Realizacja marzeń, a oczekiwania względem nich

[lony]

Od dłuższego czasu błąkają mi się po głowie pewne przemyślenia.

Zakładając, że stawiamy sobie w życiu cele, mamy marzenia, do których realizacji dążymy... To czy w momencie osiągnięcia celu jesteśmy szczęśliwi? Spełnieni? Czy nasze oczekiwania względem tej rzeczy/sytuacji/czegokolwiek nie rozminęły się z rzeczywistością?

Bo ja, od kiedy zaczęłam pracować, jestem w stanie w pewnym stopniu pozwolić sobie na spełnianie, niektórych z moich długo odkładanych zachcianek, na rozwój "pasji" i inne tego typu pierdoły. I mówiąc szczerze, jestem zawiedziona. W mojej głowie to wszystko wyglądało tak pięknie, tymczasem, kiedy dopięłam już swego, jest zupełnie tak jak było, a nawet gorzej, bo uświadomiłam sobie, że póki moje marzenia były w mojej głowie, były piękne, a kiedy przeniosłam je na rzeczywistość, to, no cóż... Nic specjalnego. Czytanie książki przy prawdziwej, drogiej, aromatyzowanej herbacie wcale nie staje się magiczną chwilą. Książka jest nudna, a herbata niesmaczna. Mój nowy obiektyw wcale nie jest tak dobry, jak go zachwalali w internetach.

Chyba to ja po prostu mam zaburzony odbiór rzeczywistości, za duże oczekiwania.

Przede mną wielkie marzenie, które zamierzam zrealizować i najzwyczajniej w świecie boję się, że okaże się, że to zupełnie nie to o co mi chodziło i tak naprawdę niepotrzebnie wezmę na siebie dodatkowy kłopot i olbrzymią odpowiedzialność. Pewnie znowu nie będzie tak pięknie jak mi się wydaje, że będzie i znowu się zawiodę. Wprowadzę jeszcze większy zamęt i znowu wszystko trzeba będzie naprawiać.

Nie potrafię do tego podejść racjonalnie, odbieram wszystko poprzez pryzmat moich emocji, a jak wiadomo, emocje zakrzywiają rzeczywistość. Czasem naprawdę staram się obiektywnie ocenić czy naprawdę to jest to, o czym marzę, ale zupełnie nie potrafię.

Obawiam się, że mogę przez to popełnić mnóstwo błędów i mimo tego, że czasem pocieszam się, że życie ma się tylko jedno i lepiej spróbować, niż nie, to jednak, no. Przykro się tak ciągle rozbijać o rzeczywistość.

Macie czasem podobne odczucia?

[wel2]

jejku nie wiem czy uda mi się wyjaśnić to tak dobrze jak to było w różnych artykułach jakie czytałam na temat marzeń

 

w marzeniach nie powinien być ważny sam cel ( jak to się mówi że najgorszym wyjściem by było gdyby Bóg spełnił nasze prośby i marzenia ? )

to nie jest nic dziwnego że osiągając jakiś cel nie czujesz od razu z automatu szczęścia

 

podobno o wiele ważniejsze od zdobycia celu jest sama droga realizacji

żeby trenować umiejętność cieszenia się tu i teraz, bez tej umiejętności żadne "zrealizowane marzenie" nie będzie cieszyło na dłużej

 

 

ale wydaje mi się że ogromnie dużo osób - przynajmniej w Polsce tego nie potrafi

[black swan]

lony, wg mnie szczęście jest w ogóle jakimś abstrakcyjnym terminem, trochę pustym, nie mającym tak naprawdę konkretnej definicji. Też po spełnieniu niektórych pragnień pytałam się siebie: czy teraz jestem szczęśliwa? I nie, nie czułam się szczęśliwa. Czułam się zadowolona, czułam, że moje pragnienie zostało zaspokojone, czułam pewnego rodzaju spełnienie, może nawet radość z powodu tej świadomości. Wydaje mi się, że w spełnianiu marzeń chodzi głównie o tą świadomość, że zaspokoiliśmy nasze pragnienia. Nie daje to szczęścia, ale utwierdza w przekonaniu, że coś potrafimy, że umiemy dotrzeć do celu jaki sobie postawimy, udało nam się osiągnąć pewną rzecz, pewien stan i możemy być z siebie dumni. Zadowoleni z samych siebie. W końcu spełnienie marzenia skończyło się powodzeniem.

 

A sama droga do realizacji bywa nieraz czymś ciężkim i bardzo męczącym, więc niekoniecznie jest to droga przez przyjemne doznania.

[neon]

Zacytuje "najgorsze co może zrobić na bóg, to spełnić nasze marzenia" i "ciesz się drogą a nie celem"

 

szczescie to skutek uboczny naszej pracy..