Witam

[krys]

Witam Wszystkich

Jestem nowy na tym forum. Cieszę się, że tu trafiłem.

Chcę pomóc synowi, który walczy z depresją od kilku lat (leczenie farmakologiczne). Mam nadzieję na wymianę doświadczeń z osobami borykającymi się z podobnymi problemami. Obecnie poszukuję grupy terapeutycznej dla syna (22 l.). Może są jakieś inne metody pomocy.

Bardzo proszę o pomoc.

Krzysztof

[Róża]

Witaj Krzysztof,ja mam podobny problem.Przede wszystkim-psychoterapia.Ale nie wiem na jakim etapie jest twój syn i jakiego typu jest depresja,reaktywna czy o podłożu biologicznym.Lekarz psychiatra prowadzący syna, powinien go skierować na terapię indywidualną czy grupową.Napisz więcej,może oboje będziemy mogli sobie wzajemnie pomóc.Pozdrawiam.

[krys]

Dziękuję za zainteresowanie i cieszę się, że odpowiedziałaś. Lekarz sugerował psychoterapię grupową lecz nie potrafił wskazać takiej grupy (Bydgoszcz i okolice). Syn próbował uczestniczyć w zajęciach dla grupy osób chorych na schizofremię. Osoby z tej grupy miały zupełnie inne problemy(znacznie poważniejsze). Syn nie chciał uczestniczyć w tych zajęciach. Obecnie syn przerwał studia. Jest wycofany z kontaktów rówieśniczych. Leczenie farmakologiczne (6 lat) przynosi coraz mniejsze postępy. Mamy nadzieję, że udział w terapii grupowej może pomóc przywrócić syna do lepszych relacji z nieznanym (zewnętrznym) światem. Syn z osobami bliskimi ma zupełnie poprawne kontakty natomiast boi się rówieśników. konfrontacji.

Tyle na razie o naszych problemach. A Ty stykałaś się z takimi problemami? Jakie są Twoje doświadczenia. Napisałaś, że masz podobny problem.

Pozdrawiam serdecznie

[Róża]

No ta psychoterapia z ludźmi ze schizofrenią to rzeczywiście nie był dobry pomysł.Dziwne,że lekarz nie jest zorientowany w tych grupach.Nie wiem czy jest u was w mieście Poradnia Zdrowia Psychicznego,tam można uzyskać poradę i pomoc psychologa.Na pewno to byłoby dużym wsparciem leczenia farmakologicznego.Mam podobne doświadczenia z moim 18-letnim synem.Z głębokiej depresji wyciągnęłam go sama(lata doświadczenia ),poszliśmy do psychiatry,który okazał się mocno niekompetentny mimo,że jest psychologiem również Nie pozwolił mi wyjśc nawet z pokoju,chociaż chciałam żeby syn bez skrepowania mógł z nim porozmawiać.Tak sie umówiliśmy w domu,żebym ja weszła i pokrótce powiedziała z czym przyszliśmy(bo syn się bał poczatku wizyty),a potem ja wyjdę i on porozmawia.Poszlismy więc do psychologa i syn w tej chwili chodzi na sesje indywidualne,a od nastepnego tygodnia-tez na grupowe.

Piszesz,ze boi się rówieśników.Podejrzewam,że to mogło zacząć się juz duzo wczesniej,w dzieciństwie,może wasza zbytnia opiekuńczość,może jakieś złe doświadczenia w szkole,dobrze by było gdybys to przeanalizował.Dotarcie do przyczyn jest bardzo ważne.Wtedy łatwiej byłoby ci pomóc synowi.I oczywiście-nie może byc sam.Twoja obecność nigdy nie zastąpi mu rówieśników,a takich kontaktów najbardziej mu potrzeba,ale staraj się jak najczęściej z nim rozmawiać,zainteresować go jakąś rozrywką,sportem,czy innymi męskimi sprawami.Żebyu nie siedział sam ze swoimi myślami.

[krys]

Interesuje mnie Twoje doświadczenie w samodzielnym wyprowadzeniu Syna z depresji. Czy posiadasz jakieś przygotowanie w tej dziedzinie?

[Róża]

Nie mam przygotowania jako takiego,sama mam depresje od dawna i z własnego doświadczenia czerpię wiedzę.

[krys]

Czy stosowaliście leczenie farmakologiczne np Seroxat, Zolafren (Zyprexa). Czy obserwujecie jakieś efekty uboczne. Syn odczuwa senność bardzo długo śpi. Trudno rano nawiązać z nim kontakt. Nie wiem czy to depresja czy leki. A może jedno i drugie.

Krzysztof