Dobry wieczór?

[caroll]

Na imię mam Karolina, mam 27 lat. Stany depresyjne od 14 roku życia. W dorobku dwie prawie udane próby samobójcze, kilka pomniejszych, leczone uzależnienie od amfetaminy i euforyków, obecnie (znowu) na lekach. Wcześniej Ketilept, teraz Paxtin. Kiedy na nich nie jestem, mam wrażenie, jakby brakowało mi powietrza, jest wielka czarna dziura w mojej głowie, przepaść, otchłań bez dna. Nie lubię siebie i nigdy nie byłam w związku. Może to dlatego, że kiedy nie płaczę, staję się choleryczką-paranoiczką? To się właśnie nazywa życie na fali: od uniesienia do bezcelowej rozpaczy. I tak w kółko.

 

Ale walczę. Rzuciłam dragi, chodzę na terapię , biegam, zdrowo się odżywiam, biorę leki. Jest lepiej.

[Gość]

Fajnie, że coś robisz. Jak terapia?

[cheiloskopia]

Hej, Karolina :) Co wywołało u Ciebie stany depresyjne w tak młodym wieku? Sama pierwsza próbę samobójczą podjęłam mając 14 lat - rozumiem więc, o co chodzi :) Moje nastroje również przypominają sinusoidę i podobnie jak ty jestem na paroksetynie.

Trzymaj się i zaglądaj tutaj - nic tak nie zbliża ludzi jak problemy i kredyt hipoteczny

[filip133]

Witaj Karolino :) Trzymam za Ciebie kciuki, od dawna masz takie stany, to dużo lat walki za Tobą... Nie poddawaj się tylko próbuj dalej! :) Mówisz że jest lepiej to tego trzeba się trzymać Nie zabijaj się :)

[ekspert_abcZdrowie]

Witaj Karolina! Powodzenia na terapii!

[Pieprz]

dobry wieczór

 

chodzę na terapię , biegam, zdrowo się odżywiam

[caroll]

Terapia w porządku. Raz w tygodniu chodzę do Centrum Leczenia Uzależnień przez NFZ i muszę powiedzieć, że miałam chyba dużo szczęścia trafić na fajną psycholog, do której mam spory szacunek. Niestety nie mam szans na terapię grupową, bo w moim mieście nie ma ,,AN", a bardzo bym chciała żeby było

 

Co spowodowało stany depresyjne? Myślę że to, że od dziecka dokuczano mi ze względu na wygląd, bo byłam ,,dużym" i rudym dzieckiem. Problemy zajadałam, więc tyłam dalej i dalej. Wszyscy dookoła łączyli się w pary, a ja zawsze byłam sama, mimo że zawsze miałam przyjaciół. W końcu chyba kupiłam to wszystko, co inni o mnie mówili, że to jak wyglądam w gruncie rzeczy mówi wszystko o tym, kim jestem, przestałam się spierać. Chciałam po prostu zniknąć. Myślenie o tym sprawiało mi przyjemność.

 

A potem zaprzyjaźniłam się z wszystkim, co można spalić, wciągnąć i połknąć, straciłam 22kg,, stałam się pięknym łabędziem i wypłynęłam na pełne morze paranoji. Ale tak jak pisałam, jest już trochę lepiej.

 

 

Dzięki :)