Moja własna pustka

[martus19800]

Witam wszystkich! :)

Z zamiarem napisania tu mojej historii zwlekam od dawna ale no, jakoś tak trudno mi już. Zacznę od początku. Mam 23 lata, rodzinę, chłopaka, niestety miałam kochającą rodzinę i kochającego mnie na maxa chłopaka. Do listopada 2012 roku wszystko grało, czułam się kochana przez wszystkich , gotowałam piekłam, śmiałam się, żyłam, bo czułam się ogromną częścią tej społeczności. Dla mojego mężczyzny zrobiłabym wszystko, gwiazdkę z nieba bym mu przyniosła a on mi chyba planetę na plecach, przeogromna miłość. Byłam i czułam się normalnie... Jednak w grudniu 2012 r., mój tata, który niestety ma dość duże stwierdzone problemy z psychiką był alkoholikiem, od 20 lat nie pije, zepsuł całej rodzinie święta i miesiąc później, były krzyki, płacz, chowanie się po domu, uciekanie, telefony do jego rodziny żeby coś z nim zrobili. Bałam się wtedy strasznie, płakałam, brałam ze sobą psa, który zresztą dzięki atmosferze w domu, praktycznie cały czas chował się po kątach. Tata na święta wyjechał, nie było go z nami, każdy go prosił żeby dał nam spokój. Wrócił w takim samym stanie, nazwałabym go wygórowanym, pare miesięcy później psychiatra na konsultacjach stwierdził zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Oparciem w tej sytuacji był mój kochający chłopak. Po stwierdzeniu u taty choroby, mama bardzo źle go traktowała. Kazała czytać mi ulotki o tej chorobie, traktować go jak chorego, sama przy najmniejszych sprzeczkach wypominała że "przecież jest nienormalny". Odsunęłam się od nich wszystkich, miałam dość życia w atmosferze ciągłych napięć, spotykałam się z ludźmi, oczywiście głównie z chłopakiem, na którego chyba przelałam swoją całą miłość wziętą z rodziców. Taka sytuacja trwała przez rok, z tata nie rozmawiałam W OGÓLE!!, mimo tego że mieszkamy w dwupokojowym mieszkaniu, z mama także nie rozmawiałam, gdyż przy każdej próbie za drzwiami stał ojciec który wysłuchiwał momentu, w którym mama bedzie źle o nim mówiła lub momentu w którym będzie próbowała przeciągnąć mnie na swoją stronę. Parę miesięcy później, Do tego wszystkiego mój chłopak zaczął stała prace, więc widywaliśmy się o wiele rzadziej. Może zabrzmi to absurdalnie ale poczułam ze mnie zostawił samą... Mimo tego że dzwonił praktycznie cały czas, pisał, tęsknił, ja odsunęłam się od niego... Nie odbierałam telefonów, nie chciałam sie spotykać, mimo tego że jedyną rzeczą o której marzyłam i do której tęskniłam było właśnie to. Moja "niechęć" trwa do teraz. Mowie o rozstaniu, mimo że go potrzebuje i tego nie chce, chodzę na imprezy, nie spędzam z nim dnia, bo zawsze szukam zajęcia żeby tylko nie pokazać że mi na nim zależy. Co więcej czuje, że im bardziej się kłócimy o bezsensowne rzeczy, tym zaczynam go nienawidzić. od roku, każdego dnia czuje kołatanie na sercu, wypadają mi włosy. Do tego miałam strasznie stresujący rok na uczelni, stres odczuwałam nawet przy najmniejszym teście. Z radosnej, ułożonej dziewczyny czuje się strasznie pusta w środku. Mój chłopak już niestety na mnie nie czeka jak kiedyś, z tatą nie rozmawiam od dwóch lat, oddzywa się do mnie, próbuje, ale ja jakoś nie mam na to ochoty. Mama do dzisiaj szuka we mnie sprzymierzeńca. Ja studiuje, pracuje, gdy pracuje czuje że się spełniam, gdy przychodzą dni wolne nie wiem co ze sobą robić. Nie cieszy mnie fajnie spędzony dzień, kino , romantyczny spacer, pocałunek, od wszystkiego uciekam.. Odczuwam dziwny lęk przed pokazaniem że na relacji z kimkolwiek mi zależy.. Nawet swoich przyjaciół traktuje z dystansem.. Czuje się samotna. Strasznie bym chciała powrócić do życia jak kiedyś, pokazać że mi na nich zależy ale sama zadaje sobie to pytanie: czy mi na nich wszystkich zależy? Bo w każdym widzę tylko wady i błędy, które odsuwają mnie od nich...

[rikuhod]

martus19800, widać że było ci ciężko

 

wiesz sądze że to poczucie

 

Czuje się samotna. Strasznie bym chciała powrócić do życia jak kiedyś, pokazać że mi na nich zależy ale sama zadaje sobie to pytanie: czy mi na nich wszystkich zależy? Bo w każdym widzę tylko wady i błędy, które odsuwają mnie od nich...

 

Zdecydowanie ten czas wywołał u ciebie pewną traume, dlatego w rzeczywistości chcesz zbliżyć do przyjaciół i rodziny ale ta blizna w psychice cię od tego powstrzymuje kiedy myślisz o zbliżeniu się do nich te ciężkie wspomnienia wracają i od tego to przygnębienie. To troche zabrzmi prosto ale trzeba poprostu olać, to co było kiedyś i skupić się na tym co teraz, przeszłości się nie zmieni, ale ciągle masz możliwość odzyskać co lubisz

 

jeśli chcesz znowu zbliżyć się do znajomych, rodziny i chłopaka zrób ten pierwszy krok/ (jak nie zrobisz żadnego kroku żeby się zbliżyć to będziesz tego żałować), dlatego po prostu staraj się swoimi siłami zbliżyć do znajomych, każda reakcja jest lepsza niż brak reakcji, dlatego o ile będziesz starać się swomi siłami zbliżyć do nich to ci się wkońcu uda.

 

 

 

Mimo to psychika tworzy czasem taką bariere że nawet jak bardzo chcemy to nie możemy:( dlatego jeśli mimo starań czujesz presje, to na wszelkie przygnębienie pomagają spacery troche przeczyszczają umysł z przygnębienia i pozwalają czysto myśleć

 

bardzo też pomaga gorący długi prysznic (10 minut) tuż przed zaśnięciem

[martus19800]

Ale ja się boje do nich zbliżyć... Jeśli chodzi o relacje z chłopakiem, to jest dobrze i nagle psuje wszystko obrażając się o nieistotną błahostkę i potrafię nie odzywać się przez parę dni... Ostatnio zdałam sobie sprawę z tego, że nie chce żeby on poznał że ja go kocham (absurd), bo jeśli już pozna, a ja przez miniony rok non stop się na niego gniewałam nie mając konkretnych powodów i nic tym nie wskórałam, to stwierdzi że ja należę do niego i będzie chciał mną pomiatać i mieć na każde zawołanie. Wiem, że to co pisze jest nienormalne ale właśnie tak czuje stąd też moja niemoc w kontaktach z nim, i po "okresie dobrym" pokazanie, że nic dla mnie nie znaczy... Nie potrafimy ze sobą rozmawiać, nie potrafi powiedzieć o swoich żadnych uczuciach, nawet jeśli rzeczywiście wiem, w pewnym momencie przesadzę, to nawet nie pokazuje mu że mu smutno, jest normalny. Zastanawia mnie to, bo czasem po prostu nie można cierpliwie słuchać i nie wybuchnąć. On po tym roku kłótni przyjął taktykę, że po prostu czeka aż mi przejdzie złość i obrażanie, a ja raczej wolałabym żeby się przede mną otworzył i porozmawiał. A co do rodziców, to oni nawet się nie kochają, mama wchodzi na portale randkowe, "szukając miłości"m nie widać w moim domu żadnego dobra i ciepła, nie mam nawet rodziny w miejscu w którym mieszkam, a z rodziną taty po wydarzeniach w grudniu nie rozmawiam...

[rikuhod]

martus19800, skup się na razie na tym co możesz, ponieważ najbliżej ci teraz do chłopaka to skup sie na nim i znajomych, do rodziców potrzeba jeszcze czasu

 

posłuchaj moim zdaniem te wszystkie wydarzenia tworzą w tobie te presje, kiedy nabierasz emocji twój umysł wraca do wydarzeń z przeszłości ponieważ nie pogodziłaś się z nimi wewnętrznie ciągle cię dręczą ciągle wracają

to brzmi głupio ale o ile nie przerobimy sobie czegoś wewnętrznie to będzie wracać

 

jak napisałem musisz po prostu olać przeszłość bo będzie wracać i cię dręczyć

do tego czasem potrzeba czasu, jeśli ci z tym ciężko można się psychiatry poradzić

 

spróbuj też tego co ci poleciłem

 

to na wszelkie przygnębienie pomagają spacery troche przeczyszczają umysł z przygnębienia i pozwalają czysto myśleć

 

bardzo też pomaga gorący długi prysznic (10 minut) tuż przed zaśnięciem

 

to zawsze troche uspokoi i zrelaksuje, przez co łatwiej te presje będzie przełamać

[Łapa]

rikuhod przestań z tym prysznicem.

martus19800 myślałaś o terapii?

[martus19800]

rikuhod : dziękuje bardzo za rady, a o terapii myślałam, nawet na takowej byłam, jednak chyba źle opowiedziałam swój problem i czułam się niezrozumiana..

[Nelvana]

Prysznic brzmi trochę śmiesznie w zestawieniu z tak poważnym problemem. Serio.

martus19800, na jakiej terapii byłaś? Indywidualna czy grupowa?

To, że raz nie udało Ci się nawiązać porozumienia z terapeutą, nie oznacza wcale, że musisz wszystko od razu skreślać. To trudne, tym bardziej, że masz świadomość, że otwierasz się, de facto, przed zupełnie obcą osobą.

Też miałam potężny problem z terapeutką, która prowadziła mnie w szpitalu. Potrafiłam się nawet popłakać, tak bardzo nie chciałam do niej chodzić. Ale potem uświadomiłam sobie, że był to element obronny mojej psychiki, gdyż każde spotkanie powodowało, iż musiałam opowiadać, o ty, co czuję, przechodzić to jeszcze raz i jeszcze raz. Tego tak naprawdę się bałam, nie samej terapii.

Trzymam mocno za Ciebie kciuki. Nie rezygnuj z leczenia i odetchnij pełną piersią.

[martus19800]

Mam nadzieje że mi się uda :). Byłam na terapii indywidualnej, jednak Pani kazała mi mówić, określiła " ze mi brakuje wygadania się", więc przychodziłam, gadałam, i koniec a czy tego mi naprawdę brakowało to nie wiem... Zastanawia mnie tylko mój chłopak, może powinniśmy zrobić sobie przerwę, bo cała nasza wieża budowana przez 3 lata, każdy klocek stawiany razem odpada, jakoś tak martwi mnie to, ale chcąc nie chcąc sama tego chciałam.. Mimo tego, że kocham go, nie jestem w stanie pokazać mu czegokolwiek miłego, jedynie wciąż gadać o rozstaniu ... :/

[tahela]

Najlepiej to zajmij sie studiami bo tam miałas klopoty jak pisąłs i zwiazkiem, bo jak wylecisz ze studiów i sobie zwiazek rozwalisz to sobie iepotrzebnie wzyciu namieszaz tylko i po co ci to a z rodzicami jakos sie tez ułozy lepiej lub gorzej.