życie pod kloszem

[Gość]

hej. Szczerze nie mam pojęcia od czego zacząć... Dzień w dzień szukam rozwiązania mojego problemu , ale utkwiłem w błędnym kole bo nawet nie wiem na czym mój problem polega.

 

Od małego byłem osobą niezwykle samodzielną ,nigdy nie sprawiałem najmniejszego problemu rodzicą. Cichy ,spokojny , indywidualista i zarazem mający duże poczucie humoru.W wieku kilku lat rodzice stwierdzili ze jestem uzdolniony technicznie, pojazdy które robiłem z lego wprawiały w osłupienie... Schody zaczęły się gdy w wieku 6 lat zacząłem krzywo chodzić(stopy skrzywione do środka), gdy tylko nadażyła się okazja , tzn miałem odruch krzywego chodzenia ,a w pobliżu byli jacyś znajomi ludzie , padały z ust rodziców teksty typu " dawid jak chodzisz ?!", "nogi prosto! ".. specjalnie by mnie przed innymi skarcić. I tym sposobem zakończył sie jedyny szczęśliwy etap w moim życiu.

 

Zaczęła się szkoła , nawet dzieci potrafią wyczuć osobe zakompleksioną , będącą na poboczu i dać mu jeszcze bardziej w kość . No więc wracałem co kilka dni z płaczem do domu.. Jako introwertyk nie miałem problemów z nauką , w pierwszej klasie podstawówki rodzice byli wezwani do szkoły, z racji, że przewyższałem rówieśników z matematyki... ale od tamtego czasu aż po dzień dzisiejszy każda pochwała to dla mnie nóż w plecy. Nie wierzyłem w żadne dobre słowo skierowane pod moim kątem .

 

W wieku 9 lat przeprowadzka do Polski, nowe środowisko ... i łupież . Genialnie . Zamknąłem się jeszcze bardziej w sobie i poczułem ogromny dyskomfort wśród ludzi, co przeszło potem chyba w nieśmiałość. Żeby się dowartościować choć troche, osiągałem średnie powyżej 5.3 aż do ukończenia gimnazjum. Cierpiałem ,chciałem być wśród ludzi ,ale nie potrafiłem i dalej nie potrafie , byłem cały czas pospinany.

 

 

Na początku szkoły średniej miałem pierwszą dziewczyne ( wiem,wiem śmieszne). Zbyt mi na niej zależało , jednocześnie nie mając poczucia własnej wartości ,więc no finał chyba rysuje się oczywisty .. po miesiącu był koniec. Chciałem zmienić swoje życie , poniekąd się zmieniło ... dostałem trądziku (a ponoć leżącego się nie kopie.. ). Żyletka poszła w ruch.. ale żyje więc się chyba nie udało.

Byłem u psychologa , ale oczywiście blokada mózgu nie pozwalała powiedzieć co czuje, więc zrezygnowałem.

 

Przestałem się uczyć w liceum co pogorszyło jeszcze bardziej moje samopoczucie... Na dzień dzisiejszy studiuje w Krakowie, ale chyba juz niedługo, stan umysłu nie pozwala.

 

Przez ostatnie 4 lata czuje się gdybym w jakimś półśnie był , uczucie otępienia i zawroty głowy, pustka i nieklarowne myśli. Nie myśle negatywnie , poprostu w głowie mam taki "helikopter" . Kombinując stworzyłem sposoby na to by wychodzić z tej zamuły i poczuć sie dobrze, choć są coraz mniej skuteczne:

 

-skrajne wyczerpanie

- bardzo szybkie działanie

- skupianie się na świecie zewnętrznym , tzn opisywanie po cichu słowami co widze

- niedopuszczanie jakiejkolwiek myśli do siebie ( medytacja)

- udawanie że mam wysokie poczucie wartości , tzn chodze wyprostowany , głowa do góry , zajmuje 10m3 swoją osobą.

 

Kiedy sposób zadziałał , przebudzałem się , nie musiałem nikogo udawać ,brak lęków, chodzby przez kilka godzin, potrafie wtedy rozmawiac ze wszystkimi , być duszą towarzyską i mam dostęp do swojej inteligencji ale "helikopter bardzo szybko wraca"..

 

 

Życie ucieka mi przed nosem ...

Próbuje przez dzisiejszą noc deprywacji snu , może coś zdziała.

hmm ktoś coś zrozumiał z tego co napisałem :) ?

Z góry dzięki