Blanka, czy to moze byc depresja?

[Blanka89]

Witam, nosiłam się z zamiarem zarejestrowania się i napisania na tym forum od kilku tygodni. Właściwie nie wiem od czego zacząć. Wiem natomiast że to co się ze mną dzieje jest niepokojące i już nie potrafię sama z tym sobie radzić. Po krótce opisze swoje życie aby można było mnie troche lepiej poznać i to co w chwilii obecnej ze mną sie dzieje. Od początku..

Kiedy byłam mała dziewczynka z mama mieszkałyśmy u mojej babci. Właściwie to babcia mnie wychowywała. Mama była wtedy b. mloda osoba, znikała czesto, pracowala jako barmanka. Malo ja pamietam z wczesnego dziecinstwa. Pamietam natomiast tesknote, lek i poczucie opuszczenia.

Kilkakrotnie mama zabierala mnie od babci wyprowadzajac sie ze mna gdzies kiedy poznawala nowego mezczyzne lub poklocila sie z babcia. Oczywiscie nigdy te wyprowadzki dlugo nie trwaly. Mamy wiecznie nie bylo, czasem po kilka miesiecy. Czulam sie niepotrzebna, wiedzialam ze babcia mnie kocha ale jednak to nie to samo.. Kiedy skonczylam ok 11 lat, mama po ok rocznym nie mieszkaniu z nami przyjechala ze swoim nowym partnerem i obwiescila nowine ze sie yprowadzamy do innego miasta. Moj swiat przewrocil sie od tamej pory do gory nogami. nie chcialam sie wyprowadzac ale nikt nie liczyl sie z tym co czuje. W nowym miescie, szybko sie odnalazlam. Tylko mojej mamy prawie wogole nie bylo w domu. Bardzo rzadko gotowala, jadlam w szkole lub zostawiala mi pieniadze. Bylam bardzo samotna. Szybko sie zorientowalam ze moja mama pracowala jako.. prostytutka.. bylo to dla mnie szokiem i nie potrafilam sobie z tym poradzic... natomiast jej partner byl zwyklym cpunem i alkoholikiem. Bylo to dla mnie bardzo trudne, nie przyznalam sie ze o tym wiem. ale zaczelam sie buntowac. Pojawily sie ok 12 roku zycia anoreksja i narkotyki. moja mama przez kilka lat ze wzgledu na swoj tryb zycia nie zorientowala sie. Towarzystwo ktore stalo sie dla mnie jak rodzina nie nalezalo do grzecznych. czas spedzalam na ulicy, w bramach, parkach itp. Przez to spotkalo mnie wiele zlego i sama wiele zlego wyrzadzilam. 2 razy zstalam zgwalcona, kradlam. Wstydze sie do tej pory tego czasu. w pewnym momencie moja babcia postanowila mnie zabrac w rodzine zastepcza d siebie. bardzo sie wtedy ucieszylam bo nienawidzilam mamy, siebie i domu w ktorym mieszkalysmy. Babcia jakis czas probowala walczyc, chodzilysmy do poradni psychologicznej. nie wiedziala natomiast o anoreksji i narkotykach. kiedy to wyszlo na jaw wyslala mnie na leczenie krotkoterminowe do osrodka zamknietego. w wieku 18 lat urodzilam dziecko. byl to bardzo toksyczny zwiazek. juz bedac w ciazy ojciec corki kilka razy podniosl na mnie reke, robil sceny zazdrosci o byle co, naduzywal alkoholu itp. Potem bylo tylko gorzej. dopiero po 3 latach zebralam sie na odwage zeby odejsc. teraz przebywa on w wiezieniu. psychicznie bylam juz zrujnowana. nie mialam nawet gdzie pojsc wiec jakis czas blakalam sie z corka po znajomych. w miedzyczasie zaczelam sie spotykac z tata pozostalej 2 dzieci. Znalism sie juz kilka lat wstecz wiec latwo mu zaufalam. Zamieszkalismy razem. Tylko ze po jakims czasie rowniez zaczol pic. Ja rowniez wrocilam do nalogu, pojechalismy do osrodka leczenia uzaleznien. wtedy bylam w 2 ciazy. terapia nie dala efektu i po zakonczonym leczniu TZ szybko zazol znow pic. Potem kolejna proba lecz tym razem krotka, i znow ten sam efekt. W tej chwilii juz 9 miesiecy jest tym razem sam w osrodku, a ja w hostelu readaptacyjnym wraz z 3 maluchow. Tym razem widac efekty terapii.Zupelnie inne miejsce i podejscie niz w poprzednim osrodku. Tylko ja sobie nie radze juz z tym wszystkim. Czuje sie beznadziejna w kazdej sferze. Czuje sie nieatrakcyjna, glupia, bezradna, jestem bardzo podejrzliwa wobec ludzi, odizolowalam sie od wszystkich nawet do ludzi z hostelu mam dystans ogromny. Mam problem z poczuciem wlasnej wartosci, mysle o sobie ze jestem zla matka. duzym problemem sa dla mnie relacje z partnerem, pracowanie nad nimi. uczymy sie rozmawiac ze soba, ale ja sie zablokowalam i nie potrafie nic z tym zrobic. choc czuje i widze realnie ze on sie stara, ze sie zmienia, ze zaluje, z dziecmi nad relacjami pracuje, widze ze mnie kocha. a mimo to nie portafie.. skupiam sie ciagle na negatywach, na wyzadzonych ranach, zlych doswiadczeniach. ciagle przypominam sytuacje ktore mnie zranily, jestem strasznie zazdrosna, mam obsesje na tym punkcie. ciagle nachodza mnie mysli czy mnie zdradza, czy mu sie podobam, czy nie jest ze mna tylko dlatego ze mu wygodnie, nawet doszlo do tego ze zazdrosna jestem o to ze moze myslec o innych kobietach w kontekscie seksualnym. mimo jego zapewnien, oraz tego co inni czasem obcy ludzie mowia na moj temat nie potrafie uwierzyc w to ze jestem wartosciowa i atrakcyjna. wlasciwie bez przerwy zle o sobie mysle. chcialabym czuc sie dla niego wyjatkowa, najpiekniejsza i jedyna, ale niepewnosc przeszlosci nie pozwala mi na to. moze to komus wydawac sie smieszne w perspektywie innych moich problemow np tego co opisalam, ze sama musze dzicmi sie zajmowac itp, ale jest to dla mnie cos co nie pozala mi ruszyc z miejsca, zaczac normalnie zyc. Czuje sie z kazdym tyg coraz gorzej. od kilku tyg pojawiaja sie coraz czesciej mysli samobojcze. Wlasciwie wiem ze nikt mi nie pomoze przez internet ale jakos czuje potrzebe wygadania sie i wysluchania innych osob na ten temat..

[Babilon]

Mysle ze to wszsytko przez to ze miałas ciężkie dzeiciństwo, brak miłósci i troski w domu, poza babcią oczywiscie, ale matki ona nie moze zastąpic. I ogolnie zycie Cie nie rozpieszczałó, nie miałas normalnego domu i wychowania. Nie mozesz obwiniac siebie za to wszsytko bo to przeciez nie Twoja wina. Nie masz podstaw myslec źle o sobie, zaglębiac sie w dołujące mysli. Piszesz ze partner stara sie i kocha Cie, to dobrze, znaczy mozesz miec w nim jakies oparcie. Z listu wywnioskowałam ze w obecnej chwili jest juz lepiej niz w przeszlosci, więc bądź pelna nadziei ze wszsytko sie dobrze ułózy, To ze sie wczesniej nie ukłądało, to nie znaczy ze sie tym razem nie ułózy. Spróbuj nie rozpamiętywac przykrej przeszlosci, bo po co Ci to, nie oglądaj sie wstecz, trzeba patrzec przed siebie, zwłaszcza ze sprawy toczą sie we włąsciwym kierunku. Nigdy nie oglądaj sie wstecz i nie mysl o tym co było dla ciebie przykre, wykresl to z pamięci, ja tak robie. Patrz tylko przed siebie i z ufnoscią, ze sie wszsytko dobrze ułózy, Twoje pozytywne nastawienie to juz polowa sukscesu, naprawde. Napelnij sie pozytywnym mysleniem i z ufnoscią patrz w przyszłósc, moze nie od razu ale wszsytko sie moze jeszcze wpsaniale poukłądac, ale skupiaj sie tylko na tym co pozytywne, a mysli samobójcze to wogóle zadnego sensu nie mają wywal je od razu z główy. Trzymaj sie kochana, powodzenia, duzo radości i szczęścia, na które zasługujesz

 

-- 10 lut 2013, 12:30 --

 

Aha a napytanie w tytule odpowiadam, pewnie ze moze byc depresja, jak nie dasz rady o własnych siłąch psychicznych wyjsc z tego to zawsze mozesz wspomóc sie troche tabletkami przeciwdepresyjnymi, ale one nie załatwią całej sprawy bez Twojego dobrego nastawienia i wiary, ze będzie lepiej, one tylko pomoga, ale Ty tez musisz wyrzucic złe wspomnienia i napelnic sie pozytywnymi myslami. Bedzie dobrze

[black swan]

Babilon, nie można wykreślać z pamięci tego, co było, bo to tak czy siak kiedyś wróci ze zdwojoną siłą i Cię zniszczy. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego co było, pogodzić się z tym i zrozumieć efekty tego co było w teraźniejszości. Myślę, że Blanka89 rozumie te efekty, bo sama opisała to wszystko w taki przyczynowo-skutkowy sposób. Te uczucia zazdrości, niepewności wobec partnera rodzą się oczywiście z poczucia niskiej wartości, złej samooceny. Skoro Ty Blanka89 nie kochasz siebie, to oczywiste jest że nie możesz uwierzyć, że ktokolwiek inny jest w stanie Cię pokochać. I od tego musisz zacząć - od pokochania siebie. Wiem, że to trudne. Poza tym oczekujesz od swojego partnera miłości bezwarunkowej, a takiej on Ci nie da, bo taką dają tylko rodzice dziecku. Nie otrzymałaś jej od nich, więc teraz jesteś jej głodna. Pamiętaj, że w związku zdrową i bezpieczną miłością jest tylko miłość warunkowa - w skrócie rośnie i maleje zależnie od zasług. I sil się na optymizm - choćby nie wiem jak wymuszony. Wszystko po jakimś czasie stosowania "wchodzi w krew", nawet optymizm. Złe nawyki myślowe zastąp przeciwstawnymi-dobrymi i miej dużo cierpliwości, bo nic trwałego nie przychodzi łatwo.

[Blanka89]

Dziękuję Wam za odpowiedzi.

 

Babilon- staram się myśleć pozytywnie, nie rozpamiętywać, ale to samo wraca w róznych okolicznościach. Dziekuję za dobre słowo.

 

Black swan- to co napisalas/napisales w swoim poscie jest 100% prawda. Tylko teoretycznie ja sobie zdaje sprawe ze zwiazku tego co przezylam z tym jaka teraz jestem i jak wygladaja moje relacje z ludzmi, partnerem oraz moimi dziecmi. Ale to tyle. Nie potrafie tego zmienic. moj rozum i serce zupelnie inaczej postrzegaja swiat.

 

Sprobuje myslec optymistycznie, nie zadreczac siebie i jego. no ale powiedzcie, poradzcie mi co powinnam zrobic z tymi rzeczami ktore mnie w naszym zwiazku zranily, zalegaja mi a on nawet nie jest tego swiadom,albo powiedzialam mu namiastke tego co czuje i dalej to gniecie na watrobie? powinnam o tym rozmawiac czy dac spokoj i nie wywlekac, czekac az sie zablizni?

[black swan]

Powiedziałaś mu namiastkę i jak on na to zareagował? Czy jesteś 100% pewna, że on nie jest świadom rzeczy, które Cię raniły?

[Blanka89]

Zawsze jest tak że zaczyna mnie przepraszać, zapewniać że już tak nie będzie, że się stara zmieniać, że mnie kocha itp, nie usprawiedliwia sie jakos specjalnie chyba ze ja go przycisne zeby powiedzial np czym sie kierowal. zauwazyłam w nim poczucie winy że tak było, że mnie ranił, że teraz jest w ośrodku a ja sama z dziećmi. czasami zauwazyłam również że ucieka od rozmowy stara się zmienić temat. rzadko i zwykle wracamy do rozmowy w innym czasie. ogolnie mysle ze to wynik tego ze ja jestem taka dokladna, drobiazgowa, wnikliwa.. i go to przeraza. tak mysle.. no bo zauwazylam ze lapie sie na tym ze wracam np do rozmowy o konkretnej sytuacji tak dlugo az nie przegadamy tego od kazdej strony.. czasami konczy sie na 1 rozmowie a czasami na 10. i o ile jest w osrodku i uczymy sie rozmawiac to o biezacych spawach potrafie to o przeszlosci te rozmowy wygladaja tak jak wyzej. na dodatek moje paranoje nie daja zyc.

 

-- 17 lut 2013, 08:11 --

 

"zapisalam sie" na terapie..