Drzwi do powitań- opowieść przy karpiu.

[RefleXia]

Cześć,
to mój pierwszy post tutaj. Wigilia to dla wielu czas bliskości, ale dla mnie w tym roku jest raczej momentem ciszy i smutku. Zmagam się z obniżonym nastrojem i poczuciem pustki, które szczególnie teraz daje o sobie znać.
Nie szukam gotowych odpowiedzi ani pocieszeń na siłę. Bardziej chciałam po prostu napisać to na głos, w miejscu, gdzie można być sobą i gdzie emocje nie są oceniane.
Dziękuję, jeśli ktoś to przeczyta. Sama obecność już coś dla mnie znaczy.

 

Wesołych Świąt!!!

 

 

[cynthia]

Witaj, mam nadzieję, że odnajdziesz tutaj zrozumienie i akceptację. Tego ci życzę w ten czas.

Opowiesz coś o sobie? Z czym dokładnie przychodzisz. Czym się interesujesz? Co lubisz robić w wolnym czasie?

[MicMic]

Witamy w społeczności smutasów.! 

[shadow_no]

Hej @RefleXia, trzymaj się dzielnie

[Dalila_]

Witaj i przyjmij uściski. Najlepszego w Nowym Roku!

[Prince of darkness]

Witaj, 

mam głęboką nadzieję, że pomimo wszelkich przeciwności znajdziesz tutaj kogoś kto okaże Ci zrozumienie, wsparcie

Wesołych świąt i wszelkiej pomyślności 

[Verinia]

Hej miło Cię gościć

[RefleXia]

Dziękuję, za miłe komentarze i powitanie.

[Lusesita Dolores]

Witaj

[RefleXia]

Rozpoczęłam poranek od pozytywnej myśli podążając do lodówki po resztki ulubionego świątecznego zestawu. Zasiadłam nie pomijajac kubka dobrej, aromatycznej kawy. Myślę rozwlekle dość i objawia się niezdecydowanie. Wyjść z domu na zimnice, pospacerować czy wrócić do ciepłego łóżka i zalegać marnując czas. Toczę niezręczna walkę z sobą a w międzyczasie przeglądam internet. Po chwili przypomniałam sobie o swoim rozdarciu wewnętrznym co do planów na dzisiejszy dzień, nie zauważając, że nieświadomie po zjedzeniu śniadania i wypiciu kawy podążyłam z fonem do łóżka i już leżę zakopana pod ciepła kołderką.

Samodyscyplina nie jest wciąż moja mocna strona. Taka refleXja poświąteczna. Ość z karpia utknęła w gardle. 

 

Edytowane Sobota o 11:43 przez RefleXia

[Verinia]

42 minuty temu, RefleXia napisał(a):

Rozpoczęłam poranek od pozytywnej myśli podążając do lodówki po resztki ulubionego świątecznego zestawu. Zasiadłam nie pomijajac kubka dobrej, aromatycznej kawy. Myślę rozwlekle dość i objawia się niezdecydowanie. Wyjść z domu na zimnice, pospacerować czy wrócić do ciepłego łóżka i zalegać marnując czas. Toczę niezręczna walkę z sobą a w międzyczasie przeglądam internet. Po chwili przypomniałam sobie o swoim rozdarciu wewnętrznym co do planów na dzisiejszy dzień, nie zauważając, że nieświadomie po zjedzeniu śniadania i wypiciu kawy podążyłam z fonem do łóżka i już leżę zakopana pod ciepła kołderką.

Samodyscyplina nie jest wciąż moja mocna strona. Taka refleXja poświąteczna. Ość z karpia utknęła w gardle. 

 

Wyluzuuuj, są święta. Nowy rok, nowe postanowienia i będziesz sobie ogarniać życie.

[RefleXia]

10 godzin temu, Verinia napisał(a):

Wyluzuuuj, są święta. Nowy rok, nowe postanowienia i będziesz sobie ogarniać życie.

Nawet nie wiesz jak Twoje słowa podziałały na mnie dziś odprężająco. Poczucie winy uleciało. Dziękuję. 

[Verinia]

3 minuty temu, RefleXia napisał(a):

Nawet nie wiesz jak Twoje słowa podziałały na mnie dziś odprężająco. Poczucie winy uleciało. Dziękuję. 

ooo, milo mi

 

[RefleXia]

Mam w sobie mnóstwo bólu przyklepanego, zastygłego, takiego o którym wygodnie było zapomnieć i cieszyć, że coś jest przeszłością. Już wiem, że to tylko było ułuda i nie sposób naprawić coś co już zostało nadszarpnięte w człowieku w jakimś sensie zniszczone. Można żyć bez ręki, nogi, wzroku, słuchu ale to życie jest już inne i generuje wiele przeszkód. Można nauczyć się funkcjonować na nowo w nowym świecie ale nigdy sprawność nie będzie ta sama jak z ręką itp itd. Tak samo jest z psychika, można żyć inaczej, starać się ale coś co zostało zniszczone już nie wróci do pierwotnego stanu. Dlatego nawet w dobrym samopoczuciu nigdy nie potrafiłam poczuć już pełni szczęścia.

Dlatego nie każdy potrafi mimo leczenia wyjść bez szwanku i żyć jak wcześniej. Sądzę nawet, że dane to jest niewielu. Każdy przebywając sam na sam z sobą potrafi to wyczuć, może nie powie wszystkim ale sam przed sobą to wie.  Co najwyżej można doświadczyć życia bardziej komfortowego. Niestety splot niekorzystnych okoliczności potrafi zburzyć w człowieku wszystko to na co pracował latami. Nawrot choroby to znak, że nigdy nie byliśmy całkiem zdrowi i już nie będziemy. 

Edytowane 7 godzin temu przez RefleXia

[brum.brum]

5 godzin temu, RefleXia napisał(a):

Mam w sobie mnóstwo bólu przyklepanego, zastygłego, takiego o którym wygodnie było zapomnieć i cieszyć, że coś jest przeszłością. Już wiem, że to tylko było ułuda i nie sposób naprawić coś co już zostało nadszarpnięte w człowieku w jakimś sensie zniszczone. Można żyć bez ręki, nogi, wzroku, słuchu ale to życie jest już inne i generuje wiele przeszkód. Można nauczyć się funkcjonować na nowo w nowym świecie ale nigdy sprawność nie będzie ta sama jak z ręką itp itd. Tak samo jest z psychika, można żyć inaczej, starać się ale coś co zostało zniszczone już nie wróci do pierwotnego stanu. Dlatego nawet w dobrym samopoczuciu nigdy nie potrafiłam poczuć już pełni szczęścia.

Dlatego nie każdy potrafi mimo leczenia wyjść bez szwanku i żyć jak wcześniej. Sądzę nawet, że dane to jest niewielu. Każdy przebywając sam na sam z sobą potrafi to wyczuć, może nie powie wszystkim ale sam przed sobą to wie.  Co najwyżej można doświadczyć życia bardziej komfortowego. Niestety splot niekorzystnych okoliczności potrafi zburzyć w człowieku wszystko to na co pracował latami. Nawrot choroby to znak, że nigdy nie byliśmy całkiem zdrowi i już nie będziemy. 

Mimo wszystko trzeba wierzyć ( nawet naiwnie ), że zdrowienie ma sens i pcha nas ku lepszemu

[RefleXia]

48 minut temu, brum.brum napisał(a):

Mimo wszystko trzeba wierzyć ( nawet naiwnie ), że zdrowienie ma sens i pcha nas ku lepszemu

Wiem. Sama do niedawna byłam mocno pozytywną. Teraz brakuje mi wiary we wszystko już. W siebie, innych, zastanawiam się czy jest jeszcze sens walczyć. Bo już mocno się starałam nieraz. Zwyczajnie poddaje się.. czuje to. Pytam siebie- ile jeszcze??? Nie jestem w stanie tego teraz zmienić. Człowiek, któremu odebrano wszystko, nie ma nic do stracenia i jest zdolny do wszystkiego. I tego się boje najbardziej. 

Edytowane 1 godzinę temu przez RefleXia