Wstręt i obrzydzenie

[KarinaMarina]

Mam pewien problem, myślę że ciągnie się za mną od wieku dojrzewania. Są takie momenty w życiu, kiedy czuje wstręt do ciała ludzkiego. Najbardziej pojawia się to podczas zespołu napięcia przedmiesiączkowego, albo w szare i chłodne dni. Myślę że mam w sobie wiele zachowań autoagresywnych. Czuje że jestem fuj. Dosłownie nie tylko ja. Czasami patrząc ludziom w twarz czuje obrzydzenie. Podczas okresu czuje się tak śmierdząca i odrzucająca, że nie chce by ktokolwiek na mnie patrzył.

 

To że ktoś się ślini, poci, ma przerzedzone włosy, wygląda blado czy słabo. Wtedy mam potworne uczucie wstrętu. Jeżeli ktoś śmierdzi, albo ma rany, burczy mu w brzuchu albo zwija się z bólu. Obrzydzają mnie rany otwarte, wszystko związane z krwią, myślę że krew jest brudna i śmierdzi. Wydzieliny ciała innych ludzi mnie obrzydzają, a szczególnie małe dzieci- śmierdzą, są zaślinione, odbija się im czy nie mają zębów.

Chciałabym wiedzieć czemu nie akceptuje tych aspektów człowieczeństwa, przecież sama składam się z organów i płynów, a mimo tego jak sobie to uświadamiam, aż mnie odrzuca. 

Skąd mam wstręt, obrzydzenie do ludzi z racji ich natury? 

 

Pozdrawiam,

Karina

[Barbecue]

Ja mam podobnie. Może nie jest to mocno nasilone, ale pojawia się od czasu do czasu. A jak u Ciebie z akceptacją siebie? Wydaje mi się, że jedno z drugim się wiąże. Nikt nie jest idealny. Ja u siebie nie akceptuję swoich słabości, niedoskonałości, a wymagam od innych, by byli doskonali. Przeraża mnie starzenie się. Nie lubię też nadmiernego kontaktu z innymi.