Moja nerwica

[Dzidzia85]

Moja nerwica jest podstępna i atakuje wtedy kiedy się tego najmniej spodziewam, wydaje mi sie ze zawsze ze mną była. Wiecznie czymś sie przejmowałam bałam wiecznie zestresowana jak nie szkoła to studiami relacjami z mamą nowa praca itd. Apogeum osiągnęła po śmierci mojej mamy byłam przy tym i było to dla mnie traumatyczne przeżycie. Przez pół roku po śmierci mamy wszystko było dobrze wzięłam się za sobie za tatę stałam się głowa rodziny. Pierwszy atak paniki o którym nie miałam pojęcia był w pracy, uderzenie gorąca skok ciśnienia miękkie nogi wezwano pogotowie ciśnienie 180/90 dostałam leki na uspokojenie i wysłali mnie do domu. Nie minęły dwa tygodnie kolejny napad paniki sama pojechałam na pogotowie bo myślałam ze to zawał, ciśnienie 150/100 zrobiono mi EKG i wszystkie badania jak się okazało wszystko wyszło dobrze. Leczę się na nadciśnienie którego dorobiłam się w pracy ( nieregularne godziny pracy, nadgodziny praca w stresie ciągła presja itd). Minął tydzień i znowu sobota i znowu wizyta na pogotowiu i tu niespodzianka znowu wyniki w normie ciśnienie chwilowo wysokie później w normie. Miałam szczęście podszedł do mnie lekarz który przyjmował mnie poprzednim razem i powiedział „dziewczyno tobie nie jest potrzebny kardiolog a psychiatra i to dobry”. Potraktowałam jego słowa poważnie umówiłam się do psychiatry, faktycznie okazało się ze cierpię na nerwice lękową do tego syndrom stresu pourazowego. Był to dla mnie szok cały czas doszukiwałam sie problemów ze zdrowie a tu proszę taka diagnoza. Zaczęłam psychoterapię pomogła pół roku miałam spokój, odżyłam nowa ja. Miałam spokój aktualnie nerwica wróciła ze zdwojona siłą, boje sie wszystkiego dosłownie. Są dni w których mam spokój zapominam ze coś sie dzieje, niestety cała reszta to codzienna walka ze strachem. Ataki paniki stały sie częstsze silniejsze i dłuższe. Jak wyglada mój atak cóż zależy co aktualnie sobie wkręcę, najczęściej jest to zawał, wiec zaczyna sie od szybkiego bicia serca puls dochodzi do 140 uderzeń na minutę, zawroty głowy, ból w klatce piersiowej, duszność i uczucie ze zaraz skończy sie moje życie. Uczucie jest okropne przerażajace nie da sie go opisać Ci z Was którzy to przezywają wiedzą o czym mówię. Wznowiłam terapię biorę leki przeciwlękowe. Wzbraniała sie przed kajaki ale nie jestem w stanie normalnie funkcjonować boje sie isc do pracy, boje sie zostać sama w domu ( wcześniej mieszkałam sama przez 6 lat ) dodam ze mam 36 lat i aktualnie nie mam siły motywacji do życia. 

[PaniJa]

Na szczęście nic nie trwa wiecznie i pamiętaj że to przejściowe. Miałam silny epizod depresji i straszne lęki. Pamiętam jak mnie złapało gdy byłam u kosmetyczki ale walczyłam mimo to. Bardzo pomaga oddychanie tzn skupienie na oddechu i skupianie uwagi na zewnátrz. .. Mi najbardziej doskwiera bezsenność bo potęguje lęki i złe samopoczucie. Staram się uwierzyć że da się z tego wyjść i że dzięki pozytywnemu nastawieniu i mi się to uda. Jestem wrażliwcem ograniczam kontakty z toksyczną matka bo w tym widzę źródło swoich problemów niestety. Polecam ksiázki pani Louise Hay...stare ale warto rady wcielić w życie spróbować. Pozdrawiam

 

 

[Dzidzia85]

Tez w to wierze aczkolwiek bywa ciężko, aktualnie biorę leki od psychiatry jest lepiej. Oczywiście zdążają się gorsze momenty ale mam już pełna świadomości ze sama sobie to wywołuje, moja nerwica karmi się moimi zmartwieniami i ciągłym lekiem o sobie i swoich najbliższych. Aktualny czas i pandemia nie sprzyjają mojemu wyzdrowieniu ale nie poddam się tak łatwo przeszłam już długa drogę i dam się jej owładnąć.