Życie nie jest jednostajne

[eleniq]

Prawda jest taka, że życie nie jest jednostajne. Wszystko wokół się zmienia - czasem na lepsze, czasem na gorsze, ale jednak się zmienia i to jest potrzebne by ten świat funkcjonował normalnie.

 

Tylko że w depresji wszystko nagle wydaje się takie samo, bez barw, bez duszy, bez zmian. Wszystko nabiera takiego mrocznego odcienia... jakby nie dawało się zmienić... Ciężko to dostrzec w depresji. Dlatego świat wydaje się wtedy nudny, dni lecą jak leciały, totalny bezsens. 

 

Bo to zmiany nas budują! Trzeba je dostrzegać, cieszyć się drobnostkami, które coś przynoszą! Bo patrzenie na wszystko z perspektywy przeszłości tylko psuje naszą dobrą wizję świata. Trzeba się cieszyć tym co się dzieje teraz, bo to zawsze coś niesie. Człowiek zapatrzony w przeszłość jest po prostu nie do życia. Chyba że lęk prześladuje do tego, to jest źle, bo lęk potęguje załatwianie się w depresji... Trzeba z tego wyjść, by ujrzeć to co zakrywały depresja i lęk. To jest możliwe do zobaczenia, to piękno, ta dynamika! Tylko jak? Wystarczy chcieć tego bardzo? Jak myślicie?