okres jest "spokojnie" po czym wystarczy jedno złe słowo, zdanie, jakaś wkurzająca sytuacja i jakby budziła się w nim druga osobowość. Nie wspominając o tym, że oficjalnie uznaje, że ma pewne "zasady", że chce normalnego życia z ukochaną osobą a mimo to, jego zachowanie pokazuje coś zupełnie innego, tak jakby nie umiał nad sobą zapanować. Z jednej strony nie chce mnie ranić, z drugiej właśnie ciągle to robi i próbuje nie myśleć, że tak się dzieje.

 

Nie mam pojęcia gdzie się z tym zgłosić i szukać pomocy, bo w przypadku gdy zostawię to tak jak jest to zdaję sobie sprawę z tego, że któregoś dnia nie wytrzymam tego psychicznie. On problemu nie widzi, wspominał jedynie kiedyś, że był taki problem i był u psychologa i niczego ciekawego się nie dowiedział. Teraz po prostu stara się o tym nie myśleć i nie mówić i uważa, że problem zniknie. Ja jednak widzę, iż wcale tak się nie dzieje. Problem jest ale "ukryty" głębiej.

[niosaca_radosc]

Kawa z mlekiem, na początku radziłabym Ci nie stawiać diagnoz. To nie jest takie proste jak się wydaje i to, że dana osoba posiada parę cech osobowości chwiejnej emocjonalnie wcale nie oznacza, że ją ma. Wszystko rozbija się o czas, natężenie, ilość "objawów" i wiele innych czynników. Także porządną diagnozę jest w stanie postawić tylko specjalista po dłuższym czasie i różnych testach.

 

Jeśli chodzi o Twojego męża, to Ty za niego do psychologa nie pójdziesz i właściwie w tej chwili możesz chyba jedynie namawiać go do tej wizyty. Nie wiem, postawić sprawę jasno, że skoro sam mówi, że był kiedyś taki problem, a nie został rozwiązany, to teraz, z czasem, wszystko jedynie może się nasilić. Niestety, ale w życiu nic się samo nie rozwiązuje. A już na pewno nie problemy...

[Kawa z mlekiem]

To nie ja postawiłam takie diagnozy, tylko raczej właśnie ten psycholog i to mniej więcej też to co mój mąż sam u siebie widzi/widział i potwierdzał. A co więcej ja też je widzę.

Wydaje się jakby dalej o tym wiedział, ale unikał pomocy w tej sprawie udając, że to nie wymaga specjalisty.

 

Przez jakiś czas jest normalnie, bym po chwili dowiedziała się co znowu zrobił. Przeprasza i mówi, że źle zrobił, że będzie panować nad sobą. A za jakiś czas znowu dochodzi do podobnych sytuacji. Gdy pytam o psychologa albo jakąś pomoc to twierdzi, że był, że nic mu nie powiedzieli konkretnego i nie potrzebuje tego. A ja w dalszym ciągu nie rozumiem jak można jednocześnie się starać w związku i jednocześnie ranić ukochaną osobę.

 

Stąd właśnie moje pytanie co teraz zrobić, skoro problem jest i on o tym wie.. Do kogo się udać.

Mamy przez to co jakiś czas spięcia, awantury i nie raz mało brakowało byśmy rozeszli się w swoje strony.

 

Słyszałam już od niego, że jest emocjonalnie upośledzony przez to co miało miejsce w przeszłości i ciężko mu teraz "żyć inaczej". Cały czas powraca tamto "złe".

[niosaca_radosc]

To nie ja postawiłam takie diagnozy, tylko raczej właśnie ten psycholog i to mniej więcej też to co mój mąż sam u siebie widzi/widział i potwierdzał. A co więcej ja też je widzę.

Kawa z mlekiem, przepraszam, mój błąd.

 

Jeśli Twój mąż otrzymał już taką diagnozę, to wg mnie będzie potrzebna mu psychoterapia, a nie kilka spotkań z psychologiem, z których nic nie wynika. Napisałaś, że sam mówi, że jest upośledzony emocjonalnie, przez to, co wydarzyło się w przeszłości. Psychoterapia może mu pomóc uporać się z przeszłością i nauczyć się funkcjonować inaczej. Ale on musi tego chcieć.

 

Sama mam osobowość chwiejną emocjonalnie i wiem, że trzeba w to włożyć wiele, wiele pracy. I moim zdaniem, żaden border tego nie dokona bez wsparcia. Bo ma w sobie takie cechy jak bagatelizowanie, uciekanie. Często nie wytrzymuje w terapii, często walczy z terapeutą, traktuje go jak wroga, a nie kogoś, kto chce pomóc. Poza tym, moment kiedy człowiek zaczyna zdawać sobie sprawę z coraz większej ilości swoich zachowań nie jest miły, w głowie panuje totalny chaos, emocjonalny rollercoster. Sprzeczności rozrywają na dwie części i nie wiadomo, co zrobić. Dlatego borderzy często rezygnują, uciekają i chowają się, bo udając, że wszystko jest ok żyje się łatwiej.

 

A ja w dalszym ciągu nie rozumiem jak można jednocześnie się starać w związku i jednocześnie ranić ukochaną osobę.

Nie wiem czy to w ogóle da się zrozumieć. Wg mnie borderline to nielogiczne zaburzenie i pełno w nim sprzeczności, a człowiek coraz bardziej się w tym wszystkim gubi. I tak jak piszesz, z jednej strony kocha Cię nad życie, a z drugiej rani. I nie jest w stanie nad tym zapanować. Nawet ubrać w słowa tego nie potrafię... W każdym razie, myślę, że najważniejsze aby Twój mąż zdecydował się na terapię, bo bez tego nic się nie zmieni.