Uraz do ojca?

gitywity · 1 Marca 2013

Witam, z góry bardzo dziękuję jeżeli ktoś przeczyta to co napisałem, a będzie to krótka historia, po której chciałbym żebyście ocenili, czy moje podejrzenia co do mojego stanu oraz wyrzutów są uzasadnione. A także, może obalić pewne mity o dzieciach dzianych rodziców.

A więc tak, chodzi głównie o mojego ojca. Od czego by zacząć.

Mój ojciec jak mam nadzieję, dobrze twierdzę jest strasznym materialistą i nie tylko.

Historia sięga wstecz, do jakiegoś 10 roku życia, od którego w mojej rodzinie toczyły się ciągle kłótnie, ponieważ mój ojciec zdradzał matkę. Była jedna sytuacja gdy matka chciała się powiesić, ponieważ dowiedziała, się o jego spotkaniach z kochanką na którą łożył pieniądze. Zabrała mnie i brata do jej domu o 24, straszna afera. Następnie ojciec wymyślił, że nie mamy pieniędzy i moja matka musi wyjechać do stanów (do brata zarabiać pieniądze). W tym czasie gdy z bratem miałem 12 lat, ojciec przyprowadził do domu Panią która ma się zajmować domem - była to ta sama kobieta, byłem młody ale dobrze pamiętam, że ojciec próbował stworzyć nam z nią wizję rodziny - wspólne obiadki itd - tak jak by miała zostać moją matką, mega krzyki, że nie chcemy jeść tego co ona zrobiła itd. Do 17 roku życia, była jeszcze jedna taka sytuacja z inną kobietą. Moja matka przez ten cały czas jak sądzę popadała w depresję i bardzo często piła (dziwne że nikt tego nie widział oprócz mnie) - w tych momentach w domu były straszne płacze i awantury bo ojca nie było w domu lub coś wywinął.

Mój ojciec nigdy nie dostał niczego od swojej matki, jak miał 16 lat wyprowadził się z domu. Tym samym my nigdy od niego też nic nie dostaliśmy. Gdy ojciec zarobił w miesiącu kwotę przykładowo rzędu 60 tyś, czasami rzucił się na gest 20zł.

Od 17 roku życia zostało nam praktycznie wszystko ucięte - chociaż nie mieliśmy nic to jednak jakieś dodatkowe drobnostki zniknęły. Mój ojciec zniknął na 3 lata. W tym czasie zacząłem zarabiać sam, zarabiałem na prawdę pokaźne pieniądze - ale co z tego, nic sobie nie kupowałem, prócz samochodu (który raczej każdy młody chłopak by kupił). Zarabiając po 6-7 tyś miesięcznie potrafiłem sobie kupić koszulę do garnituru za 15zł, wszystkiego sobie żałowałem. W końcu mój pomysł na pieniądze ustał, nie wiedziałem co robić i zacząłem bawić się w hazard. Nikt tego nie widział, w tym czasie zawaliłem swoje studia - co gorsza, nie martwiłem się tym, że w bardzo szybkim czasie staję się bankrutem - martwiłem się bardziej tym, jak zrobić to, żeby mój ojciec nie dowiedział się, że zawaliłem rok - załatwiałem wpisy do indeksu od znajomych - tylko po to żeby mu pokazać, że zaliczyłem (następnie wyciąłem te kartki) - trwało to około 2 tyg, żeby zamaskować prawdę, w tym czasie straciłem wszystko, pieniądze, samochód - warte 6 cyfrową kwotę. Chyba zawsze bałem się ojca, bo za młodu potrafił wziąć pasa - co zdarzało się praktycznie za każdą złą ocenę w szkole, lub mega krzyki (prawdziwe darcie). Wydaje mi się, że dlatego tak przejąłem się ukryciem swojej szkolnej porażki.

Dziś mam 24 lata, utkwiłem w miejscu, nie mam nic. Nie mogę się podnieść ani sobie poradzić. Od 17 roku życia utrzymywałem się sam, jedzenie itd. Mój brat był troszkę mniej zaradny w kwestii zarobienia pieniędzy, więc zaczęły się kłótnie o to żebym się z nim dzielił, co było dla mnie ciężkie z tego względu, że wiedziałem że nikt mi nie da. Duży wyzwisk, nienawiść. Wydaje mi się, że to również zasługa ojca, bo odciął nas od jakichkolwiek środków do życia, mając nie mały majątek. Mogliśmy mieszkać przez pół roku sami w domu i nigdy przez telefon nie poleciało pytanie - czy czegoś wam potrzeba. Po prostu nas poróżnił. Zawsze byliśmy chętni do pracy, ale gdy przykładowo mój brat poszedł do niego do firmy, to dostał 400zł mniej niż jego pracownik (gdzie nawet nie musiał płacić za niego zusu). Więc przerobił miesiąc u tatusia za jakieś 600zł, czuł się poniżony, zrezygnował.

Dziś mam 24 lata jak już wspomniałem, nie miałem środków do życia, a jestem jak mi się wydaje w depresji, poszedłem do ojca do pracy za 7zł na godzinę jako dostawca (w mało prestiżowym zajęciu), jako zwykły paź, początkowo miałem zarabiać mniej niż jego pracownica, no ale wow - udało się. W tej pracy zacząłem myśleć, przypominać sobie wszystko i powoli nienawidzę swojego ojca, za co? Za to, że utrzymywał prostytutki a jedyną rzecz którą ja od niego dostałem to pożyczka, zapisana w zeszycie, o którą mnie nęka teraz średnio co 2-3 tyg (wcześniej codziennie). W pracy również usłyszałem od jednego chłopaka, że podobno mój ojciec sypia z pracownicą (żenada).

Majątek ojca to jakieś kilka mln (ulokowane w nieruchomościach) moja matka która przez niego tyle wycierpiała i była tak poniżana, jest tak w nim chyba zakochana, że pracuje w sezonie 7-8 miesięcy, codziennie po 10h za, uwaga - 400-600zł miesięcznie. Ubiera się w ciuchach na wagę, a ojciec jeździ lexusem z salonu, może 10 lat temu widziała kosmetyczkę czy fryzjera. Ojciec jej już tak wmówił, że ona po prostu czuje się biedakiem "my nic nie mamy, wiesz jak jest ciężko". Gdy zabiera ją na wycieczkę kupuje sobie złote łańcuszki za 1500 dolarów, dla niej bluzkę za 10 dolarów a dla nas kiedyś żałował dolara na picie, po 3h wycieczce na pustyni - to była jedna jedyna wycieczka w życiu - i chyba najwięcej co od niego dostaliśmy.

Ja go po prostu nienawidzę, nienawidzę, za to wszystko co zrobił i nadal nie może ujrzeć prawdy. Dziś jestem dość zbudowanym chłopakiem, wcale się go nie boję gdy wszystko sobie przemyślałem i po prostu nim gardzę, za całą przeszłość, za wszystkie lata (nie mam nawet zdjęć jak wyglądałem gdy byłem mały bo tatusiowi było szkoda na aparat).

Mam mu za złe, że miał głęboko moją przyszłość - nigdy o mnie nie myślał, nigdy nic od niego nie dostałem. Każdy ma jakąś pomoc od rodziny, a ja kompletne 0, tylko on ciągle czegoś ode mnie potrzebuję, napraw komputer, zrób to, wystaw to, znajdź pracownika, a gdy ja potrzebuje przykładowo 100zł to leci wpis w zeszycie. Ja rozumiem, że ludzie mają gorzej, ale gorzej mają zazwyczaj Ci, których rodzina jest biedna. Czasami żałuję, że nie wychowałem się w normalnej rodzinie, która żyła by bardzo przeciętnie - bo po pierwsze nic z tego nie mam, a po drugie - dostarczyło mi to wielu nieprzyjemnych wrażeń, które do dzisiaj odbijają się na mojej psychice.

Powiedzcie mi, czy mój żal i nienawiść jest uzasadniona? Gdy go widzę, jak przyjeżdża, do tej pracy, ze złości, bólu i żalu napływają mi łzy do oczu i muszę wyjść ochłonąć.

gitywity · 1 Marca 2013