powrót nerwicy, ciagle bledy w pracy, problemy z wspolpracownikami

[anna112]

Witajcie.

Nie radzę już sobie i mam myśli samobójcze. Potrzebuję się wygadać.. bo nie wiem co robić z własnym życiem

 

Na nerwicę chorowałam od 22 roku życia. Leczyłam się psychiatrycznie, chodziłam na terapie grupową i indywidualną. Dopóki brałam leki i się leczyłam terapią, wszystko jakoś szło. Pewnego dnia, mój lekarz stwierdził, że jest już dobrze. Że mogę przestać brać leki. Brałam wtedy miravil, o ile dobrze pamiętam. Było ok.. zanim wyjechałam zagranicę  z obecnym narzeczonym. Zaczęłam pracę. Bywało różnie.. ale mogłam wytrzymać. Wracały pomału natrętne myśli i przejmowaniem się każdym błędem, zwróceniem uwagi itp. Płakałam również w pracy, ale to były rzadkie epizody. Teraz jestem na bardziej wymagającym stanowisku. Nie tylko to praca fizyczna ale i też umysłowa. Pisanie maili, zakładanie różnych spraw. Może wszystko byłoby ok, gdyby nie współpracownicy. Są bardziej dla mnie wymagający, tak jakby... dostrzeli, że wszystkim się przejmuje. Zaczęło być z tym jeszcze gorzej, od kiedy dostałam umowę na stałe. Kontrolują mnie. Sprawdzają. Robią wszystko aby dostrzec moje potknięcie aby mi to wytknąć. Maja rację. Od kiedy zaczęli to robić, jest coraz gorzej. 

W pracy stawiają na jakość i szybkość. Ja się śpieszę, zapominam. Nie jestem już 'obecna' w swoich obowiązkach. Ciągle się przejmuję jutrem, że przyjdę i zostanę ochrzan. Nie tylko ja jestem w zespole, są inni.. i nawet jak oni zrobią błąd, to i tak leci wszystko na mnie zawsze wiadomości są skierowane do mnie.. Musze poprawiać i siebie i innych. Ostatnio dostałam kompromitującego maila od pracownika (który jak się czuję, uwziął się na mnie), na temat mojego błędu i wysłał do wszystkich, łącznie do głównego szefa. Kierowniczka była na to wkurzona, bo ta osoba powinna najpierw przyjść z tym do mnie, w końcu jesteśmy 'teamem'. Ja nieumyślnie robiłam błąd, gdyby ta osoba do mnie przyszła, naprawiłabym to.. a tu po prostu poleciał oficjalny mail. Popłakałam się. Po raz drugi poszłam wyżej, że chcę wrócić do poprzednich obowiązków. Że nie chcę tam pracować.. nie z nimi. Oni mnie tam przecież nie chcą. Kierownictwo się nie zgodziło na zmianę stanowiska. Tylko kierowniczka przeprowadziła z tymi osobami długą rozmowę. Tego dnia tak bardzo się tym przejęłam, że trzykrotnie musiałam wysłać tego samego maila... bo popełniłam w nim gafy jeden za drugim. Do tego wyszły inne poważne prywatne problemy... poważna choroba kogoś bliskiego.

Teraz przejmuję się podwójnie. Boje się iść w poniedziałek do pracy. Będą się ze mnie śmiać, jednocześnie traktować mnie gorzej, bo na nich 'nakablowałam'. Ja po prostu nie mam siły.. co drugi dzień płakać w pracy. 

Postanowiłam jutro odbyć wizytę online i ponowić leczenie. Co o tym myślicie?

Edytowane 12 Listopada 2022 przez anna112

[eleniq]

28 minut temu, anna112 napisał:

Na nerwicę chorowałam od 22 roku życia. Leczyłam się psychiatrycznie, chodziłam na terapie grupową i indywidualną. Dopóki brałam leki i się leczyłam terapią, wszystko jakoś szło. Pewnego dnia, mój lekarz stwierdził, że jest już dobrze. Że mogę przestać brać leki. Brałam wtedy miravil, o ile dobrze pamiętam. Było ok..

 

W młodym wieku emocje bardzo lubią przybierać na sile, choćby z takich względów, że przy wchodzeniu w wiek dorosły trzeba się zmierzyć choćby z samodzielnym podejmowaniem racjonalnych decyzji, z pragnieniem bliskości, seksualności, odkrywania swoich preferencji seksualnych itd. 

Jak widzisz, dorastanie wcale nie jest łatwym procesem nie tylko dla Ciebie. Bardziej chodzi o to, że ludzie są mniej lub bardziej wrażliwi emocjonalnie i z różną siłą przechodzą takie okresy. Zwykle u osób bardziej wrażliwych pewne emocje ich w pewnym momencie przerastają i powodują zaburzenia nerwicowo-osobowościowe, z których całe szczęście da się wyjść, o czym z resztą również zdołałaś się przekonać. Ale...

 

Nie rozumiem jednego. Nie napisałaś jak długo brałaś leki i w jakiej terapii uczestniczyłaś. Zakładam, że terapia ci pomogła, ale trzeba pamiętać, że leki trzeba brać jeszcze przez co najmniej 6 miesięcy po ustąpieniu objawów, choć zwykle jest to okres nawet do 2 lat, w zależności jak długo brało się dane leki. Nie można ich odstawić tak po prostu, kiedy jest już wyraźna i długotrwała poprawa. Trzeba pamiętać, że leki w zaburzeniach psychiatrycznych stanowią bardzo ważny element leczenia zapobiegawczego, zgodnie z jedną z przysiąg Hipokratesa widniejącą w zaleceniach Światowej Organizacji Zdrowia, którą powinien znać każdy lekarz - "Morbum evitare quam curare facilius est" co znaczy po polsku "Lepiej zapobiegać niż leczyć". Czasem sama terapia nie daje długofalowych efektów, bo problemy ze zdrowiem psychicznym, co by nie było, bardzo lubią nawracać. Może powinnaś wrócić do leków? Musisz o tym porozmawiać z lekarzem, bo myśli samobójczych absolutnie nie wolno bagatelizować i myśleć, że same przejdą. Nie wolno! Koniecznie ponów leczenie! Zadbaj o siebie!  

 

Odnosząc się do dalszej treści listu, to widać, że piszesz głównie o problemach w pracy. Ujmę to najprościej - "Z niewolnika nie ma pracownika", bo praca po prostu musi się podobać. Nie ma lepszego napędu do pracy niż zadowolenie z niej. Też pamiętajmy, że trudne sytuacje nikogo nie omijają. Dużo zależy od tego, jak coś postrzegamy. Staraj się nie patrzeć na porażki jak na upadek Twojego poczucia wartości, a jako sygnał, że coś cię ogranicza, że powinnaś może coś zmienić, może otoczenie w pracy ci nie odpowiada, może sama praca, jej charakter, wiele może być powodów. Potknięcia zdarzają się każdemu, ale nie mogą zdarzać się nagminnie, bo będą poważnie dezorganizowały nasze życie. Zastanów się proszę, co cię w tej pracy ogranicza, co powoduje, że rośnie w Tobie ciągle napięcie, że nie możesz stawić czoła najprostszym zadaniom. To jest pewien sygnał, twoja psychika chce w ten sposób dla ciebie dobrze. Kiedy jesteśmy zadowoleni z życia ogółem, to wtedy od razu zmienia się na lepsze nasze postrzeganie. Musisz akceptować siebie, by znać swoje możliwości i ograniczenia, by żyć w harmonii ze sobą, by mieć poczucie wewnętrznego spokoju.

 

Życzę Ci wszystkiego dobrego i dużo zdrowia! Pozdrawiam cieplutko!

Edytowane 12 Listopada 2022 przez MarekWawka01

[anna112]

24 minuty temu, MarekWawka01 napisał:

 

W młodym wieku emocje bardzo lubią przybierać na sile, choćby z takich względów, że przy wchodzeniu w wiek dorosły trzeba się zmierzyć choćby z samodzielnym podejmowaniem racjonalnych decyzji, z pragnieniem bliskości, seksualności, odkrywania swoich preferencji seksualnych itd. 

Jak widzisz, dorastanie wcale nie jest łatwym procesem nie tylko dla Ciebie. Bardziej chodzi o to, że ludzie są mniej lub bardziej wrażliwi emocjonalnie i z różną siłą przechodzą takie okresy. Zwykle u osób bardziej wrażliwych pewne emocje ich w pewnym momencie przerastają i powodują zaburzenia nerwicowo-osobowościowe, z których całe szczęście da się wyjść, o czym z resztą również zdołałaś się przekonać. Ale...

 

Nie rozumiem jednego. Nie napisałaś jak długo brałaś leki i w jakiej terapii uczestniczyłaś. Zakładam, że terapia ci pomogła, ale trzeba pamiętać, że leki trzeba brać jeszcze przez co najmniej 6 miesięcy po ustąpieniu objawów, choć zwykle jest to okres nawet do 2 lat, w zależności jak długo brało się dane leki. Nie można ich odstawić tak po prostu, kiedy jest już wyraźna i długotrwała poprawa. Trzeba pamiętać, że leki w zaburzeniach psychiatrycznych stanowią bardzo ważny element leczenia zapobiegawczego, zgodnie z jedną z przysiąg Hipokratesa widniejącą w zaleceniach Światowej Organizacji Zdrowia, którą powinien znać każdy lekarz - "Morbum evitare quam curare facilius est" co znaczy po polsku "Lepiej zapobiegać niż leczyć". Czasem sama terapia nie daje długofalowych efektów, bo problemy ze zdrowiem psychicznym, co by nie było, bardzo lubią nawracać. Może powinnaś wrócić do leków? Musisz o tym porozmawiać z lekarzem, bo myśli samobójczych absolutnie nie wolno bagatelizować i myśleć, że same przejdą. Nie wolno! Koniecznie ponów leczenie! Zadbaj o siebie!  

 

Odnosząc się do dalszej treści listu, to widać, że piszesz głównie o problemach w pracy. Ujmę to najprościej - "Z niewolnika nie ma pracownika", bo praca po prostu musi się podobać. Nie ma lepszego napędu do pracy niż zadowolenie z niej. Też pamiętajmy, że trudne sytuacje nikogo nie omijają. Dużo zależy od tego, jak coś postrzegamy. Staraj się nie patrzeć na porażki jak na upadek Twojego poczucia wartości, a jako sygnał, że coś cię ogranicza, że powinnaś może coś zmienić, może otoczenie w pracy ci nie odpowiada, może sama praca, jej charakter, wiele może być powodów. Potknięcia zdarzają się każdemu, ale nie mogą zdarzać się nagminnie, bo będą poważnie dezorganizowały nasze życie. Zastanów się proszę, co cię w tej pracy ogranicza, co powoduje, że rośnie w Tobie ciągle napięcie, że nie możesz stawić czoła najprostszym zadaniom. To jest pewien sygnał, twoja psychika chce w ten sposób dla ciebie dobrze. Kiedy jesteśmy zadowoleni z życia ogółem, to wtedy od razu zmienia się na lepsze nasze postrzeganie. Musisz akceptować siebie, by znać swoje możliwości i ograniczenia, by żyć w harmonii ze sobą, by mieć poczucie wewnętrznego spokoju.

 

Życzę Ci wszystkiego dobrego i dużo zdrowia! Pozdrawiam cieplutko!

Szczerze dziękuję za przeczytanie mojego postu i za odpowiedź.

 

Terapia grupowa trwała prawie rok. Leki brałam z 2 lata, ale z różnymi przerwami. 

Zakończyłam terapię lekami, jak i same rozmowy z terapeutą około 3 lat temu. Trzy lata sobie radziłam. 
Moje myśli samobójcze pojawiają się, kiedy przed pracą mam silny ból głowy nie do wytrzymania, do tego mdłości, skręty brzucha i drżenie całego ciała. Śmierć kojarzy mi się z uczuciem ulgi i niczym złym. Mam tak niskie poczucie własnej wartości, że nawet uważam, że powinnam się nigdy nie urodzić. I dałabym słowo, gdyby nie bliscy... To już by mnie tu nie było. 

Na poprzednim stanowisku miałam mniejszą odpowiedzialność i pracowałam bardziej na swój rachunek. Ważne było wyrobienie normy, co z przyjemnością robiłam. Tam czułam się lepiej. Tutaj czuje się mobingowana. Jak kozioł ofiarny wśród tych "lepszych". Postanowiłam dalej walczyć o zmianę środowiska pracy. Nawet przenieść się na inny dział. Jeśli to nie pomoże... To będę musiała zmienić pracę. Oczywiście wrócę do leczenia, bo wygląda na to, że dalej ze mną jest źle. 

Edytowane 12 Listopada 2022 przez anna112

[eleniq]

33 minuty temu, anna112 napisał:

Mam tak niskie poczucie własnej wartości, że nawet uważam, że powinnam się nigdy nie urodzić. I dałabym słowo, gdyby nie bliscy... To już by mnie tu nie było. 

 

No to trzeba by się nad tym pochylić i popracować. Mnie akurat najbardziej podbudowała w tym zakresie praca. Ona mi otworzyła oczy, że są wokół mnie bardzo życzliwi ludzie, którzy będą mnie potrzebować. Pracowałem w bardzo przyjaznym i wykształconym gronie, była to jedna z największych firm na całym europejskim rynku i w związku z tym bardzo bogata, wykonywałem swoją pracę wręcz perfekcyjnie, wszyscy nie chcieli żebym odchodził. Jednak raz zdarzyło mi się zrobić poważny błąd, bo czegoś tam za dużo nadrukowałem i tyle tego wyszło, że naraziłem firmę na pewne straty, ale cóż, ból przeszedł, moja praca była dość odpowiedzialna. Odszedłem ze względu na podjęcie studiów, z których jednak chcę zrezygnować na rzecz terapii nerwic, teraz będę się próbował dostać. Jednak po terapii będę się starał wrócić do poprzedniej pracy z całych sił, napisałem do nich, że jestem cały czas zainteresowany powrotem.

 

34 minuty temu, anna112 napisał:

Tutaj czuje się mobingowana. Jak kozioł ofiarny wśród tych "lepszych". Postanowiłam dalej walczyć o zmianę środowiska pracy. Nawet przenieść się na inny dział. Jeśli to nie pomoże... To będę musiała zmienić pracę. Oczywiście wrócę do leczenia, bo wygląda na to, że dalej ze mną jest źle. 

 

No nie możesz sobie na to pozwalać. Jesteś człowiekiem, a nie popychadłem. Przenieść się również można, o ile jest taka opcja. Ale jeśli chcesz zmienić pracę, to musisz być już pewna na jaką, być gotowa na podjęcie tej nowej, wiadomo z resztą. I wg mnie powinnaś wręcz koniecznie wrócić do leczenia, bo choroba psychiczna to naprawdę podstępna sucz, lubi się nasilać, zabierać człowiekowi siły i spisywać go na straty. Zawalcz o siebie, zatroszcz! Życzę powodzenia w pokonywaniu trudności!