Jestem tak beznadziejna ze sama w to nie wierze

[beznadziejnosc]

Nie mam sił zyc. Nie mam sił nic robić. Czuje się tak głupia i niepotrzebna. Czuje totalna pustkę i nienawiść do siebie samej, ze nie potrafię kierować swoim życiem. Sama nie wiem od czego zacząć, jeśli chciałabym nakreślić sytuacje. Spotykam się z żonatym facetem. Tak, wiem, ze wpakowałam się i cierpię na własne życzenie. Chciałabym to skończyć, a nie potrafię. Nie wiem czy go kocham, czy to tylko choroba, ale nigdy wcześniej nie czułam czegoś takiego, ze bez tego człowieka nie mogę zyc. Jestem po rozwodzie z narkomanem i hazardzista. Po 4 latach terapii dla współuzależnionych. Wiedzę mam duża, ale nie umiem się zastosować. Nie miałam tak z mężem. Miałam doły i nie umiałam tez długo odejść, ale bardziej miałam nadzieje, ze uda się coś u nas zmienić, żeby dziecko miało rodzine. Nie udało się, wiec odeszłam. Jestem także DDA, DDD i choruje na bulimię, która od paru lat na szczęście nie jest tak intensywna. Epizody pojawiają się może raz na pół roku. Tego faceta chyba sobie po prostu zastąpiłam, jako przedmiot do swoich chorych potrzeb. Bulimia zajadalam brak miłości. Teraz zajadam nim. Tak to widzę. Chora głowa zawsze znajdzie ujście. Nie mam problemu, ze muszę być w związku. Po rozwodzie nie byłam w żadnym i naprawdę, mimo wielu innych problemów, byłam szczęśliwa. Poznałam jego. Byliśmy przyjaciółmi, ale od samego początku wiedziałam, ze czuje coś więcej. Próbowałam się powstrzymywać, ale niedługo mi się to udawało. Wiedziałam, ze ma rodzine. Wpakowałam się w to z pełna świadomością. Nie wiedziałam, ze dalej to wszystko się tak potoczy. Nie przypuszczałam, ze i z jego strony będzie takie zaangażowanie. Wolałabym żeby był takim zwykłym dupkiem, co kłamie mnie i oszukuje. On tego nie robi. Próbował się rozwieść. Jest z innego kraju. Nie zostawi dzieci, nie sprzeciwi się rodzinie. Żona zgadza się na rozwód, ale tylko pod warunkiem, ze wróci tam do swojej rodziny. On na to się nie zgadza, bo straci dzieci i rodzine. Nie jest tak jak w pospolitych związkach kochanków. Nie wychodzi z nią nigdzie, prócz wyjścia do rodziny, a i to zdarza się rzadko. Mimo to mam ból, jasne, ale rozumiem, ze sama wpakowałam się w taki związek. Nie robi nic, na co ja nie wyraze zgody. Ja go kontroluje, on na to pozwala, po czym widzę, ze go to meczy. Bo ileż można zyc w klatce ? Mówi ze boi się czasem iść wykapać, żebym nie była zła. Boi się jak pójdzie do rodziny z nią, ze będę zła i przestane się odzywać. Wysyła filmiki, zdjęcia, abym miała pewność. Wiele razy go sprawdzałam. Nigdy nie znalazłam czegoś, co świadczyłoby o tym ze kłamie. I to jest chyba najgorsze. Przez to nie umiem odejść. Z drugiej strony wiem, ze to nie jest normalne, abym go ciagle kontrolowała. Czasem odpuszczam, ale nie umiem jeszcze ze wszystkim. W zasadzie to nieważne. Chce go zostawić, bo nie chce tak zyc. Nie umiem. Mam takie okropne stany kiedy go np zablokuje wszędzie i nie odzywam się pare dni, ze nie umiem sama siebie znieść. On przyjeżdża, prosi. Są także momenty, ze on już nie może znieść mojej kontroli i chce odejść. Tak mówi, ale jeszcze nigdy tego nie zrobił. Kiedy tak mówi, to ja wpadam w szał. Bije go, rozwalam rzeczy. Wsiadam w auto i jeżdżę jak szalona. Nie kontroluje się. Nie umiem się opanować. Po czym płacze i nienawidzę siebie jeszcze bardziej, za to ze robię takie rzeczy, ze nie umiem się uwolnić. Czemu on po prostu nie odejdzie ? Tak byłoby lepiej. Cierpiałabym, ale chyba wtedy miałabym tez okazje go do końca znienawidzić. Gdyby nie moje dziecko, które nie ma nikogo prócz mnie, już dawno bym ze sobą skończyła. Czasem mam myśli, ze muszę się zabic dla dobra wszystkich, bo dziecko także przeze mnie cierpi. Mam myśli ze nie mogę zostawić dziecka i powinnam zabic nas oboje. Z drugiej strony mam wiedzę i świadomość, ze to choroba i można się leczyć. Wierze jednak nadal w to, ze mogę zyc normalnie i być szczęśliwa jak kiedyś. Czas po rozwodzie do poznania jego był bardzo dobrym okresem w moim życiu. Terapia dawała mi sile. Miałam wsparcie, przyjaciół . Teraz mieszkam za granica. Nie mam tu nikogo. Nie mam ochoty nazwiazywac tez żadnych znajomosci, bo mam pokręcone życie i to będzie wychodzić w rozmowie. A ja tego nie chce. Kłamania, kręcenia. A prawdy nie powiem, bo mi wstyd. Czuje się tak bardzo samotna z tym wszystkim. W czwartek mam wizytę u psychiatry. Kiedyś brałam leki. Pewnie i teraz mi da, ale ja potrzebuje terapii. Sama nie ma rady. Nie wiem czy ten lekarz jest tez psychoterapeuta. Zobaczę w czwartek. Tu, za granica jest dużo ciężej znaleźć pomoc, w dodatku, ze muszę szukac polskich lekarzy w tej kwestii. Po niemiecku nie będę umiała wyjaśnić sytuacji. Nie umiem jej nawet po polsku normalnie wytłumaczyć. Czy ktoś tu może ma podobnie jak ja ? Czy ktoś może mi jakkolwiek pomoc ? Nie chce umierać. Chce zyc dla siebie i dziecka.

Wiem, ze to wszystko bardzo chaotyczne, ale próbowałam nakreślić sytuacje w totalnym skrócie. Może ktoś ze mną porozmawiać ?

[shira123]

jasne ze chcesz zyc.ratuj sie.jestes chora,moze to zaburzenie osobowosci lub cos innego.musisz isc do tego psychiatry.bedzie dobrze tylko zacznij leczenie i terapie koniecznie.staraj sie wyciszyc,moze joga, medytacja,spacery

powodzenia!

[beznadziejnosc]

Skad brać sile ? 3 dzień wegetuje. Płacze, leżę. Wzięłam zwolnienie lekarskie, bo nie jestem w stanie iść do pracy. Boje się, ze sie tam rozpłacze. Oczy mam zapuchnięte i mi wstyd. Już jutro wizyta. Tylko w tym pokładam nadzieje. Ale wiem, ze same leki nic nie pomogą. Mam nadzieje, ze znajdzie się tu w Niemczech jakiś psychoterapeuta..

[doi]

6 minut temu, beznadziejnosc napisał:

Skad brać sile ? 3 dzień wegetuje. Płacze, leżę. Wzięłam zwolnienie lekarskie, bo nie jestem w stanie iść do pracy. Boje się, ze sie tam rozpłacze. Oczy mam zapuchnięte i mi wstyd. Już jutro wizyta. Tylko w tym pokładam nadzieje. Ale wiem, ze same leki nic nie pomogą. Mam nadzieje, ze znajdzie się tu w Niemczech jakiś psychoterapeuta..

Nie musi ci być wstyd i jeśli możesz- nie kop siebie. Strasznie siebie kopiesz- a to co się dzieje, jest poza twoją wolą. Obwiniasz się za wszystko - co jest częścią zjazdu, kryzysu, objawem. Z tego co piszesz żyjesz ciągle w jakichś dziwnych związkach,  jakoś dziwnie to funkcjonuje. Leki i psychiatra tak, i mogą z czasem cię ustabilizować, nie odrzucaj. Ale faktycznie terapia  i kontakt z kimś profesjonalnym może pomóc. Jest pomoc psychologiczna on-line, czasem przez skape, po polsku, poszukaj w necie. To jest namiastka, ale jest. Może tam gdzie mieszkasz są jakieś grupy wsparcia? Wypytaj o wszystko psycho. Spisz sobie pytania, masz czas przygotować się do wizyty. Jak nachodzą cię myśli samobójcze, zadzwoń do kogoś, napisz coś na kartce, jak się czujesz, czemu, co chciałabyś zrobić, o czym marzysz. Pisz sama do siebie. Napisz do dziecka. Pisz tutaj.

To że piszesz że jesteś "beznadziejna" to objaw choroby, nie rzeczywistość. Masz na nosie wykrzywiające okulary. Bo taka to choroba. Nie możesz się obwiniać za np. ból wątroby tak samo jak za ból duszy.

Czerp siłę z tego, że jesteś mamą, że jutro masz wizytę, że chciałabyś się zmienić, ze chcesz żyć inaczej. Bo przecież tego bardzo chcesz, skoro walczysz.

[shira123]

tak przeczytalam dokladnie twoj post...masz napady zlosci.moze to borderline? w kazdym razie koniecznie i pilnie potrzbujesz terapii, dobrze ktos napisal,szukaj tez grup wsparcia. ponoc w Niemczech sluzba zdrowia ma specjalne terapie na zaburzenia osobowosci,tylko nie wiem czy sie dlugo nie czeka.

koniecznie sie ratuj,jestes wazna i potrzebna sobie i dziecku.

i pamietaj,teraz jest zle ale moze byc o niebo lepiej.

ja 2 lata temu non stop plakalam w glebokiej depresji, i wyszlam z tego!

trzymaj sie!

[refren]

beznadziejnosć,  nie masz już nic do stracenia. Uwikłałaś się w sytuację, która zabiera Ci wszystkie siły. Nie jest to chyba żadne szczęście. Jeśli zerwiesz kontakt z tym facetem, może być tylko lepiej. W ogóle może być już tylko lepiej, więc nie bój się rozstania. Jak wytrzymasz jakiś czas poczujesz ulgę i wrócisz do normalności. Oczywiście do czasu następnego toksycznego związku, więc pora wrócić na terapię.

W dniu 5.03.2019 o 12:31, beznadziejnosc napisał:

Jest z innego kraju.

A z jakiego?

W dniu 5.03.2019 o 12:31, beznadziejnosc napisał:

Po 4 latach terapii dla współuzależnionych. Wiedzę mam duża, ale nie umiem się zastosować.

Wiedza nie wystarcza, bo to problem emocji i uzależnienia od nich.  

[beznadziejnosc]

1 godzinę temu, refren napisał:

A z jakiego?

Syria. 

Bylam dziś u psychiatry. Dostałam leki. Mam nadzieje, ze pomogą, ale przecież nie pomogą odejść !! Pytalam o terapie. Tutaj za terapie się płaci. Nie ma darmowych. Polecił mi jedna Polkę niedaleko. 180e jedna wizyta. Nie ma szans. Nie mam na tyle kasy. Czuje się jak w pułapce. Na chwile dzisiaj było ok. Zjadłam coś w końcu. Pojechałam nawet do Düsseldorfu szukać szkoły, żeby dalej robić język. Godziny rozmów jednak już były zamknięte, wiec wróciłam z niczym. Zasnęłam w końcu popołudniu ze zmęczenia, ale teraz znów siedzę i płacze i mnie rozrywa od środka. Nienawidzę tego stanu. Nie chce zyc

[refren]

Tak myślałam, że jakiś kraj islamski, bo np. w naszej kulturze to oczywiste, że po rozwodzie dzieci zostają przy matce, w dodatku ten rozwód byłby z powodu zdrady mężczyzny, więc dlaczego on miałby odbierać kobiecie dzieci? W jego kulturze za to dzieci i kobieta są własnością mężczyzny, więc nic dziwnego, że nie chce, aby odeszły.  Poza tym w jego kraju prawnie dozwolona jest poligamia, więc po co miałby się rozwodzić? Ale nawet zakładając jego względnie dobrą wolę, to i tak są  olbrzymie różnice kulturowe.

Może po związku z narkomanem i hazardzistą nowy związek wydaje Ci się rajem, ale to raczej złudzenie i nie ma tu przyszłości. Może on się bardzo stara, ale zastanów się, co Ci ma do zaoferowania. Jest cała masa mężczyzn bez nałogów, którzy nie mają rodziny i są z Twojej kultury, musisz tylko uwierzyć, że jesteś warta normalnego związku.  Może przyzwyczaiłaś się do znoszenia bólu, ale pora się zlitować nad sobą, ciągłe cierpienie nie tylko paraliżuje życiowo, ale może doprowadzić do jakichś chorób fizycznych.

Ja bym spróbowała się skontaktować z tą fundacją, specjalizują się w podobnych problemach kobiet i widzę, że mają w ofercie terapię przez skajpa.

https://www.kobieceserca.pl/psychoterapia/

Warto też poczytać dostępne materiały.

https://www.kobieceserca.pl/czytelnia/

 

 

[beznadziejnosc]

On jest akurat chrześcijaninem. Nie ma poligamii i jednak trochę sie różni od muzułmanów. Muzułmanin może np się rozwieść, chrześcijanin nie (jak u nas kiedyś). W sumie może, ale oznacza to, ze rozwód z jego winy, wiec traci dzieci i swoją rodzine także, bo po prostu się jego wyrzekają. Ona na rozwód się godzi, ale właśnie pod tym warunkiem, ze ona wraca z dziećmi do Syrii. On się na to nie godzi. Na zdrowy rozsądek ja rozumiem i jego rozumiem. Na zdrowy rozsądek jednak to ja powinnam odejść. Ale tu właśnie zaczynaja się schody. Nie potrafię. Nie potrafię właśnie ze względu na to, ze mnie nie kłamie. Mówi jasno i wyraźnie, ze jedyna szansa jest jeśli ona tu z dziećmi zostanie. Pewne jest, ze ona się nie zgodzi. Także nie ma tu nikogo, prócz wujka. Gdyby kłamał, gdyby oszukiwał, byłoby mi prościej chyba, bo nie zniosłabym tego bólu na dłuższa metę. Tak czy siak, nasz związek nie ma przyszłości i wiele razy rozmawiamy, ze już nie będziemy się spotykać. Ja się jakoś trzymam, ale on w końcu przychodzi, a ja nie potrafię go nie wpuścić. I znów to samo. Spotykamy się i znów kończymy. 

To jest chyba tak, ze właśnie jestem przyzwyczajona do bólu. Nie zdążyłam ba terapii przerobić dzieciństwa. Współuzależnienie i moja bulimia były na pierwszym miejscu, wiec nad tym pracowaliśmy z terapeuta. Potem wyjechałam tutaj. Byłam sama i było mi bardzo dobrze ze sobą. Aż poznałam jego. Bóg mi mózg odebrał. 

Te fundacje tez już znalazłam i się skontaktowałam. Czekam na odpowiedz. Chwytam się teraz wszystkiego co możliwe, co mogłoby pomoc. Znalazłam koło siebie al-anon. Przecież mechanizmy te same - uzależnienie od partnera. Obawiam się tylko reakcji tych kobiet, które najczęściej były tez zdradzane, ze zwyczajnie na mnie najadą. Nic nie szkodzi spróbować. Muszę przełamać wstyd, bo nie ruszę. Odezwałam się także do terapeutki z Polski, ale właśnie wiem, ze ona kiedyś została zdradzona i odpisała, ze nie może mi pomoc. Odezwałam się do znajomych z grup al-anon, z warsztatow, z rekolekcji gdzie kiedyś w Polsce jeździłam. Mam kontakt z paroma kobietami co były w takiej sytuacji lub są nadal. Uspokoiłam się trochę po tych paru dniach leżenia i płakania. Szukam, szukam, aż znajdę. 

[refren]

beznadziejnosc,

widzę postęp.

W dniu 9.03.2019 o 21:17, beznadziejnosc napisał:

Na zdrowy rozsądek jednak to ja powinnam odejść. Ale tu właśnie zaczynaja się schody. Nie potrafię. Nie potrafię właśnie ze względu na to, ze mnie nie kłamie. Mówi jasno i wyraźnie, ze jedyna szansa jest jeśli ona tu z dziećmi zostanie.

Kogoś musiał okłamać, Ciebie albo żonę wcześniej, bo chyba nie przyznał się od razu, że ją zdradza. A poza tym mówi Ci coś, co nie daje daje nadziei, co z tego, że szczerze.  Nie chce rezygnować z dotychczasowej rodziny. Nie wiem jak miałby zatrzymać żonę z dziećmi i jednocześnie spotykać się z Tobą. Żona ma to akceptować czy on chce udawać, że już Cię nie ma?

W dniu 9.03.2019 o 21:17, beznadziejnosc napisał:

Ja się jakoś trzymam, ale on w końcu przychodzi, a ja nie potrafię go nie wpuścić.

A on wykorzystuje to, że nie potrafisz.

[beznadziejnosc]

W ogóle jej nie powiedział, ze zdradza. Nie mówił, ze ma kogoś. Ona to jednak wie, bo dlaczego wiecznie poza domem jest ? On chce, aby oni się rozwiedli, a ona po rozwodzie została tu z dziećmi, aby mógł je widywać i zabierać do siebie. 

Tak czy siak.. ja nie widzę przyszłości. Wczoraj kazałam mu wyjść i jak na razie się nie odzywam. Pisał, dzwonił, przyjechał pod dom. Nie uległam, ale nie wiem jak długo dam radę.. Takich sytuacji już trochę było, ale maksimum po 2 dniach wysiadałam. Na razie staram się trzymać zasady AA: Dzisiaj się nie napije. Bo on cholera jak narkotyk! Chwila ulgi przy nim, odlot, a potem znów cierpienie. We wtorek ide na grupę al-anon. Znalazłam kolo siebie. Rozmawiałam z kobieta, co prowadzi. Mam przyjść. Bałam się, ze nie będą mnie chcieli, ale mogę przyjść. Czekam na ten dzień jak na zbawienie. A póki co leki mnie jakoś wytlumiaja. Przynajmniej chodzę normalnie spać. 

[doi]

W dniu 9.03.2019 o 21:17, beznadziejnosc napisał:

To jest chyba tak, ze właśnie jestem przyzwyczajona do bólu. Nie zdążyłam ba terapii przerobić dzieciństwa. Współuzależnienie i moja bulimia były na pierwszym miejscu, wiec nad tym pracowaliśmy z terapeuta. Potem wyjechałam tutaj. Byłam sama i było mi bardzo dobrze ze sobą.

Jest tak jak piszesz. Nie doszłaś jeszcze do mechanizmów, do dzieciństwa. Jest jeszcze ta fundacja (odezwali się?) i poszukaj może terapii on line? Bulimia, współuzależnienie- to symptomy, pod nimi jest coś więcej. Żyjesz kimś innym, nie sobą- w tym co piszesz widzę pewien mechanizm: jak ten ktoś jest, to żyjesz, jak nie ma - to umierasz, ale jak jest to się z nim zlewasz a potem buntujesz na to zlanie, zatracenie siebie - teraz jest bunt na zlanie z nim. Zdrowy odruch, ale samej będzie ci bardzo trudno (pewnie jest). Obrazowo ujmując: rzygając (bo to twój symptom) próbujesz się tego balastu, tego uzależnienia, ucisku, nadmiaru, tego swojego nie-istnienia/jego istnienia pozbyć. A depresja to bunt psyche, która wreszcie chce być zauważona z jej problemami. Al-anon pomoże ci znaleźć jakiś grunt, ludzi, dać siłę, ale to nie terapia. Są tez książki o współuzależnieniu i mechanizmach przemocy, może coś znajdziesz dla siebie, jak sie trochę uspokoisz?

Daj znać jak było na mityngu.

[beznadziejnosc]

Tak, odezwali się. Próbowałam sie połączyć video, ale mam za słaby net w domu. Mieszkam w małej miejscowości koło Düsseldorfu, przy samym lesie i polu. Okropnie tu z zasięgiem. Tylko rozmowy idą. Niestety nie można się zobaczyć, a kobieta powiedziała ze to bardzo ważne. Ona właśnie prowadzi terapie on-line. Pójdę we wtorek, bo mam wolne do innych sieci, czy mogą mi zaoferować w moim miejscu lepszy internet. 

Ataków bulimicznych nie mam już długo. Mam nadzieje, ze tak zostanie. Z nim 4 dzień się nie spotykam, ale wczoraj wymieklam i dałam ulżyć swoim zalom, do niego. On pisze non stop, nie mam siły zablokować i nie czytać. Ale nie odbieram i uparcie nie daje sie namówić na spotkanie. Napisałam mu, aby mój klucz od domu zostawił w mojej szafce w pracy. Napisal ze mnie nienawidzi. Nie zostawił klucza, ja nie mam siły nalegać. Dzisiaj jednak widzieliśmy się w pracy, bo niestety razem pracujemy i prosił, żebyśmy porozmawiali. Powiedziałam, ze nie ma o czym. Nawiązałam kontakt z wieloma kobietami w podobnych sytuacjach. Zawsze jakaś ma czas na popisanie, wiec piszemy ze sobą, żeby nie pisać do nich. Czuje się jednak taka bezradna. Tamci faceci się do nich nie odzywają. Ten wciąż pisze o swoim bólu i jak cierpi i to mnie rozwala.

Jakbym mogła to proszę o jakieś tytuły książek, najlepiej żebym mogła z neta ściągnąć.

[doi]

Żale, emocje będą, to normalne. On będzie testował granice, gadał o cierpieniu, sprawdzał a ty gdy ulegniesz przekażesz mu, że jak będzie bardzo próbował to ty go zawsze wpuścisz za którymś razem. Ulegając powiesz mu "dziwiętnaście razy próbuj, ale za dwudziestym zwyciężysz"- i to go będzie motywowało do dalszych kontaktów.

"Kobiety, które kochają za bardzo" Robin Norwood. 

Pomyślałam też o "Molestowaniu moralnym" Marie France Hirigoyen

Wrzuć w net o uzależnieniu od miłości, "kochać za bardzo" a także "stalking"- to tam mechanizmy mogą być podobne, może coś cię zainspiruje.

 

 

[beznadziejnosc]

Dzisiaj kobieta z tej fundacji napisała, ze terapia na Skype, nawet jeśli będę miała dobry internet, nie jest dobrym rozwiązaniem dla mnie i ona się jej nie podejmie. Po naszej próbie połączenia się video, poprosiła, abym opisała sytuacje na maila, aby znała cały obraz. Opisałam i dziś taka odpowiedz dostałam. Jedyna szansa dla mnie to ten al-anon.. 

Kobiety które kochają za bardzo właśnie znalazłam i zabieram się do czytania. Już pare osób mi te książkę poleciło. Dziękuje 

[shira123]

Jestem zdziwiona,dlaczego ta pani z fundacji ci odmowila.trzymaj sie!

[doi]

17 godzin temu, beznadziejnosc napisał:

Dzisiaj kobieta z tej fundacji napisała, ze terapia na Skype, nawet jeśli będę miała dobry internet, nie jest dobrym rozwiązaniem dla mnie i ona się jej nie podejmie.

 

Być może dlatego, że dużo do przepracowania i raczej terapia musiała by być długoterminowa. Może ją przerosło. Ale postąpiła profesjonalnie. Gorzej by było gdyby zaczęła a potem cie odrzuciła - bardziej by bolało. Czasem właściwego terapeuty szuka się długo.

Ale są inni terapeuci, inne kontakty, czasem wsparcie psycho on line lub mailowe, niekoniecznie terapia. Poszukaj w necie. Wyszukaj też "kryzys psychologiczny", fora dla "kochających za bardzo". To dobrze, że piszesz z innymi kobietami w podobnej sytuacji.

Poszukaj też czegoś o psychodynamice związków. Może o dzieciństwie, "Powrót do wewnętrznego domu"? To forum też jest długie i szerokie, może znajdziesz tutaj info.

Jak czytasz zwróć uwagę na to co sie dzieje z tobą. Ważne jest to, co "nazywa" twoją sytuację, czujesz "O, też tak mam!" albo coś co budzi emocje, złości, męczy, powoduje płacz.