Wołanie o pomoc.

[Cherry11]

Proszę o pomoc.. Nie wiem już co mam robić, liczę jeszcze na jakiś cud.. Chcę normalnie żyć, chcę wyzdrowieć... Ale w głębi czuję się nienormalnie, czuję jakbym była tu uwięziona, zawieszona w tym świecie. Jak na poczekalni do śmierci. Nic mnie nie cieszy, nie mam żadnej pasji, wszystko dla mnie to strata czasu.. Nie umiem cieszyć się z byle czego, nie wiem czym ludzie się cieszą, dlaczego są weseli, jak mogą się cieszyć skoro w każdej chwili może stać się coś strasznego? Ja najbardziej boję się o męża... Bardzo go kocham, jest dla mnie całym światem i osobą, która wszystko o mnie wie. Panicznie się boję, że coś złego się stanie, nie mogę znieść myśli, że w każdej chwili może mu się coś stać. Jestem nerwowa kiedy go nie ma, sama nawet nie lubię chodzić na spacery, nic nie lubię robić sama. Przy nim czuję się spokojniejsza, ale bardzo nieszczęśliwa, bo kocham go i chcę żeby miał normalną żonę. ;(  Dlatego, że w niczym nie widzę sensu, unieszczęśliwiam go. Mówię jedno, robię co innego. Często zmieniam zdania, nie wiem co mam o sobie myśleć, nie lubię siebie. Nie lubię się spotykać z innymi ludźmi, wolę siedzieć w domu. Cały czas jestem zmęczona, niewyspana, coraz gorzej ze mną. Siły mi się kończą. Z każdym tygodniem czuję się jeszcze gorzej.. Mam takie wrażenie. Dwa tygodnie temu zwolniłam się z pracy szybciej, bo nie mogłam wytrzymać. Wyszłam i się rozpłakałam, poszłam do Kościoła i cały czas po policzkach leciały mi łzy, nie mogłam się powstrzymać, chociaż próbowałam  się uspokoić przed ludźmi, którzy patrzyli na mnie jak na wariatkę, ale było bardzo ciężko... Wszystko i wszyscy mnie denerwują, najlepiej, żeby nikt się do mnie nie odzywał, żebym mogła zamknąć się w jakiejś wieży i czekać na śmierć... Mam lepsze chwile, ale bardzo rzadko.. Mój zapał do działania jest bardzo wątły, nie mam pewności siebie, nie mam silnej woli..