Nerwica, koniec studiów.

[jat1001]

Drodzy forumowicze,

 

Zanim zdecydowałem się umieścić moje przemyślenia w postaci tego tematu, minęło kilka dni częstego bicia się z myślami, czy ktokolwiek z Was będzie chciał to przeczytać oraz obawy bycia ocenianym.

 

Od rozpoczęcia studiów (mam 23 lata) choruję na nerwicę lękową (istniał również mały epizod kiedy miałem 11 lat), którą zacząłem leczyć w grudniu 2006 roku. Lekarza przepisał Fevarin (2 tab. dziennie), co dużo pomogło, bo mogłem skończyć pierwszy rok, lecz moje oceny nie były zadowalające. Drugi rok był taki sam, dopiero w trzecim brałem jedną tabletkę dziennie i moje funkcjonowanie, łącznie z wynikami w nauce, poprawiło się. Cały 4 rok to tylko dobre i bardzo dobre oceny na koniec semestrów.

 

W tej chwili jestem na 5 piątym roku (od początku semestru tylko 0,5 tab. dziennie). Piszę, bo cała ta sytuacja mnie przerasta i nie bardzo mam się kogo poradzić (rodzice twierdzą żebym się nie martwił). Moje obawy dotyczą tego co będę robił po studiach. Nie mam kompletnie żadnego pomysłu i nie wiem jak sobie z tym poradzić. Wszystko potęgują natłoki myśli i wszechogarniająca pustka, brak chęci do działania. Piszę również pracę mgr, ale ciągle mam wrażenie, że temat, który wybrałem jest do d%^y. Poza tym chyba mam objawy depresji sezonowej, bo non stop jestem przygnębiony i odczuwam apatię (lipcu i sierpniu nic takiego nie występowało).

 

Czy ktoś z Was również pod koniec studiów miał podobne obawy? Jak sobie z nimi poradziliście?

[niepewna siebie]

Słuchaj, przede wszystkim gratuluję dotrwania do 5 roku! Ja jestem na 2, a już panicznie się boję gdy myślę o obronie pracy licencjackiej. Jak na osobę z nerwicą naprawdę świetnie sobie radzisz!

Dodatkowo z jednego kierunku już zdążyłam zrezygnować, bo podobnie jak Ty czułam, że jest do dupy, że nie dam rady, nie nadaję się na studia etc.

 

Dlatego-polecam cieszyć się tym, że doszedłeś tak daleko i na pewno nie rezygnować na skraju obranej drogi. Poza tym-gdyby Twój temat był kiepski, to chyba Twój promotor by Cię o tym poinformował, zaproponował zmianę? Zresztą ludzie z nerwicami czy innymi zaburzeniami zawsze czują się gorsi i wydaje im się, że ich pomysły są z natury idiotyczne-bynajmniej ja tak mam na każdym kroku, każdego dnia. Pora przywyknąć.

 

Nie mnie oceniać czy to depresja sezonowa, ale ja raczej zwalałabym na zmniejszenie dawki leku. Pogadaj z psychiatrą, zobaczymy co on na to. Ja studia rzuciłam po tym, jak zaczęłam odkładać Deprexolet, bo niestety leki nie leczą przyczyny, lecz objaw, więc nigdy nas całkowicie nie wyleczą, a jedynie po ich odłożeniu/zmniejszeniu dawki nasilą się objawy.

 

Trzymam kciuki z Ciebie. :)

[jat1001]

Słuchaj, przede wszystkim gratuluję dotrwania do 5 roku! Ja jestem na 2, a już panicznie się boję gdy myślę o obronie pracy licencjackiej. Jak na osobę z nerwicą naprawdę świetnie sobie radzisz!

Dodatkowo z jednego kierunku już zdążyłam zrezygnować, bo podobnie jak Ty czułam, że jest do dupy, że nie dam rady, nie nadaję się na studia etc.

 

Dlatego-polecam cieszyć się tym, że doszedłeś tak daleko i na pewno nie rezygnować na skraju obranej drogi. Poza tym-gdyby Twój temat był kiepski, to chyba Twój promotor by Cię o tym poinformował, zaproponował zmianę? Zresztą ludzie z nerwicami czy innymi zaburzeniami zawsze czują się gorsi i wydaje im się, że ich pomysły są z natury idiotyczne-bynajmniej ja tak mam na każdym kroku, każdego dnia. Pora przywyknąć.

 

Nie mnie oceniać czy to depresja sezonowa, ale ja raczej zwalałabym na zmniejszenie dawki leku. Pogadaj z psychiatrą, zobaczymy co on na to. Ja studia rzuciłam po tym, jak zaczęłam odkładać Deprexolet, bo niestety leki nie leczą przyczyny, lecz objaw, więc nigdy nas całkowicie nie wyleczą, a jedynie po ich odłożeniu/zmniejszeniu dawki nasilą się objawy.

 

Trzymam kciuki z Ciebie. :)

 

 

Dziękuję za słowa otuchy.

[MisiekM]

Witam jat1001!

Jestem w twoim wieku i również kończę teraz studia. Piszę pracę magisterską i mam dokładnie takie same obawy i lęki jak Ty. Mnie NN męczy od pierwszej klasy liceum. Leczenie przynosi różne skutki, choć prowadzi mnie odpowiedni lekarz. Jeżeli nie poszedłbym na studia, nie poradziłbym sobie z najprostszymi rzeczami w domu. Pozwoliły mi one się uodpornić troszkę, bagatelizować myśli kotłujące się w mojej głowie. Na 3 roku przyszło załamanie nerwowe wynikające chyba z nadmiaru pracy, zbytnim przejmowaniem się wszystkim. To był ciężki rok. Myślałem że rzucę to wszystko bo nie dawałem sobie z tym rady. Ale na siłę siedziałem przed książkami, prawie płakałem i się uczyłem. Udało się. Nie wiem za bardzo jak Ci pomóc i co doradzić. Pozostaje chyba życzyć wytrwałości i większej wiary w siebie. A co będzie miało być to i tak będzie. Daj z siebie wszystko ALE NIE WIĘCEJ! Pozdrawiam serdecznie.

[Konstelacja Lwa]

jat1001, niepewna siebie i misiek-w tym roku ruszyliśmy z programem Konstelacja Lwa. Chcemy zwiększyć w szkołach świadomość na temat zaburzeń oraz poznać problemy studentów borykających się z nimi. Zapraszamy do anonimowego dzielenia się swoimi przemyślemiami w temacie "Zaburzenia psychiczne a studiowanie/nauka" w grupie wskazanej poniżej. Za najciekawsze posty wysyłamy książkę "Moja wędrówka".