Dziwne podejście do przedmiotów.

[rentacar]

No więc tak, sprawdzałem forum, nie znalazłem żadnego, podobnego wątku. W sensie, nie w tym kierunku jakim jest mój problem. Kiedyś tutaj już pisałem w innym wątku, dziękuję za odpowiedzi.

Ale do rzeczy.

Od dziecka w dziwny sposób podchodzę do przedmiotów, tak jakby darzę je uczuciami. Jestem im wdzięczny. Na przykład taki telewizor, jestem mu wdzięczny za to, że dla mnie działa, że jest bezinteresowny i robi to wtedy, kiedy sobie tego zażyczę. I kiedy tylko o tym pomyślę od razu chce mi się płakać, bo nie rozumiem jak cokolwiek może coś robić właśnie dla mnie. Mam ogromny sentyment do przedmiotów. W sylwestra dopadła mnie taka sytuacja, że wręcz histerycznie dziękowałem przedmiotom, że są ze mną. Przytulałem czajnik, laptop telewizor. Przepraszałem je, że czasami źle je traktuję w nerwach. Dziwnie mi o tym pisać, bo pewnie weźmiecie to za jakąś totalną dziecinadę. Za dzieciaka miałem tak, że gdy na przykład upadł mi jakiś przedmiot, to ja wiedziałem, że go to boli, podnosiłem i przytulałem. Kiedy stało się to z mojej winy - przepraszałem. Ostatnio przeglądając internet natrafiłem na zdjęcie starych autobusów PKS, które już nie kursują. Dostałem histerycznego napadu płaczu, kiedy pomyślałem, że te zostały już zniszczone na złomowisku, a przecież nikomu nie zawiniły, służyły wiernie.

Nie raz jest mi smutno, bo wiem, że i rzeczom jest smutno.

Chyba wszystko ująłem w tej wiadomości. Dodam, bo nie wiem czy to ważne, ale wobec ubrań (bo w końcu to też rzeczy) nie mam takiego czegoś. Tylko takie przedmioty, niekoniecznie agd/rtv. Wiem, brzmi to głupio.

[Gość]

Być może brakuje Ci towarzystwa ludzi i dlatego przelewasz uczucia na przedmioty.

[Zupapomidorowa]

"Ostatnio przeglądając internet natrafiłem na zdjęcie starych autobusów PKS, które już nie kursują. Dostałem histerycznego napadu płaczu" Słodkie to Twoje dziwactwo.