Z czego się utrzymujecie?

[bei]

Godzinę temu, Dalja napisał(a):

Jak ktoś by miał być szczery na rozmowie o pracę, dzień dobry mam zaburzenia psychiczne . . . . . i się lecze no to będzie ci współczuć, będzie Cię lubić, podziwiać, doceniać, powie ze jesteś super, ale wybierają kogoś innego. W domyśle zdrowego. To logiczne

Po co miałoby sie o tym mowic na rozmowie o prace? O swoim zdrowiu mówi sie lekarzowi i to on ocenia czy dopuścić kogoś do pracy czy nie.  

[conditioner]

3 godziny temu, bei napisał(a):

Po co miałoby sie o tym mowic na rozmowie o prace? O swoim zdrowiu mówi sie lekarzowi i to on ocenia czy dopuścić kogoś do pracy czy nie.  

1. Nadrobisz te rzeczy z którymi nie dajesz sobie rady robiąc coś w obszarze w którym jesteś dobra, raczej pracodawca nie pozwoli Ci siedzieć i nic nie robić przez czas który miałby być na to coś poświęcany

2. Nie musisz nic mówić, sporo przypadłości, a już w szczególności lękowych (jak moje) zauważą sami w pierwszych sekundach rozmowy o prace, jeśli będe "trzeźwy"

3. Ważniejsze od tego i tak jest by być w stanie przedstawić swoje prawdziwe kompetencje - a to można w pełni zrobić dopiero gdy lęki znikną

[Fuji]

 

5 godzin temu, Dalja napisał(a):

dzień dobry mam zaburzenia psychiczne . . . . . i się lecze

Pracodawcy nic do tego. Nawet nie ma prawa o to pytać.

Edytowane 11 godzin temu przez Fuji

[Dalja]

5 godzin temu, bei napisał(a):

Po co miałoby sie o tym mowic na rozmowie o prace? O swoim zdrowiu mówi sie lekarzowi i to on ocenia czy dopuścić kogoś do pracy czy nie.  

No jasne że się nie mówi bo się jej nie dostanie. Lekarz miałby nie podpisać nerwicy ? xd ja już nie pamiętam o co chodziło w waszej dyskusji, skoro Cię oznaczylam to było do twojej wypowiedzi wczesniejszej

[bei]

3 godziny temu, conditioner napisał(a):

1. Nadrobisz te rzeczy z którymi nie dajesz sobie rady robiąc coś w obszarze w którym jesteś dobra, raczej pracodawca nie pozwoli Ci siedzieć i nic nie robić przez czas który miałby być na to coś poświęcany

To jasne, że pracodawcy zależy, żeby zarabiać dla niego kasę, a nie nic nie robić. 

 

3 godziny temu, conditioner napisał(a):

2. Nie musisz nic mówić, sporo przypadłości, a już w szczególności lękowych (jak moje) zauważą sami w pierwszych sekundach rozmowy o prace, jeśli będe "trzeźwy"

 

 Ok, nawet jeśli w pracy widza, że mam OCD  to nic im do tego, dopóki wypełniam swoje obowiązki. Pewnie robię to na tyle dobrze, że warto mnie zatrudniać, a nie zastąpić kimś innym kto może i nie miałby tego typu problemów.

3 godziny temu, conditioner napisał(a):

3. Ważniejsze od tego i tak jest by być w stanie przedstawić swoje prawdziwe kompetencje - a to można w pełni zrobić dopiero gdy lęki znikną

Tego nie jestem w stanie do końca stwierdzić, bo ja nie znam dorosłego życia bez OCD.

 

3 godziny temu, Fuji napisał(a):

 

9 godzin temu, Dalja napisał(a):

dzień dobry mam zaburzenia psychiczne . . . . . i się lecze

Pracodawcy nic do tego. Nawet nie ma prawa o to pytać.

Dokładnie. Sama pomyślałabym, e ktoś jest naprawdę dziwny gdyby tak zaczął rozmowę. Są pewne wyjątki, gdzie można sobie pomóc, mówiąc o swoim problemie. Znajomy mi mówił, że u nich osoba, która powiedziała, że nie może mieć styczności ze spirytusem, a jest go trochę u nich w pracy. Pracodawca zdecydował się na zatrudnienie tej osoby i zrobił faktycznie tak, że osoba ta nie ma do niego dostępu. 

 

2 godziny temu, Dalja napisał(a):

8 godzin temu, bei napisał(a):

Po co miałoby sie o tym mowic na rozmowie o prace? O swoim zdrowiu mówi sie lekarzowi i to on ocenia czy dopuścić kogoś do pracy czy nie.  

No jasne że się nie mówi bo się jej nie dostanie. Lekarz miałby nie podpisać nerwicy ? xd ja już nie pamiętam o co chodziło w waszej dyskusji, skoro Cię oznaczylam to było do twojej wypowiedzi wczesniejszej

To nie prawda. Ja nie mówiłam nic na temat swoich problemów, a wyszło to już po tym jak pracodawca zdecydował się mnie zatrudnić. W sensie wyszło, że miałam stopień niepełnosprawności z kodem świadczącym o problemach psychicznych. Nie szukali osoby z orzeczeniem i mogli spokojnie ze nie zrezygnować, choćby po okresie próbnym, albo jak wygasło orzeczenie, a tak naprawdę ani słowem o tym nigdy nie wspomnieli. 

Nie mówi się o tym, na tej samej zasadzie jak nie opowiada się, czy masz problemy  z tarczycą, czy nie. 

[Dalja]

Godzinę temu, bei napisał(a):

To jasne, że pracodawcy zależy, żeby zarabiać dla niego kasę, a nie nic nie robić. 

 

 Ok, nawet jeśli w pracy widza, że mam OCD  to nic im do tego, dopóki wypełniam swoje obowiązki. Pewnie robię to na tyle dobrze, że warto mnie zatrudniać, a nie zastąpić kimś innym kto może i nie miałby tego typu problemów.

Tego nie jestem w stanie do końca stwierdzić, bo ja nie znam dorosłego życia bez OCD.

 

Dokładnie. Sama pomyślałabym, e ktoś jest naprawdę dziwny gdyby tak zaczął rozmowę. Są pewne wyjątki, gdzie można sobie pomóc, mówiąc o swoim problemie. Znajomy mi mówił, że u nich osoba, która powiedziała, że nie może mieć styczności ze spirytusem, a jest go trochę u nich w pracy. Pracodawca zdecydował się na zatrudnienie tej osoby i zrobił faktycznie tak, że osoba ta nie ma do niego dostępu. 

 

To nie prawda. Ja nie mówiłam nic na temat swoich problemów, a wyszło to już po tym jak pracodawca zdecydował się mnie zatrudnić. W sensie wyszło, że miałam stopień niepełnosprawności z kodem świadczącym o problemach psychicznych. Nie szukali osoby z orzeczeniem i mogli spokojnie ze nie zrezygnować, choćby po okresie próbnym, albo jak wygasło orzeczenie, a tak naprawdę ani słowem o tym nigdy nie wspomnieli. 

Nie mówi się o tym, na tej samej zasadzie jak nie opowiada się, czy masz problemy  z tarczycą, czy nie. 

No tak bo tarczyca to rodzaj społecznego tabu xD 

[Cień latającej wiewiórki]

46 minut temu, Dalja napisał(a):

No tak bo tarczyca to rodzaj społecznego tabu xD 

To nie jest tabu, ale w pracy to jest „TMI” (za dużo informacji).

[conditioner]

2 godziny temu, bei napisał(a):

Ja nie mówiłam nic na temat swoich problemów, a wyszło to już po tym jak pracodawca zdecydował się mnie zatrudnić. W sensie wyszło, że miałam stopień niepełnosprawności z kodem świadczącym o problemach psychicznych. Nie szukali osoby z orzeczeniem i mogli spokojnie ze nie zrezygnować, choćby po okresie próbnym, albo jak wygasło orzeczenie, a tak naprawdę ani słowem o tym nigdy nie wspomnieli. 

No to przecież mniej więcej o tym pisałem - fake it until you make it, a potem już nie będzie im się chciało zwalniać i szkolić kolejnej osoby