Zmarnowałem życie.

[Ja-cek]

Witam. 

Mam 42 lata. Jestem żonaty, mam dwoje dorosłych dzieci. Jedno ma zespół Aspergera i HAD. Prawie wcale nie wychodzi z łóżka, ma myśli samobójcze. Drugie funkcjonuje niewiele lepiej, ma depresję i myśli samobójcze. Żona jest znerwicowana, mówi, że ma depresję. Ja mam nerwicę, depresję i chyba borderline. Czuję się winny całej tej sytuacji. Od początku źle się czuję w małżeństwie. Nie mam żadnych kolegów, znajomych. Każdy mój dzień jest smutny, pozbawiony sensu. Myślę o tym, żeby odejść od żony i próbować odnaleźć się w dużym mieście i zacząć terapię. Finansowo wspierałbym żonę i dzieci. Żona często mówi, że lepiej byłoby, gdybym odszedł. Ja się boję zostawić dzieci, ale dłużej nie umiem tak żyć. Doradzicie mi coś?

[Gość Linnea]

Witaj na forum.

Z tego co piszesz to mierzysz się z trudna sytuacja. Chyba nikt nie da ci gotowego rozwiązania a decyzję musisz podjąć sam zgodnie z sobą. Jedyne co na tą chwile mogę poradzić to wizytę u psychologa czy terapeuty aby pomógł Ci się z tym zmierzyć a i szczera rozmowe z żoną. 

[Realistka]

Godzinę temu, Ja-cek napisał:

Witam. 

Mam 42 lata. Jestem żonaty, mam dwoje dorosłych dzieci. Jedno ma zespół Aspergera i HAD. Prawie wcale nie wychodzi z łóżka, ma myśli samobójcze. Drugie funkcjonuje niewiele lepiej, ma depresję i myśli samobójcze. Żona jest znerwicowana, mówi, że ma depresję. Ja mam nerwicę, depresję i chyba borderline. Czuję się winny całej tej sytuacji. Od początku źle się czuję w małżeństwie. Nie mam żadnych kolegów, znajomych. Każdy mój dzień jest smutny, pozbawiony sensu. Myślę o tym, żeby odejść od żony i próbować odnaleźć się w dużym mieście i zacząć terapię. Finansowo wspierałbym żonę i dzieci. Żona często mówi, że lepiej byłoby, gdybym odszedł. Ja się boję zostawić dzieci, ale dłużej nie umiem tak żyć. Doradzicie mi coś?

 

Jedyne co mi przychodzi na myśl to terapia rodzinna. 

[Ja-cek]

Realistka - Dziękuję za poradę. Próbowaliśmy terapii rodzinnej kilka lat temu, ale nic z tego nie wyszło.

[Gość Luna*]

A rozmawiałes z zoną, albo sam sie zastanawiales, z jakiego powodu nie wyszlo? 

Czy poddales sie przy pierwszych trudnosciach?

[Ja-cek]

Luna,

Nie wyszło, bo chyba do siebie nie pasujemy. Żona jest introwertyczką, a ja lubiłem życie. Nie poddałem się od razu, jestem z nią ponad 20 lat. Nie wiem jednak, czy warto dalej się męczyć, jest chyba coraz gorzej. Chciałbym, żeby się poprawiło.

[Gość Luna*]

No samo to raczej małe szanse, ze sie poprawi. Jesli jestes pewny swojej decyzji, to warto pojsc za tym, i dzialac. Zycie masz tylko jedno.

Biernosc niszczy najbardziej, albo pozostawanie w czyms, do czego nie ma sie przekonania.

[MatkaB]

Ciężko doradzić... Dzieci na pewno komplikują sprawę, ale... Dogadajcie się z żoną oboje macie ten sam problem.,

[namiestnik]

A czy żona poradzi sobie sama z dwójką Waszych dzieci?

Wspieranie finansowe to jedno. Ale realna pomoc i bycie przy boku to drugie.

 

Czy naprawdę zrobiliście wszystko dla zdrowia własnego, zdrowia związku i zdrowia dzieci? Poprawa w którejkolwiek z tych stref da dużą ulgę.

 

A może faktycznie Ty kogoś poznasz z kim będziesz pasował, żona kogoś pozna z kim będą pasowali. Tylko mam wrażenie, że jesteście w ciężkiej sytuacji psychicznej i trudno Wam będzie się odnaleźć też w nowych związkach.