Depresja a praca

[Majster]

A wiesz co mnie zadziwia? Co jest takie niewiarygodne w tym wszystkim? właśnie to jak to nazywasz objawy-wkręty depresji - to że to kur...stwo w tak inteligentny sposób racjonalizuje na niekorzyść nas samych, nasze życie, że potrafi wszystko zmieszać z błotem, ja mam tak ze tylko rozmowy z osobami które mnie znały przez wiele lat i obserwowały dają mi jakieś wątłe przekonanie że ja byłem ok naprawdę ok, sam nie jestem wstanie - bo jak cos chce sobie udowodnić, zaafirmować pozytwnie to deprecha mi to oddtłumacza że wcale tak nie jest, że wszystko się udało, że wszystko spieprzyłem i nic nie będzie już ok.

Prosze napisz /napiszczie czy tak mieliście?

 

Dokladnie na tym polega deprecha - nie to, ze czujesz sie gorszy, glupszy, mniej atrakcyjny, bezwartosciowy, brzydki, nieprzystosowany, nielubiany, nizszy, mniej inteligentny, nieelastyczny... To nie o to chodzi, to tylko objawy niskiej samooceny. Chodzi o to, ze deprecha na te sprawy niejako serwuje Ci "dowody" i to jest wlasnie jej wkręt. Obserwujesz sie w lustrze, porownujesz sie do innych, rozmawiasz w grupie, stoisz w kolejce do kasy - we wszystkich tych sytuacjach Twoja deprecha doklada swoje w Twoim widzeniu swiata i wzbogaca Ci go o symptomy odrzucenia z zewnatrz. I widzisz wtedy krzywe spojrzenia ludzi, bliskich, slyszysz ich jadowity ton wypowiedzi, widzisz ich miny, wyobrazasz sobie ich mysli.. To jest wlasnie deprecha I niestety nie da sie wyjsc z tego bez swiadomosci choroby, jesli ktos sie upiera ze jest zdrowy, ze nie pojdzie z tym do specjalisty bo nei ma potrzeby, ze wszystko jest OK bo takie lwasnie ma byc - to sorry, ale ma powazny problem. Swiadomosc choroby jest pierwszym i najwazniejszym krokiem do jej zaleczenia. Ja jestem chory psychicznie! Trzeba to zrozumiec i przestac sie tego bać. Zanim tego nie zajarzylem nie mialem szans.. A reszta? Dalej to juz z gorki, jesli pominąć to ze ludzie stronią od "psychicznych" ale to juz inna bajka

[montechristo]

Dokladnie na tym polega deprecha - nie to, ze czujesz sie gorszy, glupszy, mniej atrakcyjny, bezwartosciowy, brzydki, nieprzystosowany, nielubiany, nizszy, mniej inteligentny, nieelastyczny... To nie o to chodzi, to tylko objawy niskiej samooceny. Chodzi o to, ze deprecha na te sprawy niejako serwuje Ci "dowody" i to jest wlasnie jej wkręt. Obserwujesz sie w lustrze, porownujesz sie do innych, rozmawiasz w grupie, stoisz w kolejce do kasy - we wszystkich tych sytuacjach Twoja deprecha doklada swoje w Twoim widzeniu swiata i wzbogaca Ci go o symptomy odrzucenia z zewnatrz. I widzisz wtedy krzywe spojrzenia ludzi, bliskich, slyszysz ich jadowity ton wypowiedzi, widzisz ich miny, wyobrazasz sobie ich mysli.. To jest wlasnie deprecha I niestety nie da sie wyjsc z tego bez swiadomosci choroby, jesli ktos sie upiera ze jest zdrowy, ze nie pojdzie z tym do specjalisty bo nei ma potrzeby, ze wszystko jest OK bo takie lwasnie ma byc - to sorry, ale ma powazny problem. Swiadomosc choroby jest pierwszym i najwazniejszym krokiem do jej zaleczenia. Ja jestem chory psychicznie! Trzeba to zrozumiec i przestac sie tego bać. Zanim tego nie zajarzylem nie mialem szans.. A reszta? Dalej to juz z gorki, jesli pominąć to ze ludzie stronią od "psychicznych" ale to juz inna bajka

 

Wiesz co...dokładnie jak bym czytał o sobie. Ja już tak miałem jak jeszcze pracowałem - cały czas miałem wrażenie że ludzie źle mówią o mnie, że jestem gorszy, że oni są z jakiś powodów lepsi niż ja, i zaczynałem być niemiły, zamykać się na swiat, psuć relacje z ludzmi, ale też było tak ża ja miałem poczucie że oni są naprawde mądrzejsi niż ja, a potem to juz miałem takie stany że przestawałem kompletnie rozumieć o co chodzi podczas spotkań, traciłem wątki, nawet ciężko mi było się dobrze wysłowić!!!!!! a kiedyś dostawałem info że jestem bdb mówcą....ja wtedy nie wiedziałem ze to może być depresja - tłumaczyłem sobie że to lata ciężkiej, stresującej,odpowiedzialnej pracy z elementami mobingu jak to w korporacji.

A to już wtedy mogło być ze mna coś nie tak. Ja naprawde chcę wyzdrowieć....ale boję się tego trittico że to nie ten lek i tylko tracę czas

[Majster]

Wiesz co...dokładnie jak bym czytał o sobie.

Objawy izolowane w depresji są bardzo dokladnie rozpoznane, jak si epoczyta wiki to sie okazuje ze wcale nie ma ich tak wiele - osiowe sa takie, ze napęd siada i pojawia sie niska samoocena, do tego problemy ze snem, czasem apetyt rozbujany

 

Ja już tak miałem jak jeszcze pracowałem - cały czas miałem wrażenie że ludzie źle mówią o mnie, że jestem gorszy, że oni są z jakiś powodów lepsi niż ja, i zaczynałem być niemiły, zamykać się na swiat, psuć relacje z ludzmi, ale też było tak ża ja miałem poczucie że oni są naprawde mądrzejsi niż ja, a potem to juz miałem takie stany że przestawałem kompletnie rozumieć o co chodzi podczas spotkań, traciłem wątki, nawet ciężko mi było się dobrze wysłowić!!!!!!

Ja się jąkałem i to makabrycznie, ale tylko w sytuacjach stresowych. Do tego totalnie siadała mi percepcja. A dzisiaj dykcje mam taka ze moglbym spiewac stare piosenki Kultu

 

...tłumaczyłem sobie że to lata ciężkiej, stresującej,odpowiedzialnej pracy z elementami mobingu jak to w korporacji. A to już wtedy mogło być ze mna coś nie tak. Ja naprawde chcę wyzdrowieć....ale boję się tego trittico że to nie ten lek i tylko tracę czas

Ja tez sobie wkrecalem mobing i zle oceny szefostwa, myslalem juz o odejsciu z pracy, ze to niby wyszloby mi na dobre itp bzdury. Potem na terapiach wyszlo dopiero ze to wcale nie praca byla powodem deprechy, ale nie chce mowic o tym teraz.

W kazdym razie da sie z tego wyjsc, ale cierpliwosc jest warunkiem podstawowym.

[Erwin]

Majster, co zażywasz?