psycholog abcZdrowie

Leki w dużej mierze działają jedynie na objawy choroby, ale nie docierają do jej przyczyn. Jeśli Twoje objawy nie są na tyle uciążliwe, by w dużym stopniu zaburzać normalne funkcjonowanie, a jednak przeszkadzają podczas codzienności, to może warto byłoby spróbować podjąć się psychoterapii. Należy jednak pamiętać, że jest to proces długotrwały i wymaga cierpliwości. Psychoterapia jest jedną ze skuteczniejszych metod leczenia nerwicy, więc - odpowiadając na Twoje pytanie - można poprzez samą psychoterapię poradzić sobie z tym zaburzeniem. Zyczę powodzenia i pozdrawiam.

@Dorin92 27 lat to nie jest jeszcze wiek, w którym można mówić o „spisaniu na straty” Przeżyłaś w życiu dużo zawodów, zarówno ze strony koleżanek jak i mężczyzn, z którymi próbowałaś się spotykać. Wymagania w domu, niska samoocena, zawody miłosne, przedmiotowe traktowanie - tego typu doświadczeń mogłabyś pewnie wymieniać bez końca. Jednak bardzo dobrze, że mimo tego potrafisz zachować pozytywne podejście, uśmiech. Wiele osób załamuje się z powodu takich spraw, nie daje sobie całkowicie rady, a Ty, z tego co piszesz, wciąż próbujesz, idziesz do przodu. Nie poddawaj się. Poszukiwanie prawdziwej miłości czasami trwa bardzo długo i wiele osób w Twoim wieku jest w podobnej sytuacji. Spróbuj nadal otwierać się na innych. Może masz możliwość wyjazdu od czasu do czasu do jakiegoś większego miasta? Nie chodzi o wyjazd na stałe, ale na jeden dzień. Spróbuj może znaleźć miejsce, w którym spotykają się osoby o podobnych zainteresowaniach do Ciebie. Może masz jakąś pasję, o której chciałabyś porozmawiać z innymi? Próbuj nadal otwierać się na innych ludzi a miłość w końcu sama do Ciebie przyjdzie. Powodzenia

@dziewczynazdepresja1997 Dwa tygodnie to może być trochę za krótki okres, by Escitalopram prawidłowo zadziałał. Jak już zostało wspomniane, lek potrzebuje więcej czasu. Poczekaj jeszcze trochę i dopiero jeśli za kilka tygodni nie będzie poprawy to rozważ zmianę leku. Wierzę, że jeśli wcześniej Escitalopram Ci pomógł to teraz będzie podobnie. Zwłaszcza jeśli masz wsparcie narzeczonego. Powodzenia!

Zażyłość, jaka zrodziła się między Twoim chłopakiem a dziewczyną, o której piszesz może być czymś więcej niż zwykłą znajomością. Na pewno takie sytuacje nie powinny mieć miejsca i to zadaniem Twojego chłopaka jest to, by stanąć w Twojej obronie i nie pozwalać na takie zachowania. To Ty powinnaś być dla niego najważniejsza i jego zadaniem jest rozwiązanie tej sytuacji. Wiele wskazuje na to, że jeśli będziecie chcieli nadal utrzymać związek, konieczne będzie całkowite odcięcie od tej rodziny, przynajmniej na jakiś czas.

Dla wielu osób ucieczka jest jedną z pierwszych reakcji na lęk, stresującą sytuację. Bardzo ważne jest, by nauczyć się nie uciekać, ale stawić czoła konkretnej trudności. Ucieczka powoduje jedynie, że odwlekamy coś, co i tak prędzej czy później nadejdzie. Więc to, o czym piszesz, jest jak najbardziej słuszne.

Każdy nurt w psychoterapii ma swoje wady i zalety i prawdopodobnie będzie trudno określić jaki okaże się skuteczny w Twoim przypadku. Psychoterapia psychodynamiczna jest długoterminowa i koncentruje się na tym, co wyjątkowe i specyficzne w danym człowieku. Bardzo istotna jest tutaj relacja między terapeutą i pacjentem. Psychoterapia poznawczo-behawioralna opiera się między innymi na treningach i motywacji. Tak jak wspomniała moja przedmówczyni, najlepiej byłoby odpowiedzieć na konkretne pytania dotyczące poszczególnych nurtów.

Może warto, żeby udał się Pan po pomoc psychologiczną, jaka jest udzielana przy krakowskiej kurii. Działają tam poradnie psychologiczne, które być może będą w stanie Panu pomóc. Na stronie internetowej Archidiecezji Krakowskiej powinien uzyskać Pan więcej informacji w tej sprawie. Również w Centrum Dobrej Terapii w Krakowie przyjmuje psycholog i psychoterapeuta, który jest osobą duchowną. Tam również może Pan spróbować się udać.

@oka22 warto pamiętać, że bycie introwertykiem to nie choroba. Nie jest tak, że każdy powinien być ekstrawertykiem, duszą towarzystwa itp. Ważne żeby zaakceptować to, kim się jest i zgodnie z tym żyć. Więc brawo dla Ciebie

Każdy udany związek jest przede wszystkim dawaniem, a nie braniem. Jeśli decydujesz się na związek to powinnaś być świadoma tego, że część czasu, którą poświęcałabyś na siebie, oddajesz drugiej osobie. Warto żebyś zastanowiła się czy realnie chcesz być w związku i czy jesteś na to gotowa. Jeśli nie to może warto o tym otwarcie powiedzieć chłopakowi?

Kompulsywne objadanie się należy do grupy zaburzeń odżywiania. Leczenie często wymaga połączenia pracy wielu specjalistów. Warto dokładnie rozpoznać problem i upewnić się czy faktycznie Twój problem związany jest z chorobą. Dobrze jest wykonać dokładne badania nie tylko pod kątem psychiatrycznym, ale również gastrologicznym. Jeżeli okaże się, że problem faktycznie jest elementem odżywiania, warto oprócz leczenia farmakologicznego podjąć psychoterapię. Prawdopodobnie konieczna będzie również konsultacja z dietetykiem.

Jeżeli Twój problem z alkoholem jest uzależnieniem to odstawienie go na raz na tydzień nie będzie rozwiązaniem. W takim przypadku konieczna jest terapia, która zakłada oczywiście całkowitą abstynencję. Chyba że to nie jest uzależnienie i faktycznie jesteś w stanie wypić piwo raz na dwa tygodnie i nie ma z tym problemu. Co do innych pytań to zgadzam się z moimi przedmówcami - leki nie spowodują, że będziesz innym człowiekiem. One mają na celu poprawić Twój stan psychiczny, ale to nie są substancje, które sprawią, że na zewnątrz staniesz się kimś innym i wszyscy to zobaczą. Wszystko zależy tutaj od Ciebie. Warto również rozważyć połączenie leczenia psychiatrycznego z psychoterapią. Wówczas istnieje duża szansa, że efekty będą znacznie lepsze.

Zgadzam się, że faktycznie najlepszym wyjściem byłoby udanie się do specjalisty. Może powinnaś rozważyć psychoterapię? Potrzebujesz w wielu aspektach zrobienia pierwszego kroku, który pociągnie za sobą kolejne działania.

Pani probblem dotyczący relacji z teściową prawdopdobnie wynika z faktu, że wcześniej usłyszała Pani od niej wiele przykrych słów. Warto, by porozmawiała Pani z mężem o swoim problemie. Jak rozumiem konieczne jest, by Państwo mieszkali razem z matką Pani męża? Nie mają Państwo możliwości, by mieszkac w innym miejscu? Odcięcie od rodziców czy teściów w takiej sytuacji może być najlepszym rozwiązaniem. Jeżeli natomiast w dalszym ciągu będą Państwo mieszkać z teściową męża to może powinna się Pani zastanowić czy faktycznie nie dałoby się naprawić tej relacji. Pisze Pani, że na ten moment jest już dobrze. Może Pani teściowa faktycznie chciałaby się zmienić i naprawić tę relację i czeka na Pani dobrą wolę w tej kwestii?

Może Pani za każdym razem przekazywać bratu komunikat, że opowiada kłamstwa, w sposób delikatny, nie oceniający, z szacunkiem. Być może, jeśli usłyszy o tym wielokrotnie, to zwróci na to uwagę i zacznie się zastanawiać nad problem i rozważeniem psychoterapii. Może również, być tak, że konfrontacja z prawdą nie przyniesie oczekiwanego skutku.Jedyną formą leczenia mitomani jest psychoterapia, ale żeby przebiegała skutecznie, osoba powinna mieć w sobie gotowość do podjęcia takiej formy leczenia.

Byłaś u lekarza? Tak silne problemy wymagają interwencji terapeutycznej i być może również farmakologicznej. Jeśli w dalszym ciągu uczęszczasz do psychoterapeuty, koniecznie powinnaś powiedzieć o wszystkich problemach, jakich doświadczasz. Jeżeli poczujesz, że psychoterapia nie działa, spróbuj poszukać terapeuty w innym nurcie. Być może inny sposób pracy będzie w stanie lepiej Ci pomóc.

Kreowanie marzeń nie jest niczym złym, ale w momencie, w którym zaczyna ono mieć tak bardzo destrukcyjny wpływ na Ciebie, warto pomyśleć o podjęciu terapii. Dlaczego nie zamierzasz się z nikim wiązać? W dzisiejszych czasach orientacja seksualna nie jest aż taką przeszkodą, nawet w Polsce.

@Magda2004 jeśli dobrze rozumiem, piszesz o swoim zwierzęciu, które rodzic oddał bądź chce oddać, tak? Rodzic ma takie prawo, chociaż raczej nie powinien tego robić. Opieka dziecka nad zwierzęciem może nauczyć go wielu dobrych cech i warto, by zostało ono w domu.

Witaj. Niestety, w takiej sytuacji ciężko o jednoznaczną odpowiedź. Z jednej strony wydawałoby się, że skoro po rozstaniu lepiej się czułaś to nie powinnaś się wiązać. Z drugiej strony oczywiste jest, że nie jest to takie proste, bo miłość nie wybiera. Spróbuj szczerze porozmawiać ze swoją dziewczyną. Jeśli jej ufasz, możesz powiedzieć jej o swoich obawach. Być może wtedy łatwiej będzie Ci zbudować zaufanie.

Czy Twoje objawy są związane z sytuacjami stresowymi? I czy towarzyszy im może zgrzytanie zębami?

Powinieneś rozważyć wizytę u lekarza psychiatry. Mało prawdopodobne, żeby tego typu problemy dało się rozwiązać domowymi sposobami. Tylko wizyta u lekarza pozwoli na jednoznaczną diagnozę problemu.

Czy te zaburzenia obsesyjno-kompulsywne zostały u Ciebie zdiagnozowane przez specjalistę i czy została u Ciebie wdrożona jakaś forma leczenia? Jeśli tak to istnieje możliwość, że samo leczenie farmakologiczne, bez wsparcia psychoterapeutycznego, może pomagać jedynie doraźnie. Jeśli nie byłaś jeszcze u psychoterapeuty to może warto, żebyś rozważyła taką wizytę, ponieważ psychoterapeuta (najlepiej w nurcie poznawczo-behawioralnym) zajmuje się pomocą w tego typu zaburzeniach. Bardzo dobrze, że masz w sobie gotowość do zmiany i o wiele łatwiej Ci będzie jeśli skorzystasz z pomocy specjalisty. Podjęcie psychoterapii może być krokiem w dobrą stronę.

Może warto, żebyś zastanowiła się, czy w ostatnim okresie w Twoim zachowaniu nie zmieniło się coś, co zaniepokoiło osoby, którym na Tobie zależy. Wiem, że może masz dużą niechęć do wizyty u psychologa, ale może warto się przełamać i do niego wybrać. Jeśli po spotkaniu okaże się, że wszystko jest w porządku to zdanie specjalisty z pewnością przekona Twoich bliskich, że nic złego się z Tobą nie dzieje.

@ala1983 tak jestem tutaj na zastępstwie Na razie w związku z innymi zobowiązaniami, trochę jest mnie mniej na forum, ale od marca powinnam już częściej się udzielać. @Kalebx3 Gorliwy moim zdaniem psychofarmakologia w części przypadków jest potrzebna, a wręcz konieczna. Uważam jednak, że w zależności od przypadku powinna iść w parze z odpowiednią psychoterapią, ponieważ wówczas leczenie powinno przynieść lepsze rezultaty. I oczywiście zdaję sobie sprawę, że tutaj nie ma łatwych spraw - jeśli mówimy o zdrowiu psychicznym czy psychoterapii to nigdy nie ma łatwych spraw

Skoro Twoja przyjaciółka nie chce, żebyś stał się dla niej obojętny, to być może czeka na pierwszy krok z Twojej strony. Walentynki mogą być dobrą okazją, ale uważaj na "coś wielkiego" - czasami mały gest i szczera rozmowa znaczą o wiele więcej.

@Xonar ciężko udzielić jednoznacznej odpowiedzi na Twoje pytanie, musielibyśmy dokładnie przeanalizować sytuacje, w których masz poczucie, że się kontrolujesz. Zastanów się jednak czy w rodzinie, w której dorastałeś nie musiałeś się kontrolować - czy wówczas reagowałeś spontanicznie czy może bałeś się pokazać siebie prawdziwego. Ważne również, żebyś odpowiedział sobie na pytania od kiedy tak się kontrolujesz i od kiedy zaczęło Ci to przeszkadzać. Być może miało to miejsce po jakiejś konkretnej sytuacji? Nawiązując do drugiego pytania, żal odbieramy zwykle w życiu negatywnie, ale to uczucie jest nam bardzo potrzebne, ponieważ informuje nas o tym, że nie jesteśmy z siebie zadowoleni, że stać nas na więcej. Chroni nas również przed popełnieniem drugi raz tych samych błędów. Warto też rozróżnić sytuacje, w których odczuwasz żal – czy byłeś wówczas w stanie coś z tym zrobić czy nie miałeś nad tym kontroli. Jeśli mogłeś coś zrobić, warto wyciągnąć wnioski, by nie popełniać tych samych błędów. Jeśli nie mogłeś zrobić nic, musisz to po prostu zaakceptować.