Rok temu zmarł mój tato...

[ate]

cześć,

rok temu zmarł mój tato, doskonale pamietam uczucie które mam do dzisiaj. Poczułam sie jak mała dziewczynka, którą opuscił ukochany tatuś. Wielki obcy, wrogi świat i ja taka maleńka. Mam dwoje dzieci, meża w ciągłych delegacjach i wiecznie zmęczonego by mnie wysłuchać i zrozumieć . Cały rok starałam się dac sobie rade z tym uczuciem, a dzisiaj... . Pękła cała bariera, która miala mnie chronić. osoba ktoraej nie nawidzę z całego serca zdjeła tablice z jego grobu i powiesiła swoją bo przeszkadzał jej napis "ukochany tatuś i dziadek", wróciła wsciekłośc na śmierć, że odebrała kogoś ukochanego. Bezsilność wobec zła i zniechęcenie. Staram się żyć normalnie i udaje że jestem silna, przed dziećmi, bo przed sobą już nie mogę. czekam wieczora, żeby poszły spać, kiedy zostaję sama ze swoimi myślami i nieudolnymi próbami zrobienia czegoś z tą czarną dziurą

Edytowane 31 Lipca 2012 przez Gość

[*Monika*]

ate, Witaj na forum!

 

Myślę, że nie pogodziłaś się ze stratą ukochanej, bliskiej Ci osoby.

Rok to trochę czasu, jednak może potrzebujesz dłuższego czasu przeżywania żałoby.

Czy przed śmiercią ojca radziłaś sobie?

Doświadczałaś podobnych stanów?

[Sorrow]

Przykro mi słyszeć o Twojej stracie!

[Gods Top 10]

Cześć ate

 

Z tego, co opisałaś, zarysowuje się dla mnie mniej więcej taki schemat: tata i Ty mieliście wspólnego 'wroga' (może to ta osoba, której 'nienawidzisz z całego serca'? np. matka lub macocha?), przed którym tata próbował Cię bądź ochronić, bądź wspierać Cię (gdy nie dawał rady obronić). A gdy zabrakło taty, a mąż jest większość czasu nieobecny przy Tobie, znów poczułaś się osamotniona i bezbronna.

Jeśli moja hipoteza byłaby trafna, najlepszym rozwiązaniem wg mnie byłoby, byś nauczyła się kontynuować to, co robił wobec Ciebie tata, tyle że już samodzielnie. Myślę, że kluczowe dla Ciebie byłoby przywrócenie wiary w siebie, w to, że potrafisz sobie poradzić z wieloma trudnościami, ale też i to, że sama możesz dawać oparcie innym.