[Opowiadanie] Cześć, Jedzenie.

[Gość]

- Cześć Jedzenie.

Wredne, złe i podstępne. Jednak jak bardzo przyjemne.

- Cześć – odpowiedziało, niby to obojętnie, ale miało już swój plan. I wiedziało, że i ja mam swój plan wobec niego.

Znajomość zwykle zaczyna się niewinnie. Powoli zaczynamy się poznawać od skromnego ‘cześć’ do głębszego ‘co tam u Ciebie?’’. I choć mijaliśmy się często już w swoim życiu, dopiero w chwili z myślą o odchudzaniu, zaczynamy pytać o zdrowych i niezdrowych kumpli jedzenia. O ich skład i wartość energetyczną. Chcemy pogłębiać znajomość bardziej i bardziej. Aż w końcu uzależniamy się od niej. Staje się toksyczna i niebezpieczna, jest jak narkotyk, któremu jedni ulegają, a drudzy – nie.

 

- On jest zły – szepcze mi cichutko do ucha, gdy sięgam ręką po batona z półki. Okręcam go w dłoniach parę razy, zerkam pod zagięcia i czytam drobny druczek. 509 kalorii, coś sztucznego, tłuszcze.. Przerażona odkładam smakołyk i wychodzę ze sklepu. Jedzenie głaska mnie po główce i uspokaja. Cieszy się z mojej silnej woli, gratuluje, sprawia, że czuję się doceniona. Jednak coś jest nie tak. Choć magiczne cyferki na wadze lecą w dół, odbicie lustrzane jest niezmienne, wszędzie jest za dużo. Wciąż gruba.

Ale Jedzenie chce mi pomóc, klepie mnie po plecach i zaczyna swoje czary. Postanawia potępić większą ilość swoich kumpli.

-Oni się źli, niezdrowi i pełni tłustych kalorii. Banany są złe, chleb – zły, węglowodany – nie, nie, nie.

Jedzenie ograniczyło mi spotkania z jego kumplami. Z początku było ich całkiem sporo, z czasem liczba zaczęła się zmniejszać, aż w końcu ograniczyła się do minimum. Jedzenie zamieniło przyjaciół we wrogów. W moich oczach zdawały się być mrocznymi jeźdźcami z piekieł, ubrane w smoliste szaty ociekające w tłuszcze i niezdrowe substancje. Nienawidziłam zła, a złem byli oni – znajomi Jedzenia, który sam w sobie okazał się był diabłem wcielonym. I choć jak nikt inny był sojusznikiem mroku, przywdział szatę mego anioła stróża, skutecznie zmieniając moje myśli. Panował nad moją głową, zmieniał obrazy. Chciał by m widziała się gruba. A o to obwiniałam już smolistych jeźdźców, kiedy, jak się potem okazało, byli małymi promyczkami w moim życiu. Świecącymi, drobnymi elfami, chcących dobra. Jednak jako przyjazne istoty, chcieli być przy mnie bardzo często. Chcieli siedzieć w mojej głowie bez przerwy i wprawiać mnie o zawrót na ich punkcie.

 

Gdy jednak elfy były jeźdźcami, każde spotkanie okazywało się wielką bitwą. Kazali mi wpuszczać zło na swój teren. Miałam witać ich z otwartymi rękoma (które były podtrzymywane na siłę) i otaczać się smolistą szatą.

Walczyłam zacięcie, czując jednak, że chyba zaczynam słabnąć. Że chyba czegoś brakuje. Czegoś, co chyba było zwane ŻYCIEM.