Jakie uczucia i zachowania towarzyszą osobom DDA na codzień

[AmnuM]

Czyli kiedy i w jakich okolicznościach uaktywnia się u was potencjał DDA?

 

- są to przeważnie relacje z rodziną

- Spotkania ze znajomymi (np. imprezy gdzie alkohol leje się strumieniami)

- W sklepie, na ulicy

 

 

etc.

[carmen.s]

potencjał DDA, nieźle ujęte :)

Chyba, mimo pracy nad tym wszystkim, nie mogę się wyzbyć tego w jakiejś grupie ludzi, zwlaszcza obcych, nieważne gdzie się oni znajdują, to taki dziwny wstyd.

[AmnuM]

Wiem chyba o co chodzi. Mam coś takiego, że wiem iż moje życie różni się i podświadomie

tworzy to granicę między mną, a ludźmi rzekomo normalnymi.

To ciekawe, bo każdy ma skazy w życiu i np. moi znajomi przykładają się do życia.

Na co dzień nie widać po nich nic, co mogło by sprawiać, że mają swoje dziwactwa.

Ale gdy się z nimi po przebywa, to widać ich problemy, choć nie pochodzą z rozbitych rodzin.

Tak na prawdę wśród mojego otoczenia, chyba jako jedyny jestem DDA.

[Pieprz]

Ale gdy się z nimi po przebywa, to widać ich problemy, choć nie pochodzą z rozbitych rodzin.

nie trzeba być z rozbitej rodziny żeby być dda i nie trzeba być dda żeby mieć odchyły

[AmnuM]

Wiem, że nie trzeba być DDA, by mieć odchyły. Nie napisałem że to się tyczy tylko DDA.

A co do rozbitych rodzin, to jakbym miał wybierać, to chciałbym mieć normalnego ojca.

[carmen.s]

Trzy posty a ja już nie bardzo wiem, o czym właściwie mowa. Może to mój kolor włosów. Ale przeciez to, że ktoś ma problemy to nie znaczy że ktoś nie jest "zdrową jednostką". Cała patologia zaczyna się, kiedy nie potrafi się ich normalnie rozwiązywać lub problemem stają się normalne, podstawowe funkcje życiowe.

A co do rozbitych rodzin, to jakbym miał wybierać, to chciałbym mieć normalnego ojca.

Nie wiem, co Cię spotkało, w jakim sensie Twój ojciec był nienormalny ale różnie bywa z takimi "wyborami". Niedawno czytałam o raporcie dotyczącym psychiki pierwszego pokolenia dorosłych dzieci homoseksualistów. Psycholog (zabijcie mnie, nie pamiętam nazwiska) przebadał ich pod różnymi zmiennymi. Ilość patologii (odchyleń w zmiennych) była w większości przypadków porównywalna do osób wychowywanych w rodzinach alkoholowych, narkomańskich etc. A przecież nikt by nie wybierał między tym a tym, bo z normalnej strony patrząc wydają się to przypadki nie do porównania.

[AmnuM]

Chodzi o brak równowagi psychicznej, braku wzorca i wypaczenie. Nie trzeba czytać felietonów by to zrozumieć.

[Labradorek]

Wracając do tematu carmen.s, też mam czesto jeszcze takie poczucie dyskomfortu, wstydu nie wiadomo skąd i dlaczego

[Gość]

Najczęstsze problemy i zachowania Dorosłych Dzieci Alkoholików

 

1. Niskie poczucie własnej wartości – związane z krytyką i nierealistycznymi oczekiwaniami, obwinianiem się za picie rodzica; w życiu Dorosłe Dzieci Alkoholików zbyt często surowo oceniają samych siebie i dążą do perfekcji.

 

2. Pragnienie kontroli wszystkiego i wszystkich w swoim otoczeniu – wiąże się to z dużą sztywnością w zachowaniu; osoby są nadmiernie racjonalne i obawiają się uczuć, „żeby się nie stoczyć” jak rodzic czy rodzice. Zaprzeczają, minimalizują bądź tłumią swoje uczucia.

 

3. Lęk przed autorytetami – które w przeszłości krzywdziły dziecko, a w życiu dorosłym prowokują przykre uczucia na zasadzie przypomnienia.

 

4. Lęk przed odrzuceniem i desperackie próby zasłużenia na akceptację i miłość, często własnym kosztem – a w przypadku przewidywania odrzucenia wycofywanie się i izolacja od otoczenia. Kiedy Dorosłe Dzieci Alkoholików są w bliskich związkach, charakteryzuje je nadmierna lojalność, nawet gdy partner stosuje przemoc fizyczną i/lub słowną i wykorzystuje. Zjawisko wchodzenia w patologiczne związki przez osoby DDA wyjaśnia tzw. mechanizm przymusu powtarzania – jest to tendencja do ciągłego wystawiania się na bolesne sytuacje z nadzieją, że tym razem uda się je opanować. Dorosłe Dzieci Alkoholików mają trudność w nawiązywaniu bliskich, zażyłych relacji o charakterze partnerskim.

 

5. Przeżywanie ciągłego gniewu i poirytowania – które zazwyczaj nie są wyrażane na zewnątrz, natomiast tłumione zalegają w psychice i są przyczyną zachowań autodestrukcyjnych lub niekontrolowanych wybuchów złości. Ponieważ Dorosłe Dzieci Alkoholików równocześnie nie akceptują własnej złości, bardzo obwiniają się za jej przeżywanie i/lub projektują złość na zewnątrz, mając skłonność do postrzegania innych jako osób rozzłoszczonych, poirytowanych lub pragnących skrzywdzić; same ustawiają się w roli ofiary.

 

6. Trudność w stawianiu czoła złości i krytyce ze strony innych – co sprawia, że osoba czuje się niepewnie i nieudolnie i jest skłonna obwiniać siebie oraz negatywnie oceniać własne cechy; ma kłopoty z asertywnością.

 

7. Trudność w realizacji planów i dokańczaniu przedsięwzięć – co jest związane z małą wiarą we własne możliwości i częstym doświadczaniem porażki w domu, w którym żyli nieporadni rodzice.

 

8. Kłopoty z odpowiedzialnością – Dorosłe Dzieci Alkoholików są nadodpowiedzialne lub nieodpowiedzialne. Czują się odpowiedzialne za problemy innych ludzi albo oczekują, że inni przejmą odpowiedzialność za ich życie i problemy; nadodpowiedzialność wiąże się z byciem w dzieciństwie opiekunem rodzeństwa lub pijanych rodziców.

 

9. Poczucie winy – związane z troszczeniem się o siebie i zaspokajaniem własnych potrzeb; Dorosłe Dzieci Alkoholików nastawiają się na wyczuwanie, a następnie zaspokajanie potrzeb i oczekiwań osób z otoczenia. Mają wdrukowane przekonanie, że dbanie o siebie jest egoizmem; słabo wyczuwają swoje indywidualne potrzeby.

Cechy charakterystyczne dla osób z syndromem DDA

 

1. Lęk przed utratą kontroli

 

- Staram się nie reagować zbyt emocjonalnie.

- Lubię, kiedy wszystko jest na swoim miejscu.

- Czuję się zaniepokojony, kiedy mam świadomość, że nie panuję nad wszystkim.

- Czułbym się znacznie lepiej, gdybym miał większy wpływ na to, co się dzieje.

- Ktoś w mojej rodzinie nie panował nad sobą.

- W mojej rodzinie miała miejsce przemoc fizyczna.

- W mojej rodzinie chaos wybuchał zupełnie niespodziewanie.

 

2. Lęk przed uczuciami

 

- Trudno mi wyrażać uczucia.

- Często nie jestem świadom swoich uczuć.

- Czasami myślę, że uczucia są wyłącznie ciężarem.

- Przeraża mnie, czego mógłbym się dowiedzieć, gdybym pozwolił sobie na jakiekolwiek uczucia.

- W mojej rodzinie nie należało wyrażać uczuć, takich jak: wina, skrucha, wstyd, lęk, radość, ból, miłość, złość, smutek.

 

3. Lęk przed konfliktem

 

- Jeśli pojawia się konflikt, staram się rozładować sytuację.

- Uważam, że konflikty są czymś złym i prowadzą do przemocy.

- Za wszelką cenę staram się uniknąć konfliktu, dostosowuję się, zmieniam plany.

- Konflikt w mojej rodzinie oznaczał przemoc.

- Konflikt oznaczał, że ktoś się na kogoś wydzierał.

- W mojej rodzinie konflikt oznaczał, że ktoś mógł mnie opuścić fizycznie lub emocjonalnie.

 

4. Nadmiernie rozwinięte poczucie odpowiedzialności

 

- Mam skłonność do poczucia odpowiedzialności za wszystko.

- Jeżeli trzeba wykonać jakąś dodatkową pracę, zgłaszam się na ochotnika.

- Trudno mi odmówić, kiedy ktoś prosi mnie o pomoc.

- Pomagałem wszystkim i troszczyłem się o wszystko w mojej rodzinie.

- W mojej rodzinie chwalono mnie, gdy zachowywałem się jak dorosły.

- To ja w mojej rodzinie fizycznie i emocjonalnie troszczyłem się o mojego ojca/matkę.

 

5. Poczucie winy

 

- Czuję się winny za odczuwanie jakichkolwiek własnych potrzeb.

- Często czuję się winny za bycie ciężarem dla innych.

- Ciągle za wszystko przepraszam.

- Przepraszam za rzeczy, które nie wymagają przeprosin.

- W mojej rodzinie ktoś zawsze był obwiniany.

- W mojej rodzinie to właśnie mnie obciążano odpowiedzialnością za rzeczy, za które nie powinienem odpowiadać.

- W mojej rodzinie brałem na siebie winę za to, czego nie popełniłem, po to jedynie, by zakończyć kłótnię.

 

6. Niezdolność do odprężenia się oraz do spontanicznej zabawy

 

- Zabawa jest dla mnie trudnym zadaniem.

- Kiedy ludzie śmieją się zbyt głośno, zaczynam odczuwać niepokój.

- W znacznej mierze jestem samotnikiem.

- Mam skłonność, by nie śmiać się bez uprzedniego sprawdzenia, czy inni też się śmieją.

- W mojej rodzinie głośny śmiech oznaczał, że sprawy wymykają się spod kontroli.

- W mojej rodzinie, kiedy tylko się odprężyłem, zawsze zdarzało się coś złego.

- W mojej rodzinie zabawa zawsze oznaczała picie.

 

7. Ostra, bezlitosna samokrytyka

 

- Jestem dla siebie najsurowszym krytykiem.

- Zbyt szybko się osądzam.

- Jestem swoim najgorszym wrogiem.

- W mojej rodzinie nigdy niczego nie robiłem dobrze.

- Naturalną reakcją na problemy w mojej rodzinie było obwinianie, ciche dni i odrzucenie.

- W mojej rodzinie za każdy błąd ponosiło się straszne konsekwencje.

 

8. Życie w świecie zaprzeczeń

 

- Nie stosuję żadnych zaprzeczeń.

- Kiedy czuję się zagrożony, przyjmuję pozycję obronną.

- Czasem wolę skłamać, niż przyznać się do popełnionego błędu.

- W mojej rodzinie nikt nie przyznawał się do tego, że ma jakieś problemy.

- W mojej rodzinie nigdy nie wiedziałem, czego ode mnie chcą.

- W mojej rodzinie wszyscy staraliśmy się unikać zajmowania się naszymi problemami.

 

9. Pozostawanie w roli ofiary

 

- Często czuję się bezradny.

- Mam wrażenie, że cokolwiek bym nie zrobił, niczego to nie zmieni.

- Zawsze sprzątną mi sprzed nosa to, czego potrzebuję.

- W mojej rodzinie miała miejsce przemoc fizyczna.

- W mojej rodzinie na porządku dziennym były wrzaski, krzyki, wzajemne obwinianie.

-W mojej rodzinie miało miejsce wykorzystanie seksualne.

 

10. Zachowania kompulsywne

 

- Mam nałogowy (obsesyjny) stosunek do: punktualności, seksu, schludności, jedzenia, alkoholu, pracy, robienia zakupów, korzystania z podręczników autoterapeutycznych, gromadzenia majątku, hazardu, praktyk religijnych.

 

11. Tendencja do mylenia miłości z litością

 

- Przyciągają mnie ludzie, którym mogę pomóc lub których mogę wyleczyć.

- Mam skłonność do nawiązywania bliższych znajomości z osobami, które zostały zranione lub są trudno dostępne.

- Największą bliskość odczuwam wówczas, gdy komuś pomagam.

- W mojej rodzinie zawsze ktoś miał kłopoty.

- W mojej rodzinie byłem dla wszystkich powiernikiem.

- W mojej rodzinie być blisko kogoś oznaczało pomagać mu.

 

12. Lęk przed porzuceniem

 

- Odejście jest dla mnie niezwykle trudne.

- Nienawidzę mówić: „żegnaj”.

- Pozostawałem w bliskich związkach o wiele za długo, niż powinienem.

- Kiedy ktoś bliski wyjeżdża, boję się, że nigdy więcej go nie zobaczę.

- W mojej rodzinie ojciec/matka odeszli prawie bez słowa.

- Członkowie mojej rodziny pojawiali się i znikali bez specjalnego uprzedzenia, a ja musiałem się jakoś dostosowywać.

- W mojej rodzinie byłem pozostawiony sam sobie.

 

13. Myślenie kategoriami „białe” lub „czarne”

 

- Gdy staję wobec jakiegoś problemu, trudno mi wymyślić więcej niż jedno rozwiązanie.

- Mam skłonność do myślenia w kategoriach dobro-zło.

- Zawsze wydaje mi się, że tylko jedna odpowiedź jest prawidłowa.

- Jeżeli ty masz rację, to ja na pewno się mylę.

- Życie w mojej rodzinie było albo martwą ciszą, albo piekielnym sztormem.

- W mojej rodzinie stale posługiwaliśmy się takimi terminami, jak: „zawsze”, „nigdy”, „bezwzględnie”, „całkowicie”.

 

14. Zalegający żal

 

- Staram się unikać mówienia o swojej rodzinie.

- Często myślę: „Przeszłość jest już zamknięta, nie warto się nią zajmować”.

- Tak bardzo próbuję nie myśleć o przeszłości, a ona wciąż mnie prześladuje.

- Pamiętam, jak mówiono mi: „Nie denerwuj się”.

- W mojej rodzinie smutek był zabroniony.

- W mojej rodzinie smutek był uważany za przejaw słabości.

- Kiedy opowiadam historię o mojej przeszłości, mam tendencję do odcinania się od swoich uczuć.

 

15. Zdolność przetrwania

 

- Często czuję się jak bojownik, któremu udało się przetrwać.

- Często mam wrażenie, że po tym, co przetrwałem w dzieciństwie, dam sobie radę z każdą sprawą.

- W mojej rodzinie wróg był w domu.

- Przetrwanie umożliwiła mi moja niezależność.

- Nauczyłem się, że nie mogę na nikim polegać.

- Pomimo moich gorących modlitw, nikt w mojej rodzinie nie przyszedł mi z pomocą.