Często wydaje mi się, że gram w teatrze.

[passive-aggressive]

Czasem wydaje mi się, że gram w teatrze. Że świat to jedna wielka scena, gdzie muszę udawać przed tymi wszystkimi złośliwymi, przerysowanymi ludźmi i muszę być bardziej złośliwa i potworna od nich. Zamiast być szczera, kręcę i oszukuję, zamiast powiedzieć co czuję, udaję że wszystko jest ok. Często krzywdzę najbliższe mi osoby, bo grając Królową Śniegu jestem wredna i staram się ich po prostu dobić. Ranię ich, a w ten sposób również siebie. Ale to nie jest teatr i i tego tak łatwo nie da się naprawić.

[Marcia]

kiedys tez myslalam ze moje zycie to teatr...

az poznalam kogos przy kim nie musze grac...

az zaczelam pracowac w grupie ludzi przed ktorymi nie musze odgrywac roli malej biednej dziewczynki tylko konkretna kobiete...

 

gralam cale zycie az wkoncu udalo mi sie z tewgo uwolnic...

odkrylam ze tak naprawde wszystko co robie nie jest scena a ja nie moger zejsc i odejsc w spokoju tylko dalej sie borykac...

ale udalo mi sie...

[n-monika]

ciężko jest mi sie wypowiedzieć na ten temat, bo ja tak nie mam.ale kiedyś słyszałam, że życie jest bajką pisaną reką Boga a ludzie aktorami.może Spróbuj sobie pomyśleć że teraz masz do odegrania role dobrego człowieka.choc wiem że w tych czasach ciężko jest być dobrym.pozdrawiam