Co dalej z tym robić?

[jordan458]

Dzisiaj kończę 28 lat. Połowa z tego to męka, festiwal cierpienia i upokorzeń. To też nieskuteczne leczenie, różne diagnozy, schizotypia, schizofrenia paranoidalna (ta wydaje się być mało prawdopodbna choć to ostatnia). Przyjmowanie różnych leków: ketrelu, rispoleptu, jescze raz ketrelu, sulpirydu, fluanxolu, solianu. Nic mi tak naprawdę nie pomaga. Zaczynam w sposób racjonalny myśleć o samobójstwie. To wszystko nie ma sensu, moje życie nie ma sensu. Po co żyje ktoś taki jak ja. Brak zrozumienia przez kogokolwiek mojego problemu. W leczeniu nie posunąłem się ani nawet najmniejszego kroczku naprzód. Cały czas zmęczony, bez najmniejszej chęci do życia, nieodczuwający przyjemności, tepy umysłowo, wystraszony, gadający sam do siebie, w tej chwili pozbawiony jakichkolwiek znajomych, niepotrafiący prowadzić zwyczajnej, przyjemnej rozmowy. Człowiek, który zdaje się nie istnieje.

[Jubacca]

Są w Twoim otoczeniu osoby, z którymi mógłbyś o tym porozmawiać? Komu najbardziej ufasz?

[jordan458]

Niestety nie mam z kim o tym pogadać. Mieszkam z rodzicami, a znimi (być może z mojej winy) mam tylko taki podstawowy kontakt.