Zaburzenia widzenia a zdrowie psychiczne

[Gość]

No hejka. 

 

Jak waszym zdaniem zaburzenie widzenia wpływa na zdrowie psychiczne? Czy wpływa w ogóle? Bardzo, trochę? Zależnie od rodzaju zaburzenia wzroku czy od tego jak "silny" jest człowiek? Czy zwracaliście kiedyś na ten temat uwagę, widząc kogoś w okularach?

 

 Konkretyzując - myślę o zaburzeniach widzenia występujących w formie stałej, takich jak wady wzroku (krótkowzroczność, dalekowzroczność, astygmatyzm), zespół suchego oka, retinopatia, zaćma, jaskra, itd. Nie chodzi mi tutaj o zaburzenia widzenia np. jako skutek brania narkotyków/zażywania alkoholu, który mija po "krótkim" czasie. 

 

Proszę, podzielcie się jeśli macie doświadczenia związane z tematem. A może znacie kogoś słabowidzącego lub kiedyś zaobserwowaliście nieznajomego, mającego kłopoty ze wzrokiem i nasunęła Wam się z tego powodu jakaś refleksja? 

 

Jak czujecie się w obecności osób niewidomych? Jak reagujecie? 

 

Zapraszam do dyskusji. Nie ma złych odpowiedzi. 

[Lusesita Dolores]

Na przestrzeni lat pogorszył mi się wzrok.

Jak miałam badania do pracy to nie widzę w ogóle tych liter co są na obrazku.

 Bardzo źle się z tym czuje bo nie wyobrażam sobie nosić okulary czy soczewki.

Byłoby to dla mnie uciążliwe i niewygodne.

Nigdy nie byłam w obecności osoby niewidomej. 

I tak sobie myśle że jakbym miała wybierać to wolałabym być głuchoniema niż niewidoma.

 

W ogóle tak poza tematem to mam jakaś kropkę na tęczówce i powinnam to badać co roku. Jestem obciążona gdyż moja ciocia i kuzynka miały raka oka. 

Ciocia zmarła a kuzynka nie widzi na to chore oko.