Pomocy, lęk ...

[Gabbana]

Mieliście taki bardzo duży dlugotrwały lęk który utrudniał wam funkcjonowanie? U mnie trwa to już ponad tydzień od 3 dni biorę afobam a od tygodnia SSRI. Nie za bardzo mi to pomaga, zastanawiam się czy nie jechać na oddział ... Może to jakiś atak psychozy?

[Happyandsad]

Skoro od tygodnia bierzesz antydepresant to wciąż możesz odczuwać efekty uboczne ładowania się leku. Zwiększone odczuwanie lęku jest przy tym dość często spotykane i normalne. Powinno raczej się poprawiać teraz z każdym dniem. 

[Melodiaa]

Lęk potrafi zdezorganizować życie. Na początku moich zmagań zatrzymał mnie w domu. U mnie utrzymywał się kilka miesięcy. Brzmi niezbyt ale sukces upatruje w oswojeniu się z lękiem. Małymi krokami do przodu i zdanie sobie sprawy z bezsensowności jego istnienia. Racjonalnie nic nam nie zagraża i trzeba się o tym przekonać. Stopniowo lęk traci na sile...czasem robi się krok w tył aby zrobić później dwa kroki na przód. Byle nie zatrzymywać się bo wtedy poziom lęku znów rośnie. Leki pomagają ale zrozumienie lęku też jest ważne wg mnie. 

[kimchi]

Przechodziłam przez to, bardzo nasilony lęk w wyniku rozpoczęcia farmakoterapii. Również przekonanie/wkręcanie sobie psychozy. To minie. Tak, jak ktoś wyżej napisał- z każdym dniem będzie lepiej, tylko trzeba w tym wytrwać. Jeśli afobam nie pomaga, to być może dawka jest za mała, ale tu już należałoby skonsultować się z psychiatrą. Niemniej dobrze się wspomagać uspokajaczami w tych trudnych początkach. 

[Gabbana]

21 godzin temu, kimchi napisał(a):

Przechodziłam przez to, bardzo nasilony lęk w wyniku rozpoczęcia farmakoterapii. Również przekonanie/wkręcanie sobie psychozy. To minie. Tak, jak ktoś wyżej napisał- z każdym dniem będzie lepiej, tylko trzeba w tym wytrwać. Jeśli afobam nie pomaga, to być może dawka jest za mała, ale tu już należałoby skonsultować się z psychiatrą. Niemniej dobrze się wspomagać uspokajaczami w tych trudnych początkach. 

Jak długo to u Ciebie trwało?

[RosePrick]

W dniu 24.10.2025 o 09:45, Gabbana napisał(a):

Mieliście taki bardzo duży dlugotrwały lęk który utrudniał wam funkcjonowanie? U mnie trwa to już ponad tydzień od 3 dni biorę afobam a od tygodnia SSRI. Nie za bardzo mi to pomaga, zastanawiam się czy nie jechać na oddział ... Może to jakiś atak psychozy?

Miałam dwa razy coś w rodzaju lękowej 'psychozy'. Pierwszy, najdłuższy trwał ponad miesiąc, bez przerwy, a drugi przez prawie trzy tygodnie. Nigdy wcześniej, ani nigdy później nic takiego nie miało miejsca. Doświadczałam większych nerwów, chronicznego stresu, ataków paniki, które trwały od kilku minut do kilku dni, jakichś drobnych paranoi, które szybko sobie przetłumaczyłam (bo nie straciłam gruntu spod nóg) itd. ale takie cięższe stany miałam dwa razy w życiu. Jeden był spowodowany niewłaściwie postawioną diagnozą i źle dobranymi lekami, a drugi - konkretnym wydarzeniem.

Edytowane 25 Października przez RosePrick

[Gabbana]

39 minut temu, RosePrick napisał(a):

Miałam dwa razy coś w rodzaju lękowej 'psychozy'. Pierwszy, najdłuższy trwał ponad miesiąc, bez przerwy, a drugi przez prawie trzy tygodnie. Nigdy wcześniej, ani nigdy później nic takiego nie miało miejsca. Doświadczałam większych nerwów, chronicznego stresu, ataków paniki, które trwały od kilku minut do kilku dni, jakichś drobnych paranoi, które szybko sobie przetłumaczyłam (bo nie straciłam gruntu spod nóg) itd. ale takie cięższe stany miałam dwa razy w życiu. Jeden był spowodowany niewłaściwie postawioną diagnozą i źle dobranymi lekami, a drugi - konkretnym wydarzeniem.

A jaką diagnozę dostałaś? W sensie jaka jest prawidłowa?

[RosePrick]

19 godzin temu, Gabbana napisał(a):

A jaką diagnozę dostałaś? W sensie jaka jest prawidłowa?

To nie jest istotne.

[Gabbana]

Godzinę temu, RosePrick napisał(a):

To nie jest istotne.

Okej, rozumiem - pytałam z ciekawości:) masz prawo nie chcieć tego pisać

[kimchi]

W dniu 25.10.2025 o 12:03, Gabbana napisał(a):

Jak długo to u Ciebie trwało?

Największe nasilenie kilka dni, do tygodnia. Potem stopniowo się poprawiało. Teraz 4 tygodnie brania leków- lęk wciąż nie zniknął całkowicie, ale początki to był dramat.

[minou]

Zaburzenia lękowe miałam odkąd pamiętam, od dziecka, raz większe raz mniejsze, czasami dezorganizujące lub wręcz rujnujące życie. 
Leki przeciwlękowe lub SSRI nigdy za bardzo nie pomagały. Terapia też nie, po prostu terapia celowana na określony lęk pomagała trochę na ten lęk, ale ogólny lęk po prostu kanalizował się gdzie indziej. Np pozbyłam się fobii przed ciemnością, ale zamiast tego dostałam hipochondrii. 
Od początku czułam, że sam lęk to coś podstawowego, co po prostu znajduje ujście różnymi kanałami. To, czego obecnie się boję jest zupełnie drugorzędne. 
U mnie akurat prawidłowa diagnoza była bardzo istotna. Już 20 lat temu jedna starsza Pani psychiatra powiedziała mi, że patrząc na moja historię widzi pewien wzorzec, który mówi jej, że u mnie lęk będzie wracać. Nie potrafiła powiedzieć co mi dolega, ale powiedziała, że jej zdaniem problem nie jest psychologiczny tylko organiczny. Mówiła, że miała pacjentów takich jak ja, którzy leczyli lęk, ale ten lęk powracał za każdym razem, kiedy mieli intensywny okres w życiu - więcej się dzieje, więcej stresu, więcej emocji, zarówno negatywnych i pozytywnych i nadchodził kolejny atak nerwicy. Powiedziała mi, że muszę mieć to na uwadze i zgłosić się do psychiatry następnym razem kiedy objawy wrócą, nieważne czego lęk będzie dotyczyć.

W końcu kilka lat temu zdiagnozowano u mnie ciężkie ADHD, mam też cechy autystyczne. Zaczęłam brać leki na ADHD i stał się cud, na który przestałam liczyć. Nie mam nerwicy, nie mam lęków. Zwykle leki na ADHD mogą niestety zwiększać lub powodować lęki, ale nie u mnie, po kilku dniach brania leków nerwica po prostu zniknęła jak ręką odjął. I nie wróciła przez te wszystkie lata, sprawdziłam też że mogę mieć przerwę od leków na ADHD przez co najmniej 2-3 tygodnie i dopiero po tym czasie czasami wracają delikatne stany lękowe, ale też nie zawsze, zależy od poziomu stresu w moim życiu. 

[Gabbana]

W dniu 8.11.2025 o 20:15, minou napisał(a):

Zaburzenia lękowe miałam odkąd pamiętam, od dziecka, raz większe raz mniejsze, czasami dezorganizujące lub wręcz rujnujące życie. 
Leki przeciwlękowe lub SSRI nigdy za bardzo nie pomagały. Terapia też nie, po prostu terapia celowana na określony lęk pomagała trochę na ten lęk, ale ogólny lęk po prostu kanalizował się gdzie indziej. Np pozbyłam się fobii przed ciemnością, ale zamiast tego dostałam hipochondrii. 
Od początku czułam, że sam lęk to coś podstawowego, co po prostu znajduje ujście różnymi kanałami. To, czego obecnie się boję jest zupełnie drugorzędne. 
U mnie akurat prawidłowa diagnoza była bardzo istotna. Już 20 lat temu jedna starsza Pani psychiatra powiedziała mi, że patrząc na moja historię widzi pewien wzorzec, który mówi jej, że u mnie lęk będzie wracać. Nie potrafiła powiedzieć co mi dolega, ale powiedziała, że jej zdaniem problem nie jest psychologiczny tylko organiczny. Mówiła, że miała pacjentów takich jak ja, którzy leczyli lęk, ale ten lęk powracał za każdym razem, kiedy mieli intensywny okres w życiu - więcej się dzieje, więcej stresu, więcej emocji, zarówno negatywnych i pozytywnych i nadchodził kolejny atak nerwicy. Powiedziała mi, że muszę mieć to na uwadze i zgłosić się do psychiatry następnym razem kiedy objawy wrócą, nieważne czego lęk będzie dotyczyć.

W końcu kilka lat temu zdiagnozowano u mnie ciężkie ADHD, mam też cechy autystyczne. Zaczęłam brać leki na ADHD i stał się cud, na który przestałam liczyć. Nie mam nerwicy, nie mam lęków. Zwykle leki na ADHD mogą niestety zwiększać lub powodować lęki, ale nie u mnie, po kilku dniach brania leków nerwica po prostu zniknęła jak ręką odjął. I nie wróciła przez te wszystkie lata, sprawdziłam też że mogę mieć przerwę od leków na ADHD przez co najmniej 2-3 tygodnie i dopiero po tym czasie czasami wracają delikatne stany lękowe, ale też nie zawsze, zależy od poziomu stresu w moim życiu. 

Kurcze, jakbyś pisała o mnie mam tak samo co jakiś czas nawroty od dziecka. Ja ogólnie też widzę u siebie cechy ADHD i autystyczne ale właśnie psychiatrzy mówią że nie ma sensu się na tym skupiać bo u mnie najgorszy jest lęk a to że się dowiem że mam ADHD czy autyzm to nic nie zmieni. 

[minou]

1 godzinę temu, Gabbana napisał(a):

Kurcze, jakbyś pisała o mnie mam tak samo co jakiś czas nawroty od dziecka. Ja ogólnie też widzę u siebie cechy ADHD i autystyczne ale właśnie psychiatrzy mówią że nie ma sensu się na tym skupiać bo u mnie najgorszy jest lęk a to że się dowiem że mam ADHD czy autyzm to nic nie zmieni. 

Serio? Straszne, jak poziom wiedzy się różni praktycznie w zależności od lekarza.

U mnie lęki były zdecydowanie najgorszym objawem, już wolę mieć depresję. Trochę się w pewnym momencie pogodziłam z faktem, że będę mieć te wyczerpujące lęki do końca życia. Także fakt, że leki na ADHD je całkowicie usunęły był po prostu niesamowicie miłą niespodzianką.

Leki na ADHD mogą niestety u niektórych nasilić stany lękowe. U innych działają neutralnie na lęki, ale sam fakt poprawy funkcjonowania zmniejsza poziom stresu i przestymulowania, więc pośrednio leczenie ADHD pomaga też na lęki (jeśli tylko nie ma się tego skutku ubocznego, że lek nasila lęki). No i jest ta mniejsza grupa, do której ja należę, osoby którym leki na ADHD wyleczyły nerwicę. Myślę, że na to jest jakieś czysto fizjologiczne wytłumaczenie, prawdopodobnie m.in za niski poziom dopaminy powodował stany lękowe.

[minou]

W dniu 29.11.2025 o 09:41, Gabbana napisał(a):

Kurcze, jakbyś pisała o mnie mam tak samo co jakiś czas nawroty od dziecka. Ja ogólnie też widzę u siebie cechy ADHD i autystyczne ale właśnie psychiatrzy mówią że nie ma sensu się na tym skupiać bo u mnie najgorszy jest lęk a to że się dowiem że mam ADHD czy autyzm to nic nie zmieni. 

Aha, dodam jeszcze że absolutnie się nie zgadzam, u mnie zmieniło to wszystko.

35 lat życia z nawracającą nerwicą, przeszłam przez różne „trendy” psychologiczno-psychiatryczne, najpierw było „benzodiazepiny są skuteczne”, więc brałam benzo. Potem „o nie, benzodiazepiny uzależniają, na nerwicę tylko leki przeciwdepresyjne. I jak nerwica wróci, to proszę wrócić po receptę”, potem „recepta? O nie, od farmakoterapii to się odchodzi. Terapia, tylko terapia”, potem „terapia nie działa hmmm. Na pewno działa, musi działać, trzeba się bardziej przyłożyć”. Potem już przez wiele lat nie miałam ochoty na żaden kontakt z pracownikami ochrony zdrowia psychicznego, czy to psychiatrami czy psychologami. No i potem wreszcie było „oczywiście, że ma Pani nerwicę, przy ADHD to normalne. Teraz musimy się skupić na różnych narzędziach i wiedzy, żeby mogła Pani dostosować codziennie życie do potrzeb osób z ADHD i autyzmem i to złagodzi lęki”. No i tak było. 
Moj mózg nie filtruje, nie odpoczywa. Nawet w czasie wolnym zamiast odmóżdżyć się przy serialu, ja dla zabawy robię kurs excela dla zaawansowanych, zagłębiam się w statystyki rynku pracy albo czytam ustawy. Po lekach na ADHD najpierw spanikowałam, bo straciłam „supermoce”! W pracy mój system to było skakanie od zadania do zadania, tak po 15-30 min, żeby się jednym nie znudzić, i w ten sposób kończyłam każde, tylko że na raty. Po pracy nadal siedziałam nad analizami. A po lekach? Pierwsze tygodnie, miesiące, w pracy skupiałam się bez problemu na jednym zadaniu, ale miałam wrażenie, że jestem powolna a w domu? Sofa, serial, luzik, relaks. Poczułam się jakby mi IQ spadło… chciałam zrezygnować z leków.

Ale lekarz powiedział, że nie ma mowy, że jeśli nadal będę tak funkcjonować jak wcześniej to się zajadę, zajadę układ nerwowy, rozchoruję się. Mam odpoczywać i się z tego cieszyć.

Potem się okazało, że musi być równowaga, nadmiar pracy był zły, ale nadmiar relaksu jeszcze gorszy. Zmieniłam pracę na taką lajtową, niby marzenie. Pensja fajna, a tempo… po kilku miesiącach miałam wrażenie, że po 4 godziny dziennie siedzę na Zalando, a nikogo to nie obchodziło. Po roku wylądowałam na L4 z zaburzeniami stresowymi i depresją. Z nudów, serio. Udawanie że coś robię przez pół dnia tak mnie obciążało i śmiertelnie nudziło, że zaczęłam mieć rano bóle brzucha przed pracą. Ta depresja to też zadawniona była, lekarz już wcześniej podejrzewał, bo trochę przykrych rzeczy mnie spotkało w ostatnich latach, więc stwierdziłam że teraz czas się podleczyć porządnie. Pół roku L4 to było faktycznie dochodzenie do siebie, potem zastój, a po 9 mies już było pogorszenie, znowu z nudów. 
Teraz mam nową pracę, z wysokim tempem i takie mi pasuje. Tylko mocno pracuję nad „odcięciem”, mam rytuały dostosowane do ADHD i autyzmu które robię po wyjściu z pracy (kiedy jestem w biurze), lub po zamknięciu komputera (sporo pracuję zdalnie). Znając moje diagnozy wiem, że przełączenie się z trybu praca (a uwielbiam swoją pracę) na tryb czas wolny to trudna sprawa. Ale też wiem, jakie to ważne, choćby dlatego żeby nie napędzać stresu i nie dostać znów nerwicy. 
Dzięki znajomości diagnoz wiem też, co ma szansę u mnie zadziałać, jak odpoczywać w sposób najbardziej służący mojemu mózgowi, a nawet co jeść! Dlatego uważam, że to naprawdę skandal, jeśli lekarze Ci mówią, że to nie ma znaczenia. Tzn rozumiem, że opanowanie mocnego epizodu nerwicy jest ważne, ale ile to trwa z lekami? Zwykle po 3-4 tyg na lekach wprowadza się już psychoterapię, więc i badania w kierunku ADHD czy autyzmu można po miesiącu farmakoterapii choćby rozważyć. 
Jeśli chcesz i masz środki, polecę Ci świetnego lekarza, specjalistę od ADHD dorosłych. Za pakiet diagnostyczny zapłaciłam 1200 zł (teraz pewnie kilka stówek więcej to kosztuje), ale ten lekarz był wart każdej złotówki.