Lęk przed płaczem

[aniołek]

witam bedzie to kolejny irytujacy post szczeolnie dla szanownych moderatorów :) typu czy wy tez tak macie??jak sobie z tym radzic?? :)

otoz miewam ostatnio takie natrectwa i wielki lęk przed tym,że rozplacze sie przed kims,a spowodowane jest to tym, że jak zaczynam sie bać-napad lęku to boje sie ze ktos to zobaczy i jak zaczynam z kims rozmawiac to czuje taki dyskomfort ze lzy zalewaja mi oczy i juz mialam pare takich sytacji ze musialam poleciec szybko do ubikacji by sybko wylac z siebie ten bol i meczarnie!niewiem czy wiecie o co mi chodzi ale jak zwykle jako nerwicowiec potrzebuje przekonac sie ze nie jestem sama w tych atakach wiec miloby mi bylo jesli ktos by mi cos o tym napisal!pozdrawiam buzki

[Róża]

Aniołku-ja wiem o co ci chodzi.Mnie to napada ni z tego ni z owego i zawsze podczas rozmowy.Oczywiście widzę niepomierne zdziwienie w oczach rozmówcy i juz wiem,że ma mnie za świra,he he.Ale nauczyłam się tak postępować z tym,ze udaję głupią,że nic takiego nie zaistniało i po chwili mija.Do niedawna też musiałam uciekać

[senramir]

Chyba rozumiem was..

a czy to lęk przed płakaniem u mnie? Najgorzej jest jak nie mam gdzie uciec, gdy łzy same napływają mi do oczu gdy z kimś rozmawiam, gdy wtedy znów wracają głupie natrętne myśli. Bardzo trudno jest mi to powstrzymać.. jak sobie z tym radzić? Może nie tyle boję się rozpłakać przy kimś co po prostu zaczynam tak robić w wyniku tych natrętnych myśli... okropne uczucie...

[aniołek]

a mnie najgorzej wkurza to ze moj lekarz nie chce mi uwierzyc ze mam natretne mysli uwaza ze sie naczytalam o tym i sobie wmawiaqm!

lekarze czasem za bardzo opieraja sie na swojej suchej wiedzy z ksiażek a przeciez to my wiemy co czujemy....inaczej byloby w przypadku choroby psychicznej wtedy to moga nam nie wierzyc!

mi ostatnio to zabardzo dokucza i juz nie umiem sobie z tym poradzic!(

[Gość]

O dziwo też mnie ostatnio dopadło, tym bardziej o dziwo, że mam ogromne problemy z płaczem- przychodzi mi bowiem z trudem i raz na ruski rok. Siedzę przy człowieku, łzy mi napływają i mam wrażenie, że jeszcze chwila, a wybuchnę histerycznym potokiem łez. Tak sobie myślę, że może to wszystko z pragnienia, by inni zauważyli nasz stan i udzielili pomocy, może brakuje nam kogoś, kto by się pochylił nad naszym złym stanem. Co wy na to?