Wiersze Stelli.

[Stella.]

uniesienie

 

zamknąć oczy

oznacza otworzyć drzwi

drzwi ciosane z morskiego drewna

które pali się w kolorze nieba

za tą bramą

ukryte w cieniu stoją marzenia

gdy tylko lekko uchylisz wrota

wyciągają blade twarze ku słońcu

chwytają się za drżące dłonie

i w piekielnym korowodzie

tańczą

wciągają cię coraz głębiej

kiwają w twoją stronę

a ty idziesz z zamkniętymi oczami

z uniesieniem dotykasz

miękkich kolorów

idziesz za melodyjnym głosem fletu

wychwytujesz pojedyncze nuty

kosmyki włosów

podrygują w rytmie uśmiechu

próbujesz dogonić marzenia

lecz one ze światłem na ustach

umykają między zapomnienie

staczasz się ze wzgórza

jak kulawe dziecko

z baśni

której nie pamiętasz

otwierasz oczy z krzykiem powrotu

i wyciągasz swe serce z korowodu

znów stoisz przed wejściem

niedbale dotykasz chłodnego metalu klamki

i tak dalej

w schizofrenii marzeń

 

 

lubię pisać wiersze. wyrzucam wtedy wszystkie swoje emocje na papier. czasami to pomaga, czasami nie, ale po wszystkim czuje się dziwnie pusta w środku i lekka. nie daje ich nikomu do czytania, bo po co? nikt z mojego otoczenia nie zrozumie tego co ja czuje i tego co ja przeżywam. ale tutaj na pewno znajdą się ludzie podobni do mnie.

 

a tak apropo to jestem nowa.

dzień dobry.

[Gość]

wiersz biały. Też kiedyś takie pisałam racja pisanie wierszy tez dobrym sposobem na przelanie emocji, myśli, uczuć na papier.

dzięki twojemu nickowi przypomniał mi się zespół Stellamara

[beztwarzy]

1. Wiersze białe są najlepsze (100% sztuki, 0% rzemiosła)

2. Stella., piszesz zajebiście Ja lubię nieokiełznane wiersze, mają niesamowicie dużo przekazu, ale niewiele osób takie pisze, większość woli rymy i takie tam schematyczne pierdoły.

3. Dużo ludzi rozumie takie uczucia, czasem są to osoby, których nie podejrzewamy o to. Ja też zauważam, że większość ludzi ignoruje to, że piszę, ignorując tym samym moją duszę. Ale nie poddaję się. Na początku bałem się swojej inności, ale po 10 latach od napisania pierwszego wiersza, kocham siebie takiego, jakim jestem i Tobie też tego życzę. Ja zacząłem dopiero pisać swój blog połączony z wirtualnym tomikiem wierszy. Ludzie kiwają na mnie ręką i śmieją się, ale wystarczy, że po kilku dniach poniżania ktoś powie Ci, że polecił Twoją stronę komuś innemu, a ten powiedział, że piszesz zajebiście i od razu czujesz wiatr w swoich skrzydłach :)

 

 

staczasz się ze wzgórza

jak kulawe dziecko

z baśni

której nie pamiętasz

 

Jesteś zajebista

[Gość]

też mi się podoba ten wiersz.

no pisanie, to taka druga indywidualna terapia pomaga. zazwyczaj.

witam cię.