Moje spotkanie z prywatną bestią.

[Marcepanek3]

Moje początki pisarstwa sprzed wielu laty, próbowałem pisania, aby wyrzucić z siebie nadmiar emocji i pozwolić ożyć intuicji.

 

W środku zimnej nocy budzę się cały spocony

Leżę spokojnie i patrzę na demony a -

Demony te to myśli to szczera prawda

Zapach pieprzu i myśl trująca martwa

 

Strach w umyśle cały czas pulsuje

Serce kontra rozum i wszystko wariuje

Noc wołała przytuliła się czule

Wyjmuję rewolwer i nabijam w niego kule

 

Zatrute myśli, a myśli te to żmija

Gdy próbuje spać sam się dobijam

Truję się myślą dlatego właśnie pisze

Dźwiękiem ołówka wypełniam głuchą cisze

 

Zegar wybijał godzina już trzecia

A ja leże na łóżku ledwo tli świeca

Ogień jej dogasa, uderzany wiatrem szumi

Mojej codzienności nikt nie rozumie

 

*

 

Zawiesiłem świadomość wysoko nad snem

Bo sen to bestia, która pożera mnie

Zjadła moją koronę, liście i pień

Ten cień, który za oknem wciąż chowa się

 

Czuję jego obecność – on na mnie czyha

Czuję jak się zbliża, lecz ja unikam

Korzeni dopaść mu nigdy nie pozwolę

Bo to są marzenia jeszcze nie spełnione

 

I tak ciemna noc powoli przemijała

W grobowej ciszy narastał głuchy hałas

Rzeczywistość dotknięta jak woda mętna

Coraz bardziej zaciskająca się pętla

 

Demony schowane za miłymi chwilami

Otuliły mnie zimnem i mrocznymi myślami

Usnąłem - emocje wygasły i zgasły neony

Godzinę później budzę się spocony

 

*

 

Leże w sarkofagu sam w pełnej ciemności

Jedynym przyjacielem jest ból łamiący kości

Czas złapał za szyje i postawił na moście

Na dole czuję łóżko i skacze w twardą pościel

 

Wewnątrz studni bezdźwięczna cisza

Zamknięty sarkofag w najgłębszych piwnicach

Kolor czarny - nie musisz otwierać oczu

Otwarte, czy zamknięte – żadna różnica

 

Godzinę później budzę się spocony

Już nie we śnie, lecz koszmarem nadal otulony

W szoku oddycham i odchylam żaluzję

Myślę o chwilach, których nie żałuję

 

Spokojnie pogodzony z losem sięgam po broń

Wiem co mam zrobić, czas nabić ją

Skroń od potu mokra i drżąca dłoń,

Myślę o swoim demonie i krzyczę: spłoń!

 

Rozum otruty i znowu ta pętla

Bębnem kręcę i powoli się żegnam

 

Widzę demony przebrane za myśli

Katuje mnie obecność ich wszystkich

Gdzie w tym sens?

Widzę jak latają kłócą się

A gdy o jakimś myślę zaraz wybucha

To rani serce zamiast ucha

 

Więc..

 

Trzymam w ręku szanse jedną na sześć

Naciskam na spust

Zostaje jeszcze pięć.