ślub a DDD

[małpka bubu]

tak mnie naszło... czy są tu osoby w związkach, planujące ślub? chciałabym porozmawiać o radościach i smutkach z tym związanych... od strony technicznej,formalności wiem co i jak, znalazłam w internecie dobrą ściągę...

 

rozmawiałam o tym z psychiatrą wielokrotnie i od dawna, lekarka nie widzi przeszkód, mam tylko zgłosić jej wcześniej gdybym planowała ciążę by przygotować organizm, by leki nie szkodziły płodowi... rozmawiałam z psycholog, gdy byłam na terapii przemocy seksualnej...

 

to już tak niedługo, w przyszłym roku, pewnego letniego dnia...

 

czuję że znalazłam drugą połówkę, kogoś kogo chcę tulić do końca życia...

 

cieszę się, miauu, cieszę się; chciałabym by czas szybko płynął...

 

boję się po pierwsze przeszkód w formalnym zawarciu związku, że będą mi rodzice robić kłopoty z racji zaburzeń osobowości i lękowo-depresyjnych (a technicznie wiem co zrobić, pytałam już prawnika gdzieś w necie co zrobić w razie co)

 

że będą się wtrącać do związku...

 

że dziecku mimo najszczerszych chęci złamania tego skryptu rodzinnego przekażę ból; chciałabym by ta niewinna istota miała szczęśliwe dzieciństwo, wolne od przemocy psychicznej... nie chcę wychować następnego DDD... choć jak pisałam w innym temacie, jak terapii na tę okoliczność się podejmę a chcę zacząć w tym roku to nie terapeuta będzie arbitrem lecz ja i narzeczony zdecydujemy kiedy...

 

narzeczony też jest DDD, boję się wpływu tego na nasze życie... w jego wydaniu to skrajna skrytość, rzadko wyrażane szczere potrzeby, ogromny głód tulenia, jest sceptyczny wobec wszelkiej maści psychologów (może to męska duma nie pozwala mu zgłosić się po pomoc?)

[Gunia76]

Ja jestem w związku...bardzo długo. Nawet mam dwoje dzieci. Oboje jesteśmy dda chociaż mój m nie jest tego świadomy. Poszłam na terapię, gdy uświadomiłam sobie jak bardzo krzywdzę swoje dzieci. Zwłaszcza krzykami, awanturami o byle co, nie potrafię się z nimi bawić, denerwują mnie, najlepiej jakby były niewidzialne...jak ja w dzieciństwie. Stały się znerwicowane, zamknięte w sobie. Chciałam iść nawet ze starszym do psychologa, bo stawał się pyskaty, agresywny... ale obudziłam się któregoś dnia i stwierdziłam że ja juz nie mam siły z tym sama walczyć i poszłam do...psychiatry, zdiagnozowała mi stany depresyjno-lękowe. Ale po którejś wizycie wyszło że jestem dda i poszłam na terapię. Dalej martwię się że m jest dda, że nie potrafię go zmienić, zauważam coraz więcej cech u niego które mnie drażnią, których się boję. Jedak on też nie pójdzie na terapię bo uważa to za pranie mózgu. Terapeuta jednak powtarza mi, żebym zajęła się sobą, a wszystko wokół mnie samo zacznie się zmieniać. No i faktycznie... jak na razie dzieci są spokojniejsze, ale to na prawdę dużo jak na początek.

[Keraj]

Ja też jestem w związku sporo lat. I tak naprawdę ok rok temu wziąłem się za swoje dda, a kilka miesięcy temu podjąłem terapię dda (indywidualną). Podobnie jak Gunia, też zacząłem się czuć lepiej, przede wszystkim jestem spokojniejszy. Wiadomo, że od razu nie będzie wielkich efektów, bo taka terapia i praca nad sobą wymaga wysiłku, a na efekty trzeba czasem trochę poczekać. Ale tak powoli wszystko się zmienia we mnie i to jest najważniejsze. Bo sam wpływam przecież swoim zachowaniem na innych. Ale terapia to dobra droga... pozdrawiam