Moje wiersze

Rzadko bardzo piszę wiersze, zaledwie kilka napisałem w życiu, ale wczorajsza "przygoda" z pracą w zakładzie produkcyjnym natchnęła mnie do przemyśleń na temat tego jak wiele prac jest tragicznie beznadziejnych i chyba Ci ludzie którzy to wykonują mają jakąś niezwykłą determinację lub pozbawieni są jakiejś wewnętrznej wrażliwości, bo ja nie wyobrażam sobie pracy przy linii produkcyjnej przez dłuższy okres czasu, bo to degraduje człowieka do roli prostego robota.

Tym sposobem powstał wiersz "Prostota świata"

W dusznym skwarze cuchnących pomieszczeń

Przy wartkiej rzece spływających ładunków

Stali ludzie szarzy jak listopadowa jesień

Półmartwe roboty na straży swych posterunków

Gdzie każdy ruch powtórzony co sekund kilka

Jednakie godziny układane w koraliki dni i lat

Tam by poznać przyszłość wystarcza tylko chwilka

I zrozumieć jak szybko w kółko kręci się świat

Lecz roboty sprawnie krzątają się tam i z powrotem

Nieświadome swojego żałosnego i pustego istnienia

Bo łaskawy los okaleczył ich Psyche jednym ciosem

Odbierając ze skrzydłami ból nadmiernego rozumienia

WIęc łatwiejsze życie tych co umysł głębią nieskażony

Których sny o jutrze tak płytkie jak bogactwo ich myśli

Trudniej być jak malowany ptak otoczony przez wrony

Którego los tak nieprzystaje do tego co mu się przyśni

A to inne moje wiersze:

Zagubieni

Martwi za życia

Umarli za młodu

Choć serce bije

I nie ma grobu

W drodze donikąd

Za szklaną szybą

Wolni od szczęścia

Nieśpiesznie idą

Obcy wśród swoich

Inni wśród obcych

Tam gdzie nie spojrzą

Wszędzie manowce

I w rytmie godzin

Zaklętych w ciszy

Krzyczą coś w duszy

Lecz nikt nie słyszy

Boją się ludzi

Choć bez powodu

Niewielu lubią

Wiele w nich chłodu

Chociaż nie znoszą

Wręcz samotności

Patrzą nieufnie

na znajomości

Wciąż niezaradni

Wciąż wieczne dzieci

Choć tak świadomi

Że czas wciąż leci

Na przyszłość patrzą

Nieufnie stale

Będzie inaczej

Lecz lepiej wcale

Choć czasem widzą

Jaśniejsze chmury

To wierzą w częstsze

spadanie z góry

Tak idą smutno

Bo choć nie żyją

Dobrze się z faktem

Tym w świecie kryją

Smutne ich życie

Tak na cmentarzu

I tylko nocą

śnią o Łazarzu.

Ślady na piasku

Jesteśmy śladem na piasku

Co morze zmyje okrutne

Jak słońce o bladym brzasku

Przesłania gwiazdy smutne

I nie zostanie ślad cienia

Na pięknej złocistej plaży

Zaginie wnet ślad istnienia

Nieważne co nam się marzy

Przetrwają martwe wspomnienia

Ktoś schowa zabawne grabki

A na pamiątkę stracenia

wnet staną piaskowe babki

Aż plażę pochłoną złe fale

Wyznaczą bieg lądów na nowo

I śladów nie będzie już wcale

Zaginie choć wspomnień słowo

I z lichych kresek patykiem

Zostanie tak samo wiele

Jak z bunkrów gromiących zachwytem

Więc po cóż budować tunele?

Akwarium

Spoza szklanych szyb własnego akwarium

Zbudowanego mej skóry włochatymi ścianami

Widzę żywą przestrzeń zielonego terrarium

Jego dziwnych mieszkańców co nie są rybami

Moje skrzela bezradne w świecie suchego tlenu

Ich płuca od początku wychowane na wietrze

W moim szklanym domu czas płynie po staremu

Ich zielono-niebieski wybieg zmienia się wiecznie

To nic że moje akwarium stoi w ich świecie

To samo słońce chce powić nam czerniaka

Nasze uniwersa niewiele dziś ze sobą plecie

Jak chorych na katar i zdychających na raka

I choć przez szybę widzę świat ich kolorowy

Szklana ściana na wieki oddziela mnie od niego

Pomimo tego że na wyciągnięcie ręki świat owy

Nic bardziej nie jest od tego świata mi obcego

I choćby krzykiem rozpaczy rozbić kryształową celę

Rozbite szkiełka znów wzniosą kokon na nowo

Bo ryba na płetwach nie pochodzi za wiele

A nogi jej wyrosnąć już raczej nie mogą

Komputer

Mój komputer był niegrzeczny

Złapał wirus niebezpieczny

Teraz często się zawiesza

i na dysku wciąż coś miesza

W autostarcie same śmieci

Bluescreen wciąż wesoło leci

Rejestr chyba ma pół giga

Windows słabo więc już śmiga

Z folderów wciąż coś znika

Wirus coś podmienia w plikach

Zamiast zdjęć mych jakieś fotki

W których wdzięczą się niecnotki

Empetrójki się mi też kasują

I kolekcje piękne psują

Do ZAIKSu wyślę screena

Niech się cieszy dziś gadzina

System wstaje ranek cały

Proc się poci jak w upały

Word się włącza pół godziny

Crysis nie pójdzie za Chiny

Będzie Windows miał formata

Co przywróci życie w grata

Wszystko ruszy jak z kopyta

Szybkość będzie znakomita

Lecz skasować trzeba wszystko

zrobić wielkie e-ognisko

Wirus zginie w nim bezpiecznie

Niszcząc wszystko też skutecznie

Czas na morał się zaczyna

Bo to późna już godzina

Już się z Windą płytka grzeje

I dysk marzy przyszłe dzieje

System swój wciąż łataj stale

Eksplorera nie właczaj wcale

Antywirus miej szybki i skuteczny

Porno ściągaj z miejsc bezpiecznych

Jeszcze były 4 wiersze napisane na konkurs w LO, z czego jeden dostał wyróżnienie ale nie zachowały się do czasów współczesnych.

hm...przypomniało mi się jak coś tam też tworzyłam.

LucP84, gratuluję talentu.

Wiem, że można tez wydać swój tomik wierszy.

No moja twórczość poetycka zamyka się w tych utworach i tych czterech które zaginęły, więc za dużo nie napisałem dotąd

kiedyś pisałam i wiesz co zrobiłam: - zniszczałym.

Bo i tak wiedziałam, że nigdzie tego nie pokarzę. To tak jakby kawałek siebie niszczyć.

Miałam koleżankę która pod moim wpływem zaczęła pisać. Nawet miała swój wieczorek poetycki.

Ale to w końcu pani filolog

Szkoda że zniszczyłaś. Zawsze takie coś jest fajne nawet samemu po latach przeczytać.

Ja gdy miałem kilkanaście lat miałem takie dziwne hobby że rysowałem... mapy. Ale nie takie prawdziwe tylko na tych mapach zmyślałem Państwa lub różne warianty faktycznie istniejących państw tworzyłem, kolorowałem mapę, zmieniając granicę aż do ustalenia końcowego stanu. Ale też wszystko zniszczyłem i teraz nie mogę pokazać tego nikomu.

Szkoda że zniszczyłaś. Zawsze takie coś jest fajne nawet samemu po latach przeczytać.

 

Ja gdy miałem kilkanaście lat miałem takie dziwne hobby że rysowałem... mapy. Ale nie takie prawdziwe tylko na tych mapach zmyślałem Państwa lub różne warianty faktycznie istniejących państw tworzyłem, kolorowałem mapę, zmieniając granicę aż do ustalenia końcowego stanu. Ale też wszystko zniszczyłem i teraz nie mogę pokazać tego nikomu.

miałem to samo z tymi mapami nawet jeszcze w zeszłym roku zdarzyło mi się taką stworzyć. Wymyślałem oprócz granic państw, miasta ich wielkość a nawet zaznaczałem surowce mineralne i uprawy zbóż na tych mapach.

Wierszy natomiast nigdy nie pisałem bo nie lubię poezji.

Ja zaznaczałem tylko rzeki i miasta. Wielkość miasta regulowałem przez wielkość kropki wykonanej mazakiem jaką oznaczałem miasto. Bardziej skupiałem się na sprawie granic. Początkowo chyba ołówkiem je oznaczałem, potem były różne wojny, albo państwo się rozpadało na mniejsze i oznaczałem je kredką lub mazakiem.

A teraz się wstydzę jakoś narysować takie coś, choć warto by było kiedyś spróbować, żeby mieć taki egzemplarz pokazowy

A to ciekawe z tymi mapami.

Nie mam jakiegoś szczególnego talentu malarskiego, ale czasem coś tam sobie malowałam np. kwiaty.

Takie ze znaczków. Akurat to jeszcze mam.

Podobają mi się obrazy surrealistyczne.

No ja już pokazywałem moje grafiki na poprzednim koncie Luc84.

Najczęściej dziwne mozaiki rysowałem, ale później rozszerzyłem też repertuar o drzewa.

A w tym roku zainspirowałem się rysowaniem czegoś w rodzaju łańcuchów. Ale rysuję tylko trochę częściej niż piszę wiersze

hm...drzewa. Mój wujek umie malować raz nawet dał mi swoje farby aby coś sobie namalowała.

To był taki obrazek surrealistyczny. Mur, okno a w tle drzewo. A drugi to ''samotny rybak''

Kiedyś miałam białe ściany w pokoju.

Aby sobie urozmaicić to zaczęłam malować na niej jakieś rybki, morze. Nawet mi wyszło. Było przynajmniej kolorowo

nie wiem w sumie co o Tobie mys;eć ,

ale wiersze chyba najlepsze na forum jesli idzie o profesjonalizm warsztatowy co za tym idzie dobrze sie je czyta tresć gleboka i nie masz tej jakże czesto egocentrycznej maniery powszechnej u małych poetów ,ze wiersze dotyczą tylko ja własnego, każdy napisany wiersz wiaże sie emocjami,ale Twoje sa ogolne o ludziach o odczuciach innych widzianych oczami własnych doswiadczen, mi sie podobają, próbuj wydać,

pozdrawiam

Ja drzewa zacząłem rysować po wykładzie z psychologii. Bo rozważałem chodzenie na kurs pedagogiczny na studiach, ale uznałem że to zły pomysł w moim wypadku, ale w okienku chodziłem na wykład z psychologii. I było coś o tym że z takiego drzewa da się wiele wyczytać o tym który je rysował.

Więc jakbym kiedyś zostałem jednak kimś sławnym to po mojej śmierci będą mieli naukowcy bogaty materiał badawczy.

Jeszcze z rysunków świni da się coś podobno odczytać

-- 21 cze 2012, 22:40 --

próbuj wydać

tez gdzieś czytałam , że z rysunków można wiele wyczytać.

Drzewo. Np.jak jest bez liści co coś tam oznacza. A mi właśnie takie się podobają.

Jakbym była gdzieś na odludziu pewnie bym coś stworzyła.

Tutaj jest dosyć szeroka intepretacja drzewa:

http://www.spkazmierz.com.pl/publikacje/Test%20Drzewa.pdf

Ja wolę z liśćmi, ale czasem dzielę drzewo na 2-3 części z liśćmi w różnym kolorze.

-- 21 cze 2012, 22:50 --

Może napiszę w najbliższym czasie jakiś wiersz jeszcze ale muszę najpierw na sensowny pomysł wpaść.

Ciekawa ta interpretacja ''drzewa''. To moje jest takie ''smutne''.

A jeszcze kolory mają znaczenie.

Ja rysowałem zwykle na jakichś zajęciach według takich kolorów długopisów jakie miałem pod ręką Kredkami rzadziej.

Moje drzewa świadczą chyba o przesadnej dokładności.

LucP84,

ale rzadko kto pisze dobrze na forum duzo ludzi pisał a jednak w kazdym wierszu czuc było brak profesjomalizmu-talentu u Ciebie tego nie wyczułam, iesz to ze kazdemu wydaje sie ze moze być poetą bo potrzeba do tego tylko długopisu i kartki i tak samo sie kazdemu wydaje ,ze moze być fotografem super bo tylko aprat w tej chwili jest potrzeby , to nie znaczy ze kazdy komu sie wydaje jest tym poetą czy fotografem

Może temu że ja piszę tylko wtedy gdy czuję że mam jakiś pomysł stąd bardzo mało wierszy, ale z drugiej strony to nie jest tak że to przychodzi mi tak, że otwieram edytor tekstu i piszę z głowy, tylko długo zastanawiam się nad poszczególnymi zwrotkami.

Chyba u osób które mają talent to przychodzi dużo płynniej.

-- 22 cze 2012, 00:43 --

Ale na szybko napisałem kolejny wiersz Tzn. w około godzinę:

Zdrowi i chorzy

W życiu tak jak na ekranie

Każdy rolę swoją odgrywa

Jeden gwiazdorem zostanie

Drugi statystą wciąż bywa

Życie pierwszego to bajka

Trosk mało i wieczna zabawa

Statysty los to trudy i walka

By w misce znalazła się strawa

Często uśmiech losu kapryśny

Rozdziela ludziom ich role

Nie pomoże tu plan wymyślny

By łatwo odmienić swą dole

Choć w filmie jednakim wciąż grali

To łączy ich od dawna niewiele

Pierwszemu gładko życie się ścieli

Drugi żyje jak sobie pościele

Czasem upór, szczęście i chęci

Zamienią statystę w gwiazdora

Lecz widz czujny nosem pokręci

Bo struś nigdy nie zagra kondora

I choć nie każdy szary statysta,

Aktorem się stanie prawdziwym

To walcząc choć tyle skorzysta

By chwile być czasem szczęśliwym

Bardzo podobają mi się Twoje wiersze. Sama również piszę, aczkolwiek przy Twoich te moje to mogą się chować. :)

Ale piszę dla siebie, w ten sposób mogę odreagować, mogę się wyżalić, zazwyczaj w nocy - gdy nikogo obok nie ma...

Gratuluję talentu

LucP84, kurde, ale to dobre! Gratulacje! Też kiedys pisałam...

Bardzo podobają mi się Twoje wiersze. Sama również piszę, aczkolwiek przy Twoich te moje to mogą się chować. :)

Ale piszę dla siebie, w ten sposób mogę odreagować, mogę się wyżalić, zazwyczaj w nocy - gdy nikogo obok nie ma...

Gratuluję talentu

-- 05 lip 2012, 01:40 --

Wyjątkowi

Wyjątkowość nową dziś wiarą

Świętym grallem pęd do wielkości

Bo teraz największą jest karą

Żyć w cieniu i trwać w nijakości

Więc każdy jak tylko sił staje

Unikalność swoją podkreśla

Wiedząc że kto w biegu odstaje

Ten życie tym swoje przekreśla

W modzie styl mieć swój własny

Rzadkie hobby i słuchać Mozarta

Kto inaczej czyni gbur straszny

I osoba wspomnienia nie warta

Lecz jeśli wszyscy gromadnie

Wyjątkowi będą i oryginalni

To statystyka powie dosadnie

Tak samo jesteśmy banalni

Bo teraz największą jest karą

Żyć w cieniu i trwać w nijakości

Całkiem przyjemne te Twoje wiersze.

LucP84, ciekawy przekaz, wiersz "akwarium" zajebisty, porusza we mnie inność, czyli wszystko z czego się składam.

Pisz, dużo pisz, nie na siłę, ale zawsze, kiedy czujesz, że chcesz - rób.

I pokazuj ludziom, że piszesz. Dzisiaj jest wiele sposobów, żeby udostępniać swoje wiersze i tym samym tulić własną samotność.

Powodzenia :)