Nie mam siły dłużej żyć

[mercymona]

Jak w temacie...

Nie mam siły na nic.

Jedynie pomysł pójścia po wódkę, żeby wymieszać ją z dużą ilością Alproxu wzbudza we mnie jakiekolwiek siły witalne.

Żeby to się wreszcie skończyło...

A że samozwańczą samobójczynią jestem nie od dziś- obawiam się, że skończyłoby się "tylko" na długim pobycie w szpitalu. A przecież nie do tego dążę... Zaczęłam rozważać inne sposoby, które do tej pory zbyt mnie przerażały. Skok z jedenastego piętra lub pociąg (mieszkam obok torów).

Od półtora miesiąca tkwię już w totalnej pustce. Wszystko przekładam na jutro, mam nadzieję że jakimś cudownym sposobem jutro nie nastąpi, następuje...

Tym sposobem nawarstwiło mi się mnóstwo rzeczy. Dla normalnego człowieka do nadrobienia w tydzień, dla mnie chyba już nigdy. Wychodzę z domu maksymalnie dwa razy w tygodniu- po jedzenie. Czasami nie jem po 3 dni, bo nie mam siły umyć się i wyjść. Nie chcę się spotykać z nikim, nawet mamą i chłopakiem. Nie chcę żeby ludzie widzieli mnie w takim stanie. Właśnie leżę i zawalam bardzo ważne sprawy (ważne- gdybym miała żyć), np. sesję na uczelni. Skoro do niczego się nie nadaję, nie mogę się pozbierać, każda czynność sprawia mi ogromny ból psychiczny, to może pora pójść w prawo albo w lewo, przestać odkładać wszystko na jutro?

I popełnić wreszcie samobójstwo (daj Boże skuteczne, chociaż w Boga nie wierzę)...

W innym przypadku co zrobię jutro?

Znowu powiem sobie "jutro"?

Ile tak można?

Nie mam siły już dłużej cierpieć.

Ogarnąć swojego życia też nie mam siły. Pozostaje chyba tylko jedno rozwiązanie...

[Gość]

[quote

 

Ogarnąć swojego życia też nie mam siły. Pozostaje chyba tylko jedno rozwiązanie...

 

 

Owszem. Wizyta u psychologa i i postarać się wyjść z tego syfu.

[superb]

Co się stało półtora miesiąca temu?

 

Byłem w podobnym stanie, też wychodziłem raz na tydzień z domu w nocy, przed zamknięciem sklepu.

Miałem już nawet zaplanowaną ceremonię mojego pobrzegu - wybrałem urnę, zaplanowałem, kto z moich znajomych ma przyjść, a kto się ma nawet nie odważyć o tym myśleć i takie tam....

 

Nie wiem, z kim masz lepszy kontakt - z mamą czy z chłopakiem, i dlaczego oboje nie widzą, że potrzebujesz pomocy,

ale MUSISZ jednej z tych osób powiedzeć, że koniecznie musisz wybrać się do specjalisy, najlepiej psychiatry i psychologa.

 

Byłem w podobnie beznadziejnej sytuacji i wyszedłem z tego.

Skoro ja to zrobiłem, to Ty też z tego wyjdziesz.

 

Jeszcze raz powtórzę, musisz zasięgnąć pomocy z zewnątrz,

jak najszybciej, czas działa na Twoją niekorzyść - wiem bo to samo przeżyłem.

[mercymona]

Tylko że ja choruję od 2012 roku.

Zdążyłam "zwiedzić" już pięciu psychologów, siedmiu psychiatrów, a nawet szpital psychiatryczny :)

Farmakoterapię również podejmowałam siedem razy- dwa pierwsze skuteczne, pięć ostatnich kompletne zero...

[superb]

Co stalo sie 1.5 miesiaca temu?

Pewnie nie raz zastanawialas sie co jest przyczyna wszystkich problemow. Jakbys mogla zmienic jedna mala, elementarna rzecz to byla by to?

[mercymona]

Gdybym mogła zmienić jedną rzecz? Szczerze?

Eutanazja na życzenie...

Kompletnie nic nie stało się półtora miesiąca temu.

Tak samo jak nic nie stało się przed próbą samobójczą.

Żyjesz, nic cię nie cieszy, odwalasz po prostu to co musisz ale jakoś to wszystko funkcjonuje.

Do pewnego momentu... Aż coś pęknie.

A później już tylko systematycznie staczasz się na dno.

Właśnie przeżywam to trzeci raz.

[Gość]

mercymona, Uwierz, rozumiem Cie jak nikt. Co do eutanazji, to powinna być jednym z podstawowych praw człowieka.