Po 25 latach życia

[Fobia136]

zrozumiałam, że to nie we mnie jest problem tylko w mojej matce. To ona jest wszystkiemu winna nie ja. Miewałam ostatnio straszne ataki nerwicy. Od 3 miesięcy jestem sama bo mąż jest w Afganie. Stres, strach i brak wsparcia sprawiły, że zaczęłam mocno mysleć o tym wszystkim. I jak doszłam do takiego wniosku, bardzo prostego to poczułam się lepiej. mam dla kogo żyć bo mam dwóch wspaniałych synków, którzy wolą mieć uśmiechniętą mamę niż wiecznie rozżaloną babę która myśli tylko o sobie. Przed wyjazdem męża wiele osób w rodzinie mówiło, że pomogą że zawsze mogę na nich liczyć. Ale niestety nic z ich pomocy nie ma. na początku byłam zła na nich, płakałam co noc z bólu bo opieka nad dwójką maluchów jest upiornie ciężka i wyczerpująca fizycznie. Za każdym razem matka czy teściowa przez telefon mówiły że przyjada pomogą. No i na obietnicach sie końćzyło. Teraz jestem sama dla siebie i moich skarbów. Wierze że mi sie uda wyjść z dołka. Dodam że na nerwice choruje od 10 lat. Także głowa do góry bo jak uświadomicie sobie istote problemu to będzie o wiele łatwiej.

Edytowane 11 Czerwca 2012 przez Gość

[Polanka]

A ile masz lat? ja tez 10 lat choruje ale mam 22...

[Candy14]

Sadzac po tytule watku 25