Hej :*

[Brunhilda]

Witam wszystkich!

Cieszę się, że jest takie forum, łatwiej zmagać się z problemami, kiedy się wie, że inni też są w podobnej sytuacji. Pomaga mi świadomość, że moje zaburzenia nie są jakąś przerażającą, nieznaną chorobą, tylko czymś co przydarza się tak wielu osobom :)

Może trochę o mnie: mam 21 lat, nie robię nic. W tym roku po raz drugi, mimo naprawdę ciężkiej pracy nie dostałam się na moją wymarzoną uczelnię - Akademię Sztuk Pięknych. I to jest bezpośrednia przyczyna mojej depresji. Dwa i pół roku temu miałam też zaburzenia lękowe z atakami paniki, ale z tego udało mi sie wyjść dzięki lekom, terapii i własnej pracy - czyli jest to możliwe!

Pozdrawiam wszystkich jeszcze raz bardzo gorąco! :**

[luthien]

Witaj na forum!

 

  Brunhilda napisał(a):

Witam wszystkich!

Cieszę się, że jest takie forum, łatwiej zmagać się z problemami, kiedy się wie, że inni też są w podobnej sytuacji. Pomaga mi świadomość, że moje zaburzenia nie są jakąś przerażającą, nieznaną chorobą, tylko czymś co przydarza się tak wielu osobom :)

 

Tak, to rzeczywiście pomaga, bo takie osoby łatwiej zrozumieją twoje problemy.

[Brunhilda]

Racja, racja. I wiedzą, jak pocieszyć, kiedy jest kiepsko. Mój tata w młodości miał bardzo podobne problemy. Nie dość, że zawsze mogę mu się wyżalić a on naprawdę rozumie, o czym mówię, to jeszcze samo to, ze jest, i jest w dodatku zdrowy, pozwala mi wierzyć, że i ja nie będę przez całe życie czuć się tak jak teraz...

[luthien]

  Brunhilda napisał(a):

Nie dość, że zawsze mogę mu się wyżalić a on naprawdę rozumie, o czym mówię, to jeszcze samo to, ze jest, i jest w dodatku zdrowy, pozwala mi wierzyć, że i ja nie będę przez całe życie czuć się tak jak teraz...

 

Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę, mój ojciec jedyne co potrafi, to mnie upokorzyć i zrównać z ziemią. Dzisiaj dał tego "wspaniały" przykład. Choruję przez niego, a jak już jest lepiej, gdy pomału radzę sobie z problemami, to on musi to wszystko zepsuć.

[Brunhilda]

Dopiero niedawno zaczęłam doceniać swoje szczęście! Wcześniej chyba wydawało mi się, że tacy rodzice jak moi to standard, aż powoli, gadając z różnymi osobami, czytając różne wypowiedzi w necie zdałam sobie sprawę, że większość młodych ludzi z depresją wcale nie ma wsparcia w rodzicach, wręcz przeciwnie! To był dla mnie szok Bardzo mi przykro, że tak się dzieje (

Jest mi strasznie głupio, bo jeszcze niedawno miałam "żal" do mojego ojca, że to po nim właśnie odziedziczyłam słabą psychikę... Nie mówiłam mu tego wprost, ale tak sobie myślałam, i uważałam, że tacy ludzie w ogóle nie powinni mieć dzieci, żeby tego nie przekazywać dalej To były paskudne myśli, strasznie się ich wstydzę.

[Gość]

Cześć Brunhilda, miło Cię poznać.

 

Człowiek wrażliwy bardziej przeżywa niepowodzenia. Skoro masz już doświadczenie w walce z nerwicą skorzystaj z niego, jeśli czujesz, że sobie nie radzisz ze sobą. Bardzo mnie cieszy, że masz wsparcie w tacie. Z tego również korzystaj, ponieważ to chyba najcenniejszy skarb, gdy można liczyć na rodziców. Nie obwiniaj siebie za poglądy z okresu, gdy byłaś chora. Wówczas świat jest tylko czarny, a więc i myśli takie są. Twój tata na pewno to rozumie, a najważniejsze, że Ty to zrozumiałaś i zweryfikowałaś poglądy. To nie kwestia szczęścia Słoneczko, a tego, że jesteś po prostu dobrym człowiekiem, nie ideałem, więc masz prawo pobłądzić.

Pozdrawiam cieplutko.

[Gosiulka]

Witam Ciebie serdecznie na forum

[Felicity]

Witaj Brunhildo!