Życie przecieka przez palce

[_Jack_]

Czasem mam już wrażenie szczegolnie w tym okresie młodych 26 lat. Ze omija mnie to wszystko co w zyciu jest piekne, ze nie bede mial co wspominac jak bede juz stary. Ludzie się bawią, rozwijają zawodowo, wyjeżdżają na wakacje, poznaja innych ludzi, zakochuja sie i rozstaja.Bo chyba właśnie na tym polega życie. Oczywiście nie zawsze musi być kolorowo, jest też wiele problemów i ciężkich okresów ,ale w jakimś stopniu trzeba to życie konsumować i czerpać z niego radość.I to wrażenie że choroba zmarnowała kolejny rok życia będąc tu, gdzie było się 2 lata temu.

A nawet gorzej, bo wtedy były jakieś nadzieje i plany na przyszłość. Szczerze mówiąc powoli przestaje mnie takie życie interesować. Jeszcze jak pracowałem i leki jako tako działały to było pół biedy. Teraz od 1,5 roku nie jestem zdolny do pracy. Czuje się zdyskwalifikowany. Lekarze nie dają efektów jedyne na co ich stać to ewentualnie trochę zaleczyć objawy to trochę na takiej zasadzie jakby mechanik naprawił mi byle jak samochód albo kucharz w restauracji podał niedogotowany obiad. Jak szedłem na zwolnienie to myślałem ,że 3 miechy i wrócę a zrobiło się już prawie 2 lata. Leki mnie tylko ogłupiają. Zresztą każdy kto na to choruje zna ten cały algorytm kolejnych objawów, więc nie ma się co rozczulać. Tak na marginesie już wolałbym być zdrowy i zapier***ać w obozie Dachau w kamieniołomach niż wegetować w apatii i poczuciu beznadziejności.

[follow]

Niestety życie ma taki urok, że można je na wiele sposobów przezywać i w zasadzie każdy jest właściwy. Niewłaściwa jest niewiedza, brak świadomości i woli walki oraz autodestrukcja. Może to banalne i trywialne co napiszę, ale żeby było lepiej, musi być gorzej. Czasem to trwa rok, czasem 5 lat. Pozytywne jest to, że masz świadomość tego co się dzieje i widzisz różnicę pomiędzy obecnym życiem , a tym jak było dawniej i widać, że tęsknisz do dawnego życia, a to już spora część sukcesu.