Nihilizm egzystencjalny

[TheGrengolada]

Ja tak miałam. Wyszłam z tego... a precyzyjnie mówiąc to po prostu przestałam czuć cokolwiek i myśleć o rzeczach poważniejszych i trudniejszych, niż co zjeść na śniadanie, bo wszystko boli.

[TheGrengolada]

Nie wiem, co Ci poradzić... mi przeszło chyba po prostu dzięki lekom i próbach przespania najgorszych momentów.

[Gość]

Ja tak mam co jakiś czas. Pomaga mi po prostu "działanie", czyli praca, hobby, rzeczy na których mogę się skupić tak, żeby ciągle nie filozofować.

 

Chociaż z drugiej strony - takie dywagacje są fascynujące, bo nikt jeszcze nie znalazł jednoznacznej odpowiedzi.

Po eksperymentach z psychodelikami jest najlepiej, ale trzeba się wkręcić w ten klimat.

[Gość]

Czy znalazł sie z Was ktos w położeniu w którym niewidział sensu życia,wogóle istnienia czegokolwiek... w którym jedyne czego "doświadczał " to pustka,anhedonia,wielkie psychiczne cierpienie bez perspektyw dostrzerzenia kiedykolwiek światełka w tunelu ??

Tak

czy ktos miał takie odczucia i z tego wyszedł?

Tak

[Gość]

Pierwszy raz cierpliwość.

Drugi raz było znacznie gorzej, chyba bym z tego nie już wyszedł, pomogła mi głęboka medytacja. Ten stan opuścił mnie w jednej chwili, ale nic na ten temat więcej nie mogę powiedzieć, miałem szczęście. Tylko raz się udało.

[shadow_no]

Marek77,

myślę, że wiele osób tego doświadcza. Sam też byłem w takim stanie.

Żyłem z dnia na dzień bez większego sensu. Powtarzałem pewne czynności jak z automatu, bez entuzjazmu 'byle coś robić'. Pomogło mi wtedy wejście w związek w którym kobieta pomogła mi znaleźć większe wartości i cele do których można dążyć. Do tamtej pory średnio je widziałem i wierzyłem. Związek się skończył, ale jednak zaszczepione wtedy wartości pozostały i nie wróciłem do tego co wtedy czułem. Ale czułem, chociaż nie wiem czy brak sensu w życiu można nazwać czuciem czegokolwiek. :)