Chciałbym spytać czy objawy, które opiszę mogą wskazywać na jakiś typ nerwicy bądź innego problemu.

[Jakub230]

Zacznę od tego, że moja mama ma zdiagnozowaną nerwicę (nie wiem dokładnie jaką). Do 13 roku życia miałem problemy z niekontrolowanym moczeniem łóżka podczas snu. I teraz najwazniejszy problem, który dotyka mnie w teraźniejszości to to, że po rozmowach, w których odczuwam pozytywne emocje lub po prostu mi się dobrze rozmawia zaczynam odczuwać nagły smutek, ucisk w okolicy mostka oraz natychmiastową chęć napłynięcia łez do oczu (wszystkiemu towarzyszy gonitwa myśli, a potęguje to np. jakaś błachostka typu, że poczułem się lekko niewysłuchany) Te objawy trwają mniejwiecej do końca dnia od momentu zaczęcia (Z pomniejszymi przerwami gdy skupiam się na czymś innym w 100% przez chwile). Momentami również czuje się jakbym patrzył na wszystko z trzeciej osoby i nie miał kontroli nad tym co robie, np. podczas treningu. W 99% przypadków nie potrafię też reagować zdenerwowaniem, zawsze jest to uczucie pustki, które później przeradza się właśnie w ten smutek. Z góry dziękuje za odpowiedź!

[Doktor Indor]

Są sytuacje, w których można coś doradzić, ale są też takie, w których porady internetowe mogą tylko zaszkodzić. Mam wrażenie że to jest ten drugi przypadek.

 

Ktoś może coś podpowiedzieć, ale co by to nie było, nie przyjmuj etykietek z forów – one mogą być zupełnie błędne, bo nie da się kogoś zdiagnozować po skąpych postach na forum nawet jeśli jest się specjalistą (a tym bardziej jak się nim nie jest). Moim zdaniem powinieneś iść z tym do specjalisty. Jego diagnoza też może być błędna (i czasem jest), ale będzie miała więcej podstaw niż czyjeś posty na forum.

 

Jedyne co, to nazwę to patrzenie z trzeciej osoby – to może być depersonalizacja. Ale to tylko skutek, sam w sobie nie jest problemem – problem leży gdzie indziej.

 

Nocne moczenie też wskazuje na to, że coś było w tym dzieciństwie nie tak jak powinno, ale znów – to powinien zdiagnozować specjalista, też pytając o historię chorób (bo może np. zamiast doszukiwać się traumy z dzieciństwa trzeba byłoby poszukać problemu organicznego).

[Jakub230]

@Doktor Indor Pytanie zadałem właśnie bardziej poglądowo, bo od dawna mnie ciekawi dlaczego tak nagle potrafie z normalnej rozmowy przejść do uczucia mocnej chęci płaczu tak po prostu z nikąd. Ale dziekuję za rozważną odpowiedź

[Dalila_]

W dniu 12.11.2025 o 08:43, Jakub230 napisał(a):

po rozmowach, w których odczuwam pozytywne emocje lub po prostu mi się dobrze rozmawia zaczynam odczuwać nagły smutek, ucisk w okolicy mostka oraz natychmiastową chęć napłynięcia łez do oczu (wszystkiemu towarzyszy gonitwa myśli, a potęguje to np. jakaś błachostka typu, że poczułem się lekko niewysłuchany)

 

To brzmi jak nerwica, gonitwa myśli często jest przy nerwicy natręctw. 

W dniu 12.11.2025 o 08:43, Jakub230 napisał(a):

 

Momentami również czuje się jakbym patrzył na wszystko z trzeciej osoby i nie miał kontroli nad tym co robie, np. podczas treningu.

To brzmi jak derealizacja czy depersonalizacja

W dniu 12.11.2025 o 08:43, Jakub230 napisał(a):

 

W 99% przypadków nie potrafię też reagować zdenerwowaniem, zawsze jest to uczucie pustki, które później przeradza się właśnie w ten smutek

Np depresja, nerwica, ale też borderline

 

 

Wszystko wymienialam jako przykładowe. Bo nie jestem lekarzem, tylko lekarze diagnozują. Więc nie wiem czy tyle opcji w ogóle ci coś powie, i czy inni to potwierdza że to im pasuje. Ale to tylko przykłady, bo objawy są niejednorodne, u każdego może być inaczej z jakaś choroba. Do tego  zaburzenia mają wspólne objawy, nie ma takiego zaburzenia które by nie mialo objawu wspólnego z innym zaburzeniem. Dlatego diagnozy związane z psychika są najtrudniejsze, nawet lekarz może mieć problem.

[Jakub230]

5 minut temu, Dalila_ napisał(a):

To brzmi jak nerwica, gonitwa myśli często jest przy nerwicy natręctw. 

To brzmi jak derealizacja czy depersonalizacja

Np depresja, nerwica, ale też borderline

 

 

Wszystko wymienialam jako przykładowe. Bo nie jestem lekarzem, tylko lekarze diagnozują. Więc nie wiem czy tyle opcji w ogóle ci coś powie, i czy inni to potwierdza że to im pasuje. Ale to tylko przykłady, bo objawy są niejednorodne, u każdego może być inaczej z jakaś choroba. Do tego  zaburzenia mają wspólne objawy, nie ma takiego zaburzenia które by nie mialo objawu wspólnego z innym zaburzeniem. Dlatego diagnozy związane z psychika są najtrudniejsze, nawet lekarz może mieć problem.

I tak dziękuje za odpowiedź, bo po prostu w końcu postanowiłem, że chcę się dowiedzieć czym może być to co odczuwam, bo naprawde obserwując innych widać, że to co ja odczuwam nie jest normalne/powszechne. Przynajmniej jestem bliżej żeby mniej więcej wiedzieć cokolwiek o tym :).

[Doktor Indor]

Godzinę temu, Dalila_ napisał(a):

Dlatego diagnozy związane z psychika są najtrudniejsze, nawet lekarz może mieć problem.

Wiem coś o tym i dlatego nie chcę, żeby autor się samodiagnozował. Lata spędziłem na leczeniu zaburzeń, których nigdy nie miałem, więc nie dziwne, że leczenie nie dawało żadnych rezultatów. Ale to był (i z perspektywy czasu mogę powiedzieć to na 100%) wynik braku wiedzy specjalistów.

Edytowane 13 Listopada przez Doktor Indor

[minou]

Opisujesz tu różne rzeczy, a nerwica też ma to do siebie że jest bardzo pojemna i w zasadzie wszystko tam możesz zmieścić. Poza tym będę obstawać przy twierdzeniu, że nerwica to nie diagnoza, a zaburzenie towarzyszące. Występuje przy wielu problemach psychicznych i fizycznych, bardzo rzadko sama z siebie. 
Z krótkiego postu czytam, że masz poczucie derealizacji (patrzenie z boku, brak uczestniczenia czy kontroli nad sytuacją) i że masz ograniczony dostęp do sygnałów z ciała i emocji. 
Te objawy mogą się pojawiać z różnych przyczyn.

Dorastanie z rodzicem z zaburzeniem psychicznym może powodować stres (moczenie nocne), utajoną depresję (derealizacja, uczucie pustki). Także przyczyna Twoich objawów może tkwić w dzieciństwie.

Ale podobne objawy mogą też występować w autyzmie - brak poprawnego odczytywania impulsów z ciała powoduje problem z kontrolowaniem pęcherza, a sam autyzm często przejawia się pustką emocjonalną, derealizacją, bo wielu sytuacji się za bardzo nie rozumie, ale także smutkiem, bo ma się wrażenie, że człowiek zupełnie nigdzie nie należy i nie pasuje.
Powinieneś porozmawiać z psychiatrą, poprawna diagnostyka wymaga zebrania naprawdę wielu informacji i może zająć lata. Ja bardziej dla inspiracji wymieniłam dwie możliwe przyczyny, może rozpoznasz coś w którejś z nich, co Cię trochę ukierunkuje, a może wręcz przeciwnie i będziesz szukać z lekarzem innych przyczyn. 
 

[Verinia]

@minou Tak, dlatego u mnie zaczęło się od nerwicy. A potem diagnoza "depresja lękowa" i podejrzenie ChAD,a to w młodym wieku jeszcze. Potem ktoś podejrzewał borderline, już wtedy pojawiła się depersonalizacja/derealizacja i fobia społeczne - bardzo zaawansowana. Dopiero w 2018 miałam pierwszą psychozę. 

 

ZNam młodą osobę u kórej pojawia się lęk przed ludźmi, problemy w relacjach z rowiesnikami i lęki. I padło na podejrzenie ChAD. Tak samo jak u mnie.

 

Do czego zmierzam? Do tego, że właśnie nerwica może rozwijać się przy innych zaburzeniach/chorobach. Albo jakaś choroba może zaczynać się od nerwicy i derealizacji też. Derealizacja występuje w wielu zaburzeniach, a więc nerwica też.

[minou]

@Verinia u mnie nerwica była pierwszym objawem AuDHD. Ta nerwica była ze mną od dzieciństwa. Potem miałam dwa epizody umiarkowanej depresji, zanim w końcu zdiagnozowano ADHD a moje cechy autystyczne nadal nie są do końca zdefiniowane, bo muszę się w końcu zabrać za porządne badania w tym kierunku. Po prostu przy okazji diagnozowania ADHD lekarz zanotował, że stwierdził też cechy autystyczne, ale się nie wgłębiał. Diagnoza robiona prywatnie, nie powiem, rzetelna, nic po łebkach, tylko że sprawdzała to, za co zapłaciłam, autyzm to osobna „paczka diagnostyczna”

[Dalila_]

3 godziny temu, minou napisał(a):

@Verinia u mnie nerwica była pierwszym objawem AuDHD. Ta nerwica była ze mną od dzieciństwa. Potem miałam dwa epizody umiarkowanej depresji, zanim w końcu zdiagnozowano ADHD a moje cechy autystyczne nadal nie są do końca zdefiniowane, bo muszę się w końcu zabrać za porządne badania w tym kierunku. Po prostu przy okazji diagnozowania ADHD lekarz zanotował, że stwierdził też cechy autystyczne, ale się nie wgłębiał. Diagnoza robiona prywatnie, nie powiem, rzetelna, nic po łebkach, tylko że sprawdzała to, za co zapłaciłam, autyzm to osobna „paczka diagnostyczna”

Więc w sumie nie koniecznie masz też autyzm bo nie bylas na diagnozie. Ja też dostałam sugestię, ale mnie stać nie było xd co ja usłyszałam, że do nawet 80 proc z pacjentów ma to i to (niedawno byli zdania że się wykluczają?). No i jest wiele cech wspólnych, więc wedlug mnie wgl trudno to rozróżniać, miks objawów każdy ma i tyle, i jak dla mnie za mało konkretnie wiadomo. Neuroatypowy i tyle. 

---------

A co do nerwica to objaw towarzyszący. To ja która ma diagnozę podlegająca pod zab. lękowe zwane nerwicą, tak naprawdę nie ma żadnej diagnozy

[minou]

W dniu 23.11.2025 o 19:44, Dalila_ napisał(a):

Więc w sumie nie koniecznie masz też autyzm bo nie bylas na diagnozie. Ja też dostałam sugestię, ale mnie stać nie było xd co ja usłyszałam, że do nawet 80 proc z pacjentów ma to i to (niedawno byli zdania że się wykluczają?). No i jest wiele cech wspólnych, więc wedlug mnie wgl trudno to rozróżniać, miks objawów każdy ma i tyle, i jak dla mnie za mało konkretnie wiadomo. Neuroatypowy i tyle. 

---------

A co do nerwica to objaw towarzyszący. To ja która ma diagnozę podlegająca pod zab. lękowe zwane nerwicą, tak naprawdę nie ma żadnej diagnozy

Mam. Lekarz jest pewien i ja też jestem. 
Kiedyś mówiono, że te diagnozy się wykluczają a teraz wręcz przeciwnie, nawet jest nowe oficjalne określenie - AuDHD, czyli połączenie ADHD i autyzmu.

Mój syn ma autyzm dziecięcy i ADHD a córka ADHD i cechy autystyczne. Taką diagnozę dostaje się jeśli klinicznie jest się ciut poniżej pełnej diagnozy autyzmu, ale zaburzenia autystyczne są bardzo wyraźne w min 2 obszarach - u niej w społecznym i ogromnej potrzebie struktury, przewidywalności. Za to nie ma problemów z komunikacją - mówi płynnie w kilku językach. Syn nie mówił w ogóle do 4. roku życia i do teraz mówi troszkę niewyraźnie i ma mniejszy zasób słów niż równolatki. Nie za bardzo łapie ironię itd. Ja i córka w ogóle nie mamy takich problemów dlatego diagnoza autyzmu dziecięcego jest wykluczona. Przeszłam przez badania ADHD i autyzmu z dziećmi, z jednym nawet dwukrotnie bo pierwsze badania w wieku 3 lat a ostatnio powtórzone. I dzięki tym badaniom wiem, że mam autyzm bo cóż, moje wyniki w dużej mierze pokryłyby się z tymi moich dzieci, jeśli chodzi o wzorce myślenia itd. 
Także jestem pewna, że mam cechy autystyczne i one tak naprawdę maskują część ADHD (np ADHD to impulsywność a autyzm daje mi dużą potrzebę struktury i porządku. Pomaga mi opanować ten chaos od ADHD). Tylko nie mam dokładnie zbadane jakie obszary są najmocniej dotknięte i w jakim zakresie, a to chciałabym wiedzieć bo to pomaga dostosować życie i zrozumieć siebie.

No ale mój mózg na pewno nie pracuje normalnie. Z objawów które nie podpadają pod ADHD jest np pamięć prawie fotograficzna (ale tylko w określonych sytuacjach), niezrozumienie abstrakcyjnych pojęć (myślałam że umrę na wykładach z filozofii) i mam tzw. silną koherencję centralną czyli widzę związki pomiędzy pozornie niepołączonymi zdarzeniami i potrafię je zanalizować na różnych poziomach - tzn od zdarzenia do przyczyn, teorii naukowych, strategii itd. Dlatego pracuję przy zarządzaniu procesami. Z kilku maili potrafię zidentyfikować przyczynę problemu, rozrysować proces, odnaleźć błąd w tym procesie i naprawić. Za to nie za bardzo potrafię wdrożyć, bo do tego są potrzebne zdolności międzyludzkie. Więc ja tylko doradzam kierownikom itd co jest nie tak, a oni zajmują się delikatnym przestawianiu ludzi na nowy system pracy. Oni wiedzą jak to zrobić, jak zarządzać ludźmi, a ja wiem jak rozmawiać z programami, excelami i jak projektować procesy w pracy wiedzą że mam autyzm i wszyscy się dziwią, że mam też ADHD bo autyzm po mnie widać a ADHD nie (po części dzięki lekom, ale przede wszystkim przez mechanizmy kompensacyjne które wytrenowałam od dzieciństwa, no i przez autyzm który częściowo sam kompensuje ADHD).

[Dalila_]

30 minut temu, minou napisał(a):

Mam. Lekarz jest pewien i ja też jestem. 
Kiedyś mówiono, że te diagnozy się wykluczają a teraz wręcz przeciwnie, nawet jest nowe oficjalne określenie - AuDHD, czyli połączenie ADHD i autyzmu.

Mój syn ma autyzm dziecięcy i ADHD a córka ADHD i cechy autystyczne. Taką diagnozę dostaje się jeśli klinicznie jest się ciut poniżej pełnej diagnozy autyzmu, ale zaburzenia autystyczne są bardzo wyraźne w min 2 obszarach - u niej w społecznym i ogromnej potrzebie struktury, przewidywalności. Za to nie ma problemów z komunikacją - mówi płynnie w kilku językach. Syn nie mówił w ogóle do 4. roku życia i do teraz mówi troszkę niewyraźnie i ma mniejszy zasób słów niż równolatki. Nie za bardzo łapie ironię itd. Ja i córka w ogóle nie mamy takich problemów dlatego diagnoza autyzmu dziecięcego jest wykluczona. Przeszłam przez badania ADHD i autyzmu z dziećmi, z jednym nawet dwukrotnie bo pierwsze badania w wieku 3 lat a ostatnio powtórzone. I dzięki tym badaniom wiem, że mam autyzm bo cóż, moje wyniki w dużej mierze pokryłyby się z tymi moich dzieci, jeśli chodzi o wzorce myślenia itd. 
Także jestem pewna, że mam cechy autystyczne i one tak naprawdę maskują część ADHD (np ADHD to impulsywność a autyzm daje mi dużą potrzebę struktury i porządku. Pomaga mi opanować ten chaos od ADHD). Tylko nie mam dokładnie zbadane jakie obszary są najmocniej dotknięte i w jakim zakresie, a to chciałabym wiedzieć bo to pomaga dostosować życie i zrozumieć siebie.

No ale mój mózg na pewno nie pracuje normalnie. Z objawów które nie podpadają pod ADHD jest np pamięć prawie fotograficzna (ale tylko w określonych sytuacjach), niezrozumienie abstrakcyjnych pojęć (myślałam że umrę na wykładach z filozofii) i mam tzw. silną koherencję centralną czyli widzę związki pomiędzy pozornie niepołączonymi zdarzeniami i potrafię je zanalizować na różnych poziomach - tzn od zdarzenia do przyczyn, teorii naukowych, strategii itd. Dlatego pracuję przy zarządzaniu procesami. Z kilku maili potrafię zidentyfikować przyczynę problemu, rozrysować proces, odnaleźć błąd w tym procesie i naprawić. Za to nie za bardzo potrafię wdrożyć, bo do tego są potrzebne zdolności międzyludzkie. Więc ja tylko doradzam kierownikom itd co jest nie tak, a oni zajmują się delikatnym przestawianiu ludzi na nowy system pracy. Oni wiedzą jak to zrobić, jak zarządzać ludźmi, a ja wiem jak rozmawiać z programami, excelami i jak projektować procesy w pracy wiedzą że mam autyzm i wszyscy się dziwią, że mam też ADHD bo autyzm po mnie widać a ADHD nie (po części dzięki lekom, ale przede wszystkim przez mechanizmy kompensacyjne które wytrenowałam od dzieciństwa, no i przez autyzm który częściowo sam kompensuje ADHD).

Ciekawe to jakie objawy masz z adhd? Wyszło cI średnie lekkie?

[MicMic]

W dniu 23.11.2025 o 16:28, minou napisał(a):

zanim w końcu zdiagnozowano ADHD

I co Ci dała ta diagnoza, poza uszczupleniem portfela? Tak realnie, poza, zaspokojeniem ciekawości? 

[Dalila_]

1 godzinę temu, MicMic napisał(a):

I co Ci dała ta diagnoza, poza uszczupleniem portfela? Tak realnie, poza, zaspokojeniem ciekawości? 

Daje ulgę, bo wiesz że nie jesteś aż taki zjeb.any ze swojej winy

[little angel]

4 minuty temu, Dalila_ napisał(a):

Daje ulgę, bo wiesz że nie jesteś aż taki zjeb.any ze swojej winy

no ale dalej masz pełną kontrolę nad sobą, więc jaką ulgę... ok, dowiadujesz się co ci książkowo dolega, ale przecież wiesz z czym się zmagasz od początku swojego istnienia w tej formie, tylko nie wiedziałeś, jak to inni "mądrzejsi" nazwali

 

trzeba pamiętać o jednym: twój mózg to twój przyjaciel, nie konkurent, nie oprawca