samotność problemy

[ona2410]

Hej, tak w skrócie przybliżę swoją historię. Dorastając, w wieku dojrzewania w domu nie byłam sobą, nie pokazywałam emocji, nie zachowywałam się w sposób spontaniczny itp Moja mama mnie ciągle krytykowała, wyzywała, moje rodzeństwo również( nie tak jak mama ale zdarzało się) . Z tego powodu zamknęłam się w sobie i "wycofałam" się z życia. Byłam zamknięta w sobie zakompleksiona z brakiem pewności siebie później poczucia własnej wartości itp . ( jeśli chodzi o dzieciństwo to pamiętam dwie negatywne sytuacje z udziałem mamy , które mogą potwierdzić moje zachowania teraz,że jestem taka jaka jestem i mam takie problemy jakie mam.) reszty negatywnych sytuacji z dzieciństwa nie pamiętam, ps. było sporo pozytywnych ale o tym nie mówię. Gdy wyjechałam na studia do innego miasta poczułam się wolna oczywiście tylko na chwile,bo skutkiem tego, ze blokowałam emocje zaczęły pojawiać mi się problemy. Stopniowo ograniczałam kontakt z rodziną, ( przyjeżdżając do domu czułam się najgorzej na świecie) dziś już nie mam z nikim kontaktu. Na studiach byłam w końcu sb, natomiast po jakimś czasie może po 3 msc moze więcej czułam smutek pomimo tego, że nie miałam powodu bo byłam z gronie koleżanek śmiałam się, żartowałam itp to czułam się samotna zawsze mi czegoś brakowało... później wydawało mi się, ze nie jestem w porządku, ze coś jest ze mną nie tak, czułam chaos w środku . Przez wiele początkowych lat studiów chciałam udowodnić mamie ze jej słowa wypowiedziane o mnie nie są prawdziwe( udowodnić na odległość - właściwie swojej podświadomości) gdy już to zrobiłam i przestało mnie to dręczyć i coraz to więcej doświadczałam, nabierałam pewności itp pojawiły się inne problemy.. myśli- różne: dotyczące relacji , samej siebie w relacji itp, np, takie, że : jakby był inny chłopak czy dziewczyna ze mną i  powiedzmy koleżanką  ja już nie byłabym sobą itp w skrócie rozmawiając z kimś nie skupiam się na chwili obecnej tylko mam w głowie różne myśli. Oprócz tego mam dużo leków, były takie sytuacje, ze nie byłam w stanie nic powiedzieć bo myślałam wciąż o krytyce i czułam trzęsienie się wewnątrz. I też zawsze się boje tego co bd na drugi dzień np po imprezie itp czy bd sobą np. i uciekam od samej siebie, np. boję się tego czy bd sobą np idąc z koleżanką i jej nowo poznanym kolegą na mecz itp Albo też zawsze sobie myślę, ze koleżanka jest lepsza ode mnie, poprawniejsza. Jest tez tak, że gdy próbuje wyrazić siebie, śmiać się , być sobą to myślę, ze jestem wtedy taka wyniosła, że uważam się za niewiadpmo kogo, tak jakbym nie miała prawa się cieszyć i muszę być zawsze poważna heh ciężko;//  Od 3 tyg biorę leki przeciw lękowe, zaczęłam psychoterapie- za mną pierwsza wizyta. Na tą chwile jest lepiej ale nadal mam w sobie dużo lęku i boje się samej siebie, opinii innych że np,nie jestem wystarczająco dobra itp I mam tak, że jak coś opowiadam mówię od sb to myślę, że jestem nieciekawa dla drugiej osoby, albo że coś mówię niewłaściwie albo nie tak.   itp  ale wiem , że to jest tylko lęk i muszę go pokonać i przestać uciekać i bać się samej siebie.Bo to jak w tej chwili żyję to nie życie. W tym momencie życia mam 28 lat ,mało mam doświadczeń za sobą tzn, żyje sytuacjami, przez to, ze zamknęłam się w domu i nie funkcjonowałam normalnie nie mam w pamięci obrazu całego życia tylko żyje sytuacjami heh ciężko to zrozumieć ale tak jest niestety.Pracuję nad sobą, staram się wpłynąć na podświadomość, ale nie jest łatwo zastąpić z 15 lat negatywnych myśli, przekonać w niecały rok.  I też przez to, ze nie opowiadałam w domu o samej sobie po prostu nie umiem mówić tak od siebie w niektórych sytuacjach, być spontaniczna itp. W tej chwili czuję się samotna, brakuje mi osób które czuja to samo co ja. Mam " koleżankę" z którą nie mam więzi i właściwie też się boje niektórych sytuacji itp zwłaszcza, że ciężko mi wyrazić siebie. Niedawno poznałam kolegę, z którym wychodzę raz na tydzień na jakieś atrakcje,,, ale to dla mnie za mało i mimo tego czuję lęk.  To nie są ludzi,e którzy mają problemy i ciężko mi jest tak na prawdę się w  pełni otworzyć i pokazać siebie, nie myśląc ze coś jest ze mną nie tak. Może Ktoś też tak ma?Czuję się samotny i chciałby  pogadać. Jestem z lublina. jakby Ktoś chciał pogadać to śmiało;)))