"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[Peter88]

Peter88, tak jest chyba u każdego lekarza za 1 razem

czy ja wiem, jak się rejestrowałem na oddział ortopedyczny w szpitalu to nikogo to nie obchodziło.

[Indifference1]

Peter88, a to może nie wszędzie, to nie wiem.

[Peter88]

A czy wy też czuliście się jak idioci przy 1. rejestracji ?

[Indifference1]

Peter88, czułam się jak idiotka jak pytałam w okienku o psychiatrę Do którego zresztą nigdy nie doszłam.

[ewelka91]

Przyjaźń to jest tylko w filmach i to tych z lat co najwyżej 90-tych.

Czy jak się rejestrowaliście/łyście 1. raz do psychiatry to pielęgniarka pytała się was o imiona rodziców czy stan cywilny ?

 

NIE

[Peter88]

Peter88, czułam się jak idiotka jak pytałam w okienku o psychiatrę Do którego zresztą nigdy nie doszłam.

przynajmniej miałaś odwagę zapytać się w 4 oczy.

[ewelka91]

Peter88, czułam się jak idiotka jak pytałam w okienku o psychiatrę Do którego zresztą nigdy nie doszłam.

 

okienko? wow, to ja byłam w jakimś cywilizowanym, bo była ładna recepcja i normalna przychodnia :)

miłe babeczki itp

[Indifference1]

ewelka91, weszłam do złego budynku XD

[ewelka91]

ha ha xD

[Peter88]

ewelka91, weszłam do złego budynku XD

na SOR?

[ewelka91]

Nigdy tak olewczo nie podchodziłam do sesji. Oceny są tak dobre, że przy otrzymywaniu wyników siedzę i rozmyślam po co się uczyć? same 4 i 5 pfffff, a taka olewka totalna.

[Indifference1]

Dokładnie to był jeden wielki budynek z dwoma wejściami. Połowa to była jak się później okazało poradnia psychologiczna (a ja tam chciałam znaleźć psychiatrę -.-) a 2 połowa to zwykła przychodnia-chirurdzy, dentysta itd. I oczywiście wlazłam w te 2 wejście i jak ten ostatni debil pytałam o psychiatrę. Fail

[ewelka91]

zawsze miałam 3, a kułam nocami

 

-- 29 sty 2014, 21:48 --

 

Bez muzyki bym zginęła

[Peter88]

Jak studiowałem, to miałem dość i chciałem iść do roboty, bo sądziłem, że to jest lepsze. Teraz roboty nie mam a jak jest to z tego stresu mam ochotę się gdzieś wysadzić. Tak źle i tak chujowo.Człowiek to jest głupi jednak. Ludzie studiujcie sobie ale jednocześnie korzystajcie z ostatnich lat względnej wolności i komfortu.

[ewelka91]

Peter88, jaki tam komfort.

Nie wiem co to życie studenckie. Nie wiem co to brak kontroli rodziców (mieszkam z nimi, dojeżdżam). Nie byłam na żadnej imprezie. Nie upiłam się, bo nie miałam kiedy.

 

Tylko stres, że w okienku nie mam gdzie pójść, bo nie mieszkam w mieście studenckim. Nie chodzę na imprezy. Wieczny stres, jak mnie zasypie i busy nie jeżdżą, a jest egzamin. Nie ma komu dać zwolnienia lekarskiego, bo jestem 30km od uczelni.

 

Wolność i komfort? Nie wiem co to takiego.

[Peter88]

Rozumiem, tak tylko piszę hipotetycznie. Ja mieszkałem w DS (choć miałem blisko do domu-89 km i wracałem na weekendy) a i tak byłem łącznie na tylu imprezach, że można by je na palcach 2 rąk zliczyć. Nawet jak obok w pokoju coś się działo i wychodziło na korytarz to mnie to nie dotyczyło, nie zawsze ale w większości przypadków. A jak już się poszło gdzieś, to 10 min później chciałem stamtąd spierdalać. Miałem jedynie 1 rok, gdzie mieszkałem w pobliżu takiego hardkorowego i wpływowego środowiska, że doszło nawet do kontaktu z grubszymi używkami ale to jednorazowo. No i spałem zazwyczaj sam . Summa sumarum był to fajny okres (również z chwilami mniejszych czy większych załamań z momentami totalnego zrezygnowania i pogubienia się) ale wykorzystałem może 10% potencjału jaki miałem do dyspozycji. No cóż, różnie to można interpretować, niby z jednej strony zmarnowałem sobie młodość, ale z drugiej nie jest to zmarnowanie encyklopedyczne (alkohol, dragi, konflikty z prawem,). Ale w głębi czuję jak bym miał z 80 lat, mimo, że wyglądam na 18, zawsze tak siebie widzę.

[ewelka91]

Ja jednak czuję, że mnie coś ominęło, coś zmarnowałam.

[MamSwojePoglady]

Udawanie, że wszystko jest dobrze, na dłuższą metę prowadzi do porażki nienawidzę siebie.

[Gość]

MamSwojePoglady, trzymaj sie :) jak coś to pisz

[( Dean )^2]

Ostatnio zacząłem spadać,z nastorojem,z życiem.Wszystko się psuje i zmierza ku gorszemu.

[QAbled]

Ja też się tak czuję, ewelka91. Przez te pięć lat bardzo mało się bawiłam, ale z drugiej strony tu wolontariat, tam praktyki, tu praca, tam jeszcze jeden kurs językowy... Teoretycznie nie był to czas stracony, ale teraz mam ochotę się ubrać w seksowną sukienkę i szpilki i tańczyć w klubie tak, jak to zdarzało mi się przez rok w czasie liceum.

[ewelka91]

QAbled, to raczej uczucie czegoś, co mogło być, a nie było.

Ciężko mi to nazwać. Przez niską samoocenę nigdy w liceum nie wychodziłam "na piwko", nigdy. Mimo zapraszania, nie chciałam. Studia się kończą, 4 rok, więc coraz bliżej końca. A teraz mam ochotę tańczyć, śpiewać, pić i bawić się, wariować. Przekraczać granice.

Tylko, że wtedy było przyzwolenie...w sensie materialnym, to rodzice dawaliby mi na zabawy, teraz mówią, że sama mam sobie zarobić na zachcianki.

Coś straciłam.

 

-- 30 sty 2014, 10:39 --

 

Ostatnio zacząłem spadać,z nastorojem,z życiem.Wszystko się psuje i zmierza ku gorszemu.

 

Ja też. Z dnia na dzień spadek energii i chęci do życia

 

-- 30 sty 2014, 10:40 --

 

Udawanie, że wszystko jest dobrze, na dłuższą metę prowadzi do porażki nienawidzę siebie.

 

bo trzymasz emocje w sobie. Zauważ, że nasze ciało nie jest głupie. Tłumione emocje wypadają w takim momencie, kiedy wstydzimy się za to. Tak jest. Wściekasz się na ludzi, przed którymi udajesz, a potem wydzierasz się na niewinnego bezdomnego w markecie...

[headless]

Witam wszystkich,

 

Korzystając z możliwości "jęczenia" chciałbym napisać kilka słów.

 

W swoim życiu przechodziłem już kilka razy załamania nerwowe, stany depresyjne i wszystko to, co możemy nazwać "wielkim dołem psychicznym". Byłem na skraju, chciałem odebrać sobie życie. Za każdym razem takie stany powodowały u mnie nieudane związki z płcią przeciwną. Myślałem, że skoro udało mi się przetrwać ten najgorszy okres w którym chciałem targnąć się na swoje życie, to będzie mi tylko łatwiej. Niestety, kolejny raz okazuje się, że rozstanie powoduje u mnie nawrót wszystkich złych myśli, emocji i reakcji, które wiążą się z wpadnięciem w depresję. Oczywiście jako osoba już nauczona, aby rozpoznawać takie stany wcześniej sięgam po pomoc do psychiatry. Kolejny raz w swoim życiu jestem na lekach, które aktualnie dopiero mają zacząć działać. Jak zapewne wielu z was wie na początku leki antydepresyjne mają zupełnie inne działanie niż tego chcemy. Ja właśnie teraz odczuwam jeszcze większy spadek nastroju. Staram się, próbuję, ale w którymś momencie będę miał po prostu dosyć.

[ewelka91]

headless, witamy!

Nie martw się, na każde leki trzeba czasu.

Znam to z autopsji, może nie lekowej, ale dietowej - mój organizm potrzebował 3 miesięcy, żeby się oczyścić.

 

Postaw sobie pytanie DLACZEGO po nieudanych związkach masz takie stany? Jesteś w lepszej sytuacji, jak zauważyłeś na forum, dużo osób nigdy nie miało nikogo. Obwiniają się o posiadanie dziewictwa/prawictwa w dorosłym wieku. A ty sam piszesz, że byłeś w związkach , czyli podobasz się kobietom, nieprawda? Gdyby tak nie było, nikt z Tobą by nie był.

 

Pozdrawiam

[headless]

Ja powód znam doskonale. Takie stany rodzą się u mnie przez to, że czuję się odrzucony. Słowo klucz to zawsze było u mnie odrzucenie. I zawsze obwiniam się za powodu zakończenia. Nawet teraz, gdy miałem sytuację w której nie czuję się winnym. Zostałem bardzo brzydko potraktowany, nie potrafię tego zrozumieć i zaakceptować. Logicznym wyjściem z tej sytuacji byłoby powiedzieć "walić to, tak chciałaś, to spadaj". Ja niestety nie potrafię tak zacząć myśleć. Zadręczam się tym i zatracam jednocześnie. Lekarz podpowiada, że przydałaby mi się jakiegoś rodzaju terapia. Jestem sceptycznie do tego nastawiony. Miałem okres w którym chodziłem na terapię, ale nie widziałem żadnych pozytywnych efektów. Tylko siedzenie i wymuszanie na sobie, aby coś o sobie powiedzieć.