Proszę o pomoc, list do szpital psychiatrycznego

[pustkaa]

Wiem, że post będzie długi, ale proszę o przeczytanie go i o pomoc mi, bo ja już sama nie wiem co mam robić.

Wątek nie dotyczy mnie, ale mojego przyjaciela, proszę o zrozumienie i odpowiedź...

 

Zaczynając, mój dobry przyjaciel trafił po raz drugi do szpitala psychiatrycznego. Chcę mu napisać list, bo mam taką możliwość, mogę mu go dać, wiem, że on potrzebuje teraz jak najwięcej wsparcia i siły od drugiej osoby. Chcę, żeby mógł to czytać za każdym razem kiedy będzie mu źle, ale nie wiem co dokładnie tam opisać... Mam nadzieję, że mi pomożecie, a osoby, które znalazły się kiedyś w podobnej sytuacji napiszą co same chciałyby przeczytać...

 

M. - tak, go nazwę, poznałam niedawno, ale to był bardzo szybko rozwijająca się znajomość. W niecałe 2 miesiące bardzo sie do siebie zbliżyliśmy, ja wiedziałam o jego wcześniejsze próbie samobójczej, nie znałam tylko przyczyny. Akceptowałam to w 100%, rozmawialiśmy na ten temat, wiedziałam, że nie ma już takich myśli, sam mówił, że się nie podda, ze ma po co i dla kogo żyć. Ja się bardzo szybko zakochałam, co oczywiście on zauważył i tutaj zaczyna się cała historia... Któregoś razu po prostu powiedział mi, że mnie przeprasza, że wie, że nie może mi dać tego czego ja bym chciała i problem nie tkwi we mnie, ale w nim. Pytałam, prosiłam żeby powiedział co to takiego - nie chciał - odpowiadał, że nie dorósł do tego, żeby mi to powiedzieć. Ja byłam bardzo zdezorientowana jego zachowaniem, bo wszystko do tej pory się bardzo dobrze układało. Spędzaliśmy dużo czasu razem, wychodziliśmy gdzieś często, chodziliśmy razem na zabawy, tańczyliśmy, dogadywaliśmy się bez słów, nie tylko ja zauważyłam, że jest "coś na rzeczy", on sam mówił, że zaczyna mu zależeć. Jednak tego dnia po prostu się ode mnie odsunął, nagle zerwał całą tą "emocjonalną" więź i zostawił mnie tylko ze słowem przepraszam. Następnego dnia widzieliśmy się, bo powiedziałam mu, że nie ma mnie za co przepraszać, że jeżeli nie jest w stanie ze mną byc, to ja nadal mogę być jego przyjaciółką, o co mnie sam prosił. Spotkaliśmy się ze znajomymi w pubie. W pewnym momencie zapytał mnie czy chcę porozmawiać, oczywiście zgodziłam się, odeszliśmy na bok. Widziałam, że M. walczy z myślami, pytałam co się dzieje, co jest powodem. Zasłaniał twarz rękoma, spoglądał w dół, ściskał pięści. Naciskałam go, żeby powiedział - cały czas utrzymywał, że nie dorósł do tego. Po jakichś 10 minutach rozmowy i przekonywania z mojej strony, że co by to nie było ja go akceptuje, że najlepsza jest najgorsza prawda, niż najpiękniejsze kłamstwo, przyznał, że jest biseksualny i jest aktualnie w związku z mężczyzną. Dla mnie to był jak grom z jasnego nieba, nie wiedziałam co mam zrobić, ale obiecałam mu, przecież wcześniej, że co by to nie było akceptuje go w 100%. Tak też zrobiłam, powiedziałam mu, że go akceptuje, że go nie zostawię, że to nie jest powód. On sam w to nie wierzył, powiedział mi, że zrozumie jeżeli teraz stąd wyjdę - powiedziałam, że tego nie zrobię. Powiedział, żebym na niego nakrzyczała, że go nienawidzę - powiedziałam, że nie mogę go znienawidzić, że to nie jest powód. Powiedział - "uderz mnie w twarz, zrób cokolwiek, wiem, że Cie to boli" - powiedziałam, że tego nie zrobię. Zapytał w takim razie czy go przytulę - przytuliłam go z całej siły, miałam wrażenie, że wtula się we mnie jak małe dziecko stęsknione za mamą. Wróciliśmy do stolika ze znajomymi, starałam się robić dobrą mine do złej gry, chociaz mnie to strasznie przytłoczyło. Następnego dnia znowu się widzieliśmy, nawet na moment nie dawałam mu odczuć, że go gorzej traktuje, cały czas mu powtarzałam, że jest wartościową osobą i jedyne na czym mi zależy to żeby był szczęśliwy - nieważne jak, ważne, żeby był. Mówił, że nie chciał mi tego powiedzieć, bo on sam nie wie czego chce, że zastanawiał się nad związkiem ze mną, że sam nie wie co ma ze sobą po prostu zrobić, że bał się, że gdy dowiem się o jego biseksualizmie zostawię go, poczuję do niego obrzydzenie, że przekreśli to naszą znajomość.

W przeciągu następnych dni mówił, że bardzo kłóci się ze swoim partnerem, nie mieszkali w jednym mieście, więc kontakt mieli tylko telefoniczny. Aż tu nagle, nie minęły dwa dni, K. z nim zerwał, po prostu, go zostawił. Od razu M. mi o tym powiedział, wspierałam go, rozmawiałam z nim, tłumaczyłam, że to nie koniec świata, że wszystko się jeszcze ułoży.

Tego samego dnia, a była to środa M. napisał mi smsa, że się pociął, że nie wytrzymał. Zadzwoniłam go niego, ale mówił, że już jest dobrze, że to chwilowe załamanie, że wszystko będzie dobrze, bardzo w to wierzyłam. Następnego dnia kiedy się widzieliśmy, widziałam, że jest w kiepskim stanie. Miał bardzo mętne oczy, spoglądał w dół, wiedziałam, że nie jest dobrze. Znowu rozmawialiśmy, sam przyznał, że jest lepiej, ja musiałam wracać do domu. Wtedy powiedział, że on nie chce wracać do domu, że chce się rzucić pod auto, obróciłam to w żart, nawet nie zdawałam sobie sprawy, że on mówi poważnie, bo jak rozmawialiśmy naprawdę było widać, że jest lepiej. Rozstaliśmy się, później utrzymywałam z nim jeszcze przez krótki okres czasu kontakt telefoniczny. Tego samego dnia wieczorem umówiłyśmy się z przyjaciółką w pubie, zadzwoniłam do niego, bo chciałam, żeby do mnie przyjechał, bo miałam w głowie jego słowa, że nie chce siedzieć sam w domu. Jeden telefon - nie odpiera, drugie, trzecie, siódme połączenie nadal nic, jedyne co się odzywało to poczta głosowa. Byłam przerażona, nie wiedziałam co mam zrobić. W końcu po 15 minutach oddzwonił i powiedział, że jest u lekarza, spadł mi kamień z serca,wiedziałam, że nic się nie stało, ma małe problemy ze zdrowiem, byłam przekonana, że jest u kardiologa. Ponownie oddzwonił i powiedział, że jest w szpitalu psychiatrycznym, że zostaje na oddziale. Myślałam, że wtedy zemdleje, nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Nie mogliśmy długo rozmawiać, bo musiał oddać telefon. Skontaktowałam się z jego mamą, która dała mi numer telefonu do automatu w szpitalu. Zadzwoniłam następnego dnia i okazało się, że M. chciał popełnić samobójstwo po raz drugi. Kiedy wrócił do domu ponownie się okaleczył na udzie. Jedyny plus całej sytuacji jest taki, że druga próba samobójcza wyglądała nieco inaczej niż pierwsza. Za pierwszym razem (a powodem było to, że przespał się z mężczyzną i nie dawał sobie z tym psychicznie rady, nie potrafił tego nikomu powiedzieć, tłumił to w sobie) pociął rękę i wziął jakieś tabletki, ale doprowadził się do takiego stanu, że jedyne co zrobił to doczołgał się do pokoju do mamy. Karetka zabrała go całkowicie nieprzytomnego, miał małe szanse, że z tego wyjdzie, ale się udało. Wtedy oczywiście leżał w szpitalu psychiatrycznym, 2 tygodnie. Było to pół roku temu. Tym razem jednak po okaleczeniu się na udzie poszedł do swojej mamy i powiedział, że chce się zabić, że chce rzucić się pod samochód i sam poprosił o to, aby go odwiozła do szpitala, bo wie, że nie da sobie rady sam ze sobą.

 

Wczoraj byłam u niego w szpitalu, jest na lekach uspokajających, ale to jest cały czas ten sam M. Siedziałam u niego 4 godziny, rozmawialiśmy, widziałam, że strasznie gryzie go to, że K. go zostawił, czuje do siebie obrzydzenie, bo okazało się, że K. go równiez zdradzał. Czuje się po prostu jak dzi*ka, którą ktoś przeleciał i zostawił.

I tutaj rodzi się moja prośba - chce napisać mu list, który mu dam, żeby mógł sobie w każdej chwili przeczytać kiedy mnie tam nie będzie. Widziałam jego radość w oczach jak mnie wczoraj zobaczył, widziałam jego ulgę, że po tym wszystkim go nie zostawiłam jak jego przyjaciele. Nie wiem tylko co w takim liście napisać? Jeżeli byliście w podobnej sytuacji co chcielibyście przeczytać? Co osoba, która sobie nie radzi, nie widzi sensu i tak bardzo czuje żal i obrzydzenie do siebie chciałaby tam przeczytać? Wiem, że muszę napisać, że ja go nie zostawię i go akceptuje, że czekam na niego jak wyjdzie ze szpitala i że sobie damy z tym radę, tylko co jeszcze? Na coś specjalnie zwrócić uwage? Proszę o pomoc, ja cały czas staram się być silna, chociaż spadło na mnie ostatnio tyle problemów. Teraz priorytetem jest, aby M. z tego wyszedł, chce go z tego wyciągnąć, bez względu na to czy będzie szczęśliwy ze mną czy z kimś innym. Chcę po prostu, żeby nareszcie zaczął odczuwać radość, bo do tej pory cały czas życie kopie go w tyłek.

Proszę o pomoc i przepraszam za "poemat".

[basia_m]

Bardzo wzruszyła mnie Twoja opowieść - mimo długości nie nudziła ani przez chwilę. Widzę, że potrafisz wyrażać swoje myśli i uczucia w formie pisanej, nie wydajesz się być osobą chaotyczną i niepoukładaną.

 

Wydaje mi się, że nie musisz wszystkiego zawrzeć w jednym liście, a nawet, że powinnaś napisać wiecej, niż jeden. To najbardziej da mu odczuć, że chcesz z nim utrzymywać kontakt. Bo rozumiem, że chcesz?

 

Bycie przyjacielem osoby, która boryka się z takim problemem, jak M., który nie jest akceptowany przez innych to trudna rzecz. Wydaje się, że on ciagle będzie oczekiwał, że go zostawisz, bo on sam nie wierzy, że ktoś może z nim być - to częsty problem osób homoseksualnych. Kiedyś się o "tym" w ogóle nie mówiło, mnie też na początku trudno było zrozumieć, ale przyjaciel mojego syna (i syn mojej bliskiej koleżanki) jest homoseksualny. Na początku nie wiedziałam, a potem zaczęłam się bać o mojego syna (nie potrafiłam sobie z tą myślą poradzić), ale on jest mądry chłopak, wziął i mi wyłożył wszystko kawa na ławę, starał się wytłumaczyć jak to z jego kolegą jest i powiedział, że mam spróbować to zrozumieć. Ciężko mi było, wiesz, szczególnie, że koleżanka bardzo nie akceptowała syna i mi się żaliła. A ja ciągle pamiętałam, jak się bawił w piasku z moim synem i tak go traktowałam, aż zaczął mi się zwierzać, tylko go musiałam poprosić, żeby zmieniał imiona chłopców na dziewczyny, bo mi bedzie łatwiej. I działało!

 

Zmierzam do tego, że ten chłopak wyjechał, ułożył sobie życie z jakimś innym chłopakiem i jak się spotkaliśmy to mi powiedział, że bardzo mu pomogło to, że pokazywałam mu rzeczy, które są w nim fajne i że bardzo mu pomagały nasze "wspominki" (np. jak miał problemy z kimś, to przypominałam, jak to było z kimś innym). I że dzięki mnie ma fajne wspomnienia. On do dziś ma problemy z akceptacją siebie (nie odzywa się praktycznie z matką). I dodam, żę nie zawsze rozmawialiśmy na ciężkie tematy, przez większość czasu gadaliśmy o niczym, razem z synem :) Myślę, że takie listy się najbardziej przydadzą, takie zwyczajne i dobre, szczerze napisane. Nie staraj się na siłę mu napisać, że jest kimś wartościowym, bo może uznać, ze to jest fałszywe.

 

A może dasz mu ręcznie zrobioną zakładkę z napisem "dla fajnego człowieka od fajnego człowieka" albo coś z śmiesznym, miłym hasłem? Waszym wspólnym powiedzonkiem czy zdarzeniem?

[pustkaa]

basia_M,

Dziękuję za odpowiedź i przeczytanie mojego posta:)

Oczywiście, że chcę utrzymywać z nim kontakt, nie przeszło mi nawet przez chwilę przez głowę myśl, żeby go zostawić.

 

Masz rację, patrząc na jego zachowanie widzę, że bardzo boi się, że w każdej chwili odejdę, nie wierzy wręcz, że nadal go nie zostawiłam. Próbuję mu pokazać, zeby się nie bał, ale to troche jak walka z wiatrakami... Ja biseksualizm M. w 100% akceptuje,co więcej, żeby go lepiej zrozumieć zaczęłam dużo na ten temat czytać, chcę żeby czuł się przy mnie rozumiany. Dużo mi to dało, kiedyś dla mnie był dużą zagadką, ale im więcej o tym czytam tym bardziej go rozumiem.

 

Dziękuję za podpowiedź z tymi "wspominkami" i podkreślaniem rzeczy w nim fajnych. Rzeczywiście masz rację, to będzie dobry pomysł, mam kilka zabawnych anegdot, dialogów i sytuacji, myślę, że je jakoś wykorzystam, aby listy były bardziej życiowe, niż wycinki niemalże z ksiązki psychologicznej :)

 

Raz jeszcze dziękuję za odpowiedź:)

[basia_m]

trzymam kciuki i mam nadzieję, żę się Wam uda wybrnąć z tej sytuacji :) I jeszcze raz życzę Ci wytrwałości i cierpliwości, bo to jest długa droga, ale myślę, że wszystko będzie dobrze - ważne, żeby on uwierzył, że jesteś przy nim i masz w nosie jego preferencje, bo lubisz jego jako człowieka, a nie to, z kim chodzi na randki :)

[kite]

nie mam pojęcia co mogłabyś napisać. co ja chciałabym przeczytać. tak jak M., wiecznie poszukuję odrzucenia. myślę że nie ma takich słów które by mnie uspokoiły. raczej czyny. samo bycie.

ja sama nie potrafię zwalczyć swojej nieufności ale wiem, że kontakt bardzo pomaga.

no i po szpitalu do terapeuty. możesz już poszukać kogoś odpowiedniego.

[pustkaa]

dziękuję za odpowiedzi, doskonale sobie zdaję sprawę z tego jak wiele czasu musi upłynąć żeby sytuacja się w jakikolwiek sposób ustabilizowała, mam nadzieję że i mi i jemu starczy sił:)

 

Kite, wiem że potrzebne są czyny, nie poprzestaję na słowach:)

[kite]

pustkaa, chodziło mi o to że zamiast takiego listu, dawaj mu kontakt realny. ale wysłowiłam się niezrozumiale jak zwykle

[rafalwba]

M. nie jest homoseksualista tylko biseksualista a zatem ze strony technicznej moze stworzyc zwiazek z dziewczyna. Biseksualizm to bardziej zachlannosc niz orientacja moim zdaniem. Moze jego faktycznie nalezy opieprzyc to mu sie polepszy przeciez sam o to prosil. A poza tym to on cie ladnie wciagnal w kibica swojego upadku. Zimny kubel wody mu wylej na leb bo on wcale taki swiety i dobry moze nie jest ani biedny ani litowac sie nad nim tak nie trzeba. Wiem ze to brzmi tak nie delikatnie ale takie podejscie patrzac pod kontem jego dobra moze okazac sie wlasciwe. Za podcinanie zyl tez zamiast litosci nalezy go opieprzyc. Jak wyjdzie to niech nad poczuciem winy pracuje i przewartosciuje sobie pewne rzeczy bo nie zyjemy w Iranie i malo kto by go teraz dyskryminowal za rozpuste seksualna.

[kite]

w sumie, rafalwba, masz rację. jak byłam na oddziale, to po każdym cięciu czy innym odpale, z zapamiętaniem budowali w nas duże poczucie winy. musieliśmy tak siedzieć tydzień najbidniej i patrzeć jak wszyscy dookoła są źli, zranieni że zamiast pogadać to żyleta czy prochy. na mnie to całkiem dobrze zadziałało bo jestem w domu i nadal się nie tnę. ważne by wiedzieć że takim zachowaniem mocno wpływamy na otoczenie. czasem dzięki temu się odechciewa.

[tahela]

napisać to najlepiej prawde , o swoich odczuciach , wązne by ktoś w takiej sytuacji nie poczuł sie pozostawiony sam sobie, to wązne poczucie wsparcia i ta swiadomośc ,ze kogos sie lubi, kocha z to jakim jest człowiekiem